Stan książek
Nasze książki są dokładnie sprawdzone i jasno określamy stan każdej z nich.






Nowa
Książka nowa.





Używany - jak nowa
Niezauważalne lub prawie niezauważalne ślady używania. Książkę ciężko odróżnić od nowej pozycji.





Używany - dobry
Normalne ślady używania wynikające z kartkowania podczas czytania, brak większych uszkodzeń lub zagięć.





Używany - widoczne ślady użytkowania
zagięte rogi, przyniszczona okładka, książka posiada wszystkie strony.
Poezje i prozinki
DODAJ DO LISTY ŻYCZEŃ
Masz tę lub inne książki?
Sprzedaj je u nas
Zbiór zawiera starannie wyselekcjonowane wiersze niewidomej poetki Jadwigi oraz niepublikowaną wcześniej prozę, która została odkryta po wielu latach. Wojna dramatycznie zmieniła bieg życia Jadwigi. Przed jej wybuchem młoda kobieta wiązała swoją przyszłość z naukami humanistycznymi, lecz zmuszona była zrewidować swoje plany z powodu prześladowań. Podczas okupacji straciła brata, a reszta rodziny została uwięziona w getcie. Jadwiga dowiedziała się również o nieuleczalnej chorobie wzroku. Pomoc ze strony przyszłego męża umożliwiła jej ucieczkę i ocalenie rodziców. W 1948 roku, mając dwadzieścia dziewięć lat, straciła wzrok całkowicie.
Od zawsze pragnęła pisać, ale to spotkanie z Mironem Białoszewskim naprawdę wyzwoliło jej twórczość. Zadebiutowała dopiero w wieku sześćdziesięciu lat. Jej utwory niosą w sobie znaczne pierwiastki autobiograficzne, a wśród postaci przewijają się znajomi i rodzina, tacy jak Miron Białoszewski, Anna, Tadeusz i Justyna Sobolewscy, Zdzisław Stańczak oraz Władysław Broniewski. Jadwiga odkryła także haiku i stworzyła własną formę krótkiej prozy, którą nazwała „prozinką” – zwięzłe scenki lub mikroopowiadania zakończone nieraz przewrotną, a czasem humorystyczną puentą, co pozwalało jej mówić w lekkim tonie nawet o próbach samobójczych.
W swoich pracach szukała odpowiedzi na pytanie, czym jest doświadczenie niewidzenia i jak można je opisać, by zrozumiała je osoba widząca. Dążyła do połączenia dwóch światów: tego, który pamiętała, i tego, z którym mierzyła się na co dzień.
Wybierz stan zużycia:
WIĘCEJ O SKALI
66.09 zł
nowa

- nowa książka
Wysyłka w ciągu 48h + czas dostawy
33.63 zł
jak nowa

- niezauważalne lub prawie niezauważalne ślady używania
- książkę ciężko odróżnić od nowej pozycji
Wysyłka w ciągu 24h + czas dostawy
dobry
widoczne ślady używania
Dostępna ilość 100
Uwaga została 1 szt.
Posiadamy 100 szt.
Zbiór zawiera starannie wyselekcjonowane wiersze niewidomej poetki Jadwigi oraz niepublikowaną wcześniej prozę, która została odkryta po wielu latach. Wojna dramatycznie zmieniła bieg życia Jadwigi. Przed jej wybuchem młoda kobieta wiązała swoją przyszłość z naukami humanistycznymi, lecz zmuszona była zrewidować swoje plany z powodu prześladowań. Podczas okupacji straciła brata, a reszta rodziny została uwięziona w getcie. Jadwiga dowiedziała się również o nieuleczalnej chorobie wzroku. Pomoc ze strony przyszłego męża umożliwiła jej ucieczkę i ocalenie rodziców. W 1948 roku, mając dwadzieścia dziewięć lat, straciła wzrok całkowicie.
Od zawsze pragnęła pisać, ale to spotkanie z Mironem Białoszewskim naprawdę wyzwoliło jej twórczość. Zadebiutowała dopiero w wieku sześćdziesięciu lat. Jej utwory niosą w sobie znaczne pierwiastki autobiograficzne, a wśród postaci przewijają się znajomi i rodzina, tacy jak Miron Białoszewski, Anna, Tadeusz i Justyna Sobolewscy, Zdzisław Stańczak oraz Władysław Broniewski. Jadwiga odkryła także haiku i stworzyła własną formę krótkiej prozy, którą nazwała „prozinką” – zwięzłe scenki lub mikroopowiadania zakończone nieraz przewrotną, a czasem humorystyczną puentą, co pozwalało jej mówić w lekkim tonie nawet o próbach samobójczych.
W swoich pracach szukała odpowiedzi na pytanie, czym jest doświadczenie niewidzenia i jak można je opisać, by zrozumiała je osoba widząca. Dążyła do połączenia dwóch światów: tego, który pamiętała, i tego, z którym mierzyła się na co dzień.