Zniszczenie i odnowa. Trylogia grisza. Tom 3

<p>Tak właśnie powinna kończyć się seria! “Zniszczenie i odnowa” wynagrodziło wszystkie moje dotychczasowe zarzuty wobec tej serii. To, czego brakowało mi w pierwszych dwóch książkach, jeśli chodzi o głębię postaci czy fabułę, nie jest już nawet zauważalne. Ta część jest zdecydowanie moją ulubioną z trylogii.</p><p><br>&nbsp;</p><p>Zaczynając od fabuły - jest ona o wiele bardziej porywająca, i pełna napięcia. Uwielbiałam wszystkie zwroty akcji, które były spektakularne i zupełnie niespodziewane. Nawet ze skomplikowaną fabułą, “Oblężenie i nawałnica” było o wiele bardziej przewidywalne. Jednak ostatnia część wznosi całą serię na lepszy poziom.</p><p><br>&nbsp;</p><p>Historia rozpoczyna się tam, gdzie “Oblężenie i nawałnica” się skończyła, z dramatyczną trzymającą w napięciu sceną. Najlepszy w dwóch ostatnich książkach był Nikołaj. Czułam, że pomiędzy uroczą, acz wiecznie szlachetną postacią, jaką jest Mal, a pobłażliwą, aczkolwiek kłopotliwą bohaterką, jaką jest Alina, zdecydowanie potrzebny był powściągliwy, ale dowcipny i sprytny bohater. Choć nie przepadam za trójkątami miłosnymi, to ten, który stworzyła Leigh Bardugo nie był w najmniejszym stopniu perwersyjny. Dobrze komponował się z okolicznościami i tylko pomagał w dalszym komplikowaniu decyzji i poświęceń. Wcześniej nie byłam wielką fanką romansowej części tej serii, ale tutaj sprawy wreszcie nabrały tempa. Nieco nonsensowny trójkąt miłosny nadal istniał, ale nie był już tak irytujący jak w przypadku dwóch pierwszych książek. Budowanie świata przez Bardugo było genialne od pierwszej książki, oznacza to również, że rozwinięte postacie przyczyniły się bardzo do uczynienia tej książki jeszcze bardziej zachwycającą. Miło było zobaczyć, że postacie nadal zawierały sporą dawkę humoru, nawet podczas najtrudniejszych części podróży.&nbsp;</p><p><br>&nbsp;</p><p>Zakończenie było znacznie lepsze, niż się spodziewałam, nawet z pewnymi rozczarowaniami, było moim zdaniem bardzo satysfakcjonujące, dając serii świetne zakończenie. Jedyny drobny zarzut, jaki mam, dotyczy finałowej bitwy z Darklingiem, która jest trochę za krótka. Bardugo wykonała niesamowitą pracę z tym złoczyńcą.</p><p><br>&nbsp;</p><p>Czarny humor jednak chyba najlepiej mi się sprawdził. Stanowił idealne połączenie niestosowności i przeciwieństwa. Nie ma to jak groźba nieuchronnej śmierci i zniszczenia wisząca nad głową, która sprawia, że czujesz, że powinieneś wykorzystać każdą możliwą chwilę. Sposób, w jaki historia rozwinęła skrzydła i zaczęła się wznosić, był niewytłumaczalnie zachwycający.</p><p><br>&nbsp;</p><p>Jest wiele czarnych charakterów, tak naprawdę każda historia potrzebuje takiej postaci. W tej serii jednak kibicowałam złoczyńcy może więcej niż raz. Muszę powiedzieć, że Darkling bez wątpienia będzie dla mnie najbardziej ujmującym bohaterem, nie tylko trylogii, mam na myśli wszystkie książki jakie przeczytałam. Darkling był wyjątkowo drobiazgową postacią, pełną tajemnic i dramatów, taką, która choć przebiegła i zła, była obciążona wieczną samotnością. Niektórzy bohaterowie są przeznaczeni do nienawiści, ale dla mnie Darkling miał prawo do empatii. Leigh Bardugo stworzyła postać starannie narysowaną między liniami dobra i zła, idealny odcień szarości.</p><p><br>&nbsp;</p><p>Książka "Zniszczenie i odnowa" była dobrym i solidnym zakończeniem dość nieszablonowej serii. Trzymała mnie w napięciu i zawsze powodowała chęć sięgnięcia po więcej. Pod koniec tej powieści naprawdę przywiązałam się do niektórych bohaterów, a biorąc pod uwagę, ile książek z gatunku Young Adult już przeczytałam, to z pewnością nie jest łatwy wyczyn. Jeśli więc szukacie typowej serii Young Adult, która mimo wszystko jest w stanie Was zaskoczyć, to Trylogia Griszy jest idealna. Przyjemnego czytania!&nbsp;</p><p><br>&nbsp;</p>

<p>Zamierzam unikać spoilerów w tej recenzji, więc rzeczy, które napiszę, pozostaną dość ogólne i tylko dotkną elementów powierzchniowych tej książki i jej miejsca jako ostatniej części trylogii.</p><p>Widziałam wiele sprzecznych opinii i często zastanawiałam się, jak społeczność może być tak podzielona. Teraz, kiedy skończyłam serię, chyba rozumiem ten konflikt. Co prawda sama jestem jeszcze trochę skonfliktowana. Bardugo wypełniła strony tych trzech książek cudownie zapadającymi w pamięć postaciami i fabułami. Trudno nie wybrać sobie ulubieńców, a jeszcze trudniej nie angażować się emocjonalnie, gdy ich historie skręcają w kierunkach, w których wolelibyśmy, żeby nie skręciły.</p><p>Ale rozumiem powody dokonanych tu wyborów i szanuję Leigh Bardugo, bo widać, że weszła do tej trylogii z bardzo konkretną wizją i skrupulatnie się jej trzymała. Nawet wtedy, gdy fandom mógł obracać się w innym kierunku, ona postanowiła uhonorować swoje pierwotne plany, których zapowiedź pojawiła się już w pierwszej książce.</p><p>Agonia. Ból. Łzy. Złamane serce. Akceptacja. Tak właśnie kończy się trylogia Grisza. Leigh Bardugo dała z siebie wszystko w tym wielkim finale. Po skończeniu powieści byłam odrętwiała i pusta w środku. Chciałam siedzieć w ciszy, kontemplować to, co się stało i doszukiwać się przyczyn. Doszłam do wniosku, że wszystko od początku miało się tak skończyć. Bitwa woli, walka między Światłem a Ciemnością, samozachowaniem a poświęceniem, chciwością a dobrocią, mózgiem a sercem. To było odpowiednie zakończenie. Odpowiednie śmiem twierdzić, chociaż miałam nadzieję, że niektóre rzeczy potoczą się inaczej. Tyle zwrotów akcji i śmierci, desperacja, mityczne stworzenia, fanatyczni mnisi, latające statki, Święci i Demony, a w centrum zmieniających świat wydarzeń dwie sieroty z Keramzin.&nbsp;</p><p>Po skończeniu “Zniszczenia i odnowy” stanęłam przed pytaniem, jak chcę zapamiętać Darklinga. Był pokręconym, brutalnym tyranem, nie mogłam temu zaprzeczyć i udowadniał to raz po raz, każda zbrodnia gorsza od poprzedniej. Ale był też kimś więcej. Postanowiłam zapamiętać go jako błyskotliwego ciemnowłosego chłopca, obdarzonego zbyt dużą mocą, obciążonego wiecznością, obawiającego się własnego gatunku, samotnie stawiającego czoła całemu światu i pragnącego coś zmienić, stworzyć miejsce dla Griszy i siebie. Był źle prowadzony, kontrolowany przez swoją chciwość i pragnienia, ale ten chłopak wciąż istniał, pogrzebany pod warstwami ciemności. Wybaczam mu. Darkling jest jednym z najsilniejszych i najbardziej pamiętnych postaci z wszystkich książek Young Adult, jakie miałam okazje czytać w ostatnich latach.&nbsp;</p><p>W tej powieści również historia Aliny zatoczyła pełne koło. Muszę powiedzieć, że bardzo podobała mi się jej “podróż”. Mój jedyny zarzut jest taki, że czasami jej moc wydawała się dla niej zbyt łatwa do opanowania. Jest zdecydowanie silną postacią, ale uważam, że jest najlepsza, gdy podejmuje decyzje i stawia czoła swoim demonom bez mocy, która czasami wydawała się trochę jak kula u nogi.</p><p>Muszę również (z żalem) przyznać, że Mal w końcu zdobył mój szacunek, mimo że nadal jest moją najmniej ulubioną postacią. Zrozumiał swoje błędy. Jego negatywność i zaborczość z poprzedniej książki wydawała się po prostu wyparować w powietrzu. W tej części jest o wiele bardziej przyjemny.</p><p>Reasumując “Zniszczenie i odnowa” to świetna historia z pięknym scenariuszem i ciekawą fabułą! Pełna magii i akcji, a także zabawnych dialogów. Polecam !</p><p><br>&nbsp;</p>