Jaka jest definicja inwokacji?
Najprościej mówiąc, inwokacją nazywamy rozbudowaną apostrofę, czyli bezpośredni zwrot do osoby, bóstwa, idei itd. Jest to jednak specyficzny rodzaj apostrofy o bardzo podniosłym i uroczystym charakterze oraz większej objętości, zajmującej nawet do kilkudziesięciu wersów. Inwokacja jest najczęściej umieszczana na początku całego utworu literackiego. Autor zwykle wyraża w niej prośbę o natchnienie do jego stworzenia, kierując ją na przykład bezpośrednio do muzy, bóstwa lub duchowego patrona.
Samo słowo inwokacja wywodzi się od łacińskiego słowa invocatio, oznaczającego wezwanie albo błaganie. Nie jest to środek stylistyczny nowy w literaturze; wręcz przeciwnie, jego korzenie sięgają starożytności. Już wtedy stosowany był on do rozpoczynania eposów, takich jak choćby „Iliada” i „Odyseja”, których autorstwo przypisywane jest Homerowi.
Gniew Achilla, bogini, głoś, obfity w szkody,
Który ściągnął klęsk tyle na greckie narody (...)
Iliada (Księga I), przeł. F.K. Dmochowski.
Muzo! Męża wyśpiewaj, co święty gród Troi
Zburzywszy, długo błądził i w tułaczce swojej
Siła różnych miast widział (...)
Odyseja (Pieśń I), przeł. L. Siemieński
Inwokacją rozpoczyna się jedna z najstarszych polskich pieśni religijnych – „Bogurodzica”:
Bogurodzica dziewica, Bogiem sławiena Maryja,
U twego syna Gospodzina matko zwolena, Maryja!
Zyszczy nam, spuści nam.
Kyrieleison.
Twego dziela Krzciciela, bożycze,
Usłysz głosy, napełni myśli człowiecze.
Słysz modlitwe, jąż nosimy (...)
Dostrzeżemy ją także w eposie „Transakcja wojny chocimskiej” Wacława Potockiego, jednego z czołowych przedstawicieli polskiej literatury baroku:
(...) Boże!, którego nieba, ziemie, morza chwalą (...)
Ciebie proszę, abyś to, co ku twojej wdzięce
W tym królestwie śmiertelne chcą wspominać ręce,
Szczęścić raczył; boć to jest dzieło twej prawice (...)
Komentarze
Brak komentarzy...
Dodaj komentarz
Zaloguj się na swoje konto, aby mieć możliwość komentowania. Przejdź do strony logowania.