Juliusz Słowacki to jeden z najwybitniejszych polskich poetów, razem z Adamem Mickiewiczem zaliczany do wieszczów. Urodził się w 1809 roku, w inteligenckiej rodzinie. W czasie powstania listopadowego, z uwagi na stan zdrowia, rozpoczął pracę w Biurze Dyplomatycznym księcia Adama Jerzego Czartoryskiego. Mieszkając w Paryżu, Juliusz Słowacki był członkiem ruchu o charakterze religijnym, jakim było Koło Sprawy Bożej. Jednak przez wzgląd na niezgodność poglądów, opuścił organizację ponad rok później. Poeta zmarł na gruźlicę w 1849 roku i został pochowany na paryskim Cmentarzu Montmartre, ale w 1927 roku, w dużej mierze dzięki staraniom Józefa Piłsudskiego, prochy Słowackiego zostały sprowadzone do Polski, a poetę pochowano na Wawelu, co było ogromnym wydarzeniem społecznym.
Juliusz Słowacki, mimo kłopotów zdrowotnych był żywo zaangażowany w walki niepodległościowe w Polsce. Jego debiutem literackim był poemat „Hugo”. Najważniejsze utwory Juliusz Słowackiego na stałe zapisały się na kartach polskiej kultury i do dzisiaj cieszą się dużą popularnością oraz estymą w środowisku literackim. Najsłynniejsze wiersze Juliusza Słowackiego to, między innymi: „Oda do wolności”, „Gród Agamemnona” oraz „Testament mój”.
W twórczości Juliusza Słowackiego na szczególną uwagę zasługują również dramaty, zwłaszcza „Balladyna”, „Horsztyński”, „Kordian”, „Mazepa” oraz „Sen srebrny Salomei”. Dramaty Juliusza Słowackiego to jeden z najważniejszych elementów kategorii, jaką jest literatura piękna polska – książki poety są fascynującą literacką podróżą, zachęcającą do myślenia i refleksji. Wśród najważniejszych dzieł Juliusza Słowackiego należy wymienić także takie poematy, jak: „Beniowski”, „Godzina myśli”, „Król – duch” oraz „Ojciec zadżumionych”. Poezja Juliusza Słowackiego to utwory podejmujące różnorodną tematykę. Pomimo tego, że poeta zmarł w bardzo młodym wieku, zostawił po sobie bardzo dużą spuściznę literacką, która przez lata inspirowała innych twórców literackich. Słowacki był także twórcą koncepcji filozofii genezyjskiej.
