László Krasznahorkai - sylwetka autora

Węgierski pisarz i scenarzysta filmowy, odznaczony Nagrodą Kossutha, od 2004 roku zasiada w Digitális Irodalmi Akadémia oraz Széchenyi Irodalmi és Művészeti Akadémia. Urodził się w Gyuli na południu Węgier w rodzinie o tradycjach prawniczych. Swoją edukację rozpoczął w szkole podstawowej w Gyula w latach 1960–1968, a następnie uczył się w klasie języków klasycznych w gimnazjum im. Ferenca Erkela. Od 1974 do 1976 studiował prawo na uniwersytetach w Segedynie oraz Budapeszcie, by ostatecznie uzyskać tytuł na wydziale humanistycznym Uniwersytetu Loránda Eötvösa, specjalizując się w hungarystyce i nauczaniu.

Jego pierwsza nowela, "Tebenned hittem", została opublikowana w 1977 roku na łamach „Mozgó Világ”. Od 1977 do 1982 pracował jako dokumentalista w wydawnictwie Gondolat Könyvkiadó, a od 1982 roku działa jako niezależny pisarz. Współpraca z przyjacielem, reżyserem Bélą Tarrem, zaowocowała adaptacjami filmowymi jego dzieł, takich jak "Szatańskie tango".

W 1987 roku, po raz pierwszy opuścił Węgry rządzone przez Kádára, spędzając rok w Berlinie Zachodnim jako specjalny gość DAAD. Po rozpadzie bloku wschodniego często zmienia miejsce zamieszkania, odwiedzając m.in. Niemcy, Francję, Hiszpanię, Stany Zjednoczone, Wielką Brytanię, Holandię, Włochy, Grecję, Chiny i Japonię. Jego twórczość zdobyła uznanie na całym świecie, od Stanów Zjednoczonych po Japonię. Susan Sontag określiła go mianem "mistrza apokalipsy", a W.G. Sebald porównał go do Gogola, wskazując na uniwersalność jego wizji.

W 1993 roku Krasznahorkai zdobył nagrodę Bestenliste-Preis za "Melancholię sprzeciwu". Był także gościem Wissenschaftskolleg zu Berlin w 1996 roku. Podczas pisania "Wojny i wojny" zwiedził Europę, korzystając z pomocy Allena Ginsberga w Nowym Jorku. Jego pobyt w Azji Wschodniej, który rozpoczął się w 1990 roku, zaowocował wspomnieniami z Mongolii i Chin, które znalazły odzwierciedlenie w jego książkach. Krasznahorkai spędził także pół roku w Japonii w latach 1996, 2000 i 2005.

Jego owocna współpraca z Bélą Tarrem trwa od 1985 roku, tworząc takie filmy jak "Szatańskie tango" oraz "Harmonie Werckmeistera", a także pracując nad ostatnim filmem Tarra, "Koniem turyńskim". Za swoje dokonania i wpływ na literaturę otrzymał wiele nagród, w tym najwyższe odznaczenie państwowe - Nagrodę Kossutha. W 2010 otrzymał Nagrodę Brücke Berlin, a w 2014 America Award za całokształt twórczości. Jego tłumaczenie autorstwa Ottilie Mulzet przyniosło mu National Book Award w kategorii najlepsze tłumaczenie w 2019 roku.

Prywatnie, László Krasznahorkai ma trzy córki: Katę, Ágnes i Emmę. Jest żonaty z Dorką Krasznahorkai, sinolożką i typografką, od 2007 roku mieszkają w Berlinie. W listopadzie 2010 roku uczestniczył w 2. Międzynarodowym Festiwalu Literatury im. Josepha Conrada w Krakowie.