Pojęcie czasu i jego wyrażanie w języku dziecka

Monografia ta zagłębia się w tematykę rozwijania się pojęcia czasu w umyśle dziecka oraz sposobu jego artykulacji w języku. Stanowi ona rozwinięcie rozprawy doktorskiej, a jej głównym celem jest szczegółowe omówienie, jak dzieci uczą się używać zwrotów czasowych w swoich wypowiedziach. Wyrażenia te, w kontekście struktury zdaniowej, pełnią rolę okoliczników czasu, które są dodatkowymi, lecz nieobowiązkowymi elementami zdania. Studium wykazało, że są one najczęściej używanym i jednocześnie najbardziej intrygującym typem okoliczników w języku dziecięcym (Święcicka, 2019). W tej pracy terminy te określane są jako modyfikatory temporalne, co zostało szczegółowo opisane w podrozdziale 4.6.

Podjęcie się tego tematu wynika z potrzeby poszerzenia wiedzy w zakresie psycholingwistyki, dotyczącej użycia takich wyrażeń przez dzieci posługujące się językiem polskim w różnym wieku. Podczas gdy proces przyswajania rzeczowników i czasowników został już obszernie zbadany zarówno w literaturze krajowej, jak i zagranicznej, inne części mowy nie są opisane równie szczegółowo. Często pojawiają się jedynie jako krótkie wzmianki w szerszych opracowaniach na inne tematy. Środki językowe służące do wyrażania czasu zazwyczaj są omawiane przy okazji analiz związanych z rozwojem poznawczym dziecka w kontekście konstruowania systemu temporalnego (zob. omówienia prac Weista i Szumana w podrozdziale 2.4). Badania te przeważnie skupiają się na aspektach morfologicznych, takich jak czas gramatyczny czy aspekt.