Szumowiny. William Wisting. Tom 6

<p>Po długim oczekiwaniu w moje ręce trafia książka „Szumowiny” - szósta część z serii o przygodach śledczego Williama Wistinga. Jørn Lier Horst powraca z książką, która jak dla mnie jest jedną z najlepszych w serii, jedną z najbardziej spójnych i kompletnych, ale też jedną z najbardziej intensywnych, w swojej prostocie, która nie starając się zbytnio, zdoła sprawić, że nie będziesz mógł oderwać się od niej do samego końca.</p><p>Na plaży znaleziono lewy trampek, co może nie byłoby niczym niezwykłym, gdyby nie to, że wewnątrz wciąż tkwiła w nim odcięta stopa - co może oznaczać, że gdzieś tam w głębi wody znajduje się reszta ciała. Sprawy jednak stają się jeszcze dziwniejsze i bardziej skomplikowane, gdy na plaży zostaje odkryte kolejne podobne znalezisko, a ponieważ to również lewa stopa, z pewnością nie należy do tej samej osoby. Rodzi się zasadnicze pytanie, czy zdarzył się jakiś straszny wypadek, o którym nikt nie wie, czy może ktoś morduje ludzi i wrzuca ich ciała do morza? Czy to pojawienie się ludzkich szczątków ma związek ze zniknięciem trzech starszych osób, czy są to dwa niepowiązane ze sobą wydarzenia?</p><p>Po raz kolejny Wisting i jego zespół przystępują do działania, zdeterminowani do odkrycia prawdy, która w rzeczywistości jest o wiele bardziej skomplikowana niż można by początkowo przypuszczać. Przyczyniają się do tego nie tylko rozczłonkowane ciała i ich części wyrzucone na brzeg przez fale, ale także ktoś, kto, jak się wydaje, działa w podziemiu, próbując ukryć od dziesięcioleci, czające się w mroku tajemnice, których odkrycie, może mieć katastrofalne konsekwencje. Ta książka z pewnością nie spełnia wyidealizowanych standardów współczesnych kryminałów. Jest powolna i metodyczna, stawia też akcenty bardziej na śledztwo i dochodzenie do tego, kto jest sprawcą, niż na jakieś “gry w kotka i myszkę” policji ze zbrodniarzami.</p><p>Zasadniczo książka "bawi się" bardzo prostym pomysłem, który jednocześnie daje wiele do myślenia, a przy tym jest niezwykle wielowymiarowy i przez to bardzo ciekawy, gdy podejmiemy próby jego analizy. Pozwala czytelnikowi zastanawiać się, czy człowiek rodzi się mordercą, czy staje się nim po drodze, pod wpływem stylu życia lub jakichś indywidualnych wydarzeń, które mogły go naznaczyć? Czy są ludzie, którzy posuwają się do tego, by robić okropne rzeczy, bo tak się stało lub nie mieli innego wyboru, czy też podświadomie ktoś, kto popełnia taką zbrodnię, chciał, by do tego doszło? Czy można naprawdę żałować takiego czynu, a jeśli tak, lub nawet jeśli nie chciało się, aby taki czyn miał miejsce, to czy jest pewne, że nigdy nie powtórzy się go w przyszłości? Czy jeśli raz przekroczy się tę cienką granicę, to czy cokolwiek przeszkodzi sprawcy zbrodni w powtórzeniu tego w przyszłości? Pytania retoryczne, które niosą ze sobą wiele odpowiedzi, z których każda będzie przebiegać przez twój umysł, wraz z dziesiątkami odpowiedzi, podczas lektury tej książki.</p><p>Jørn Lier Horst stworzył w „Szumowinach” rasową powieść kryminalną, która angażuje czytelnika poprzez swoją prostotę i naturalność. Może to wszystko jest trochę staroświeckie, ale osobiście czułam, że brakowało mi książki w takim stylu, gdzie całe policyjne śledztwo rozwija się krok po kroku, a na wszystkich poziomach dominuje logika, i który chce cię uwieść bardziej dzięki swoim bohaterom i ich próbie rozwiązania tajemnicy ich własnymi rękami niż dzięki swojej krwawej brutalności i szoku.</p><p>Nie jest to thriller przygodowy, ani też kryminał z dużą ilością wątków pobocznych. Jest to bardzo czysty, inteligentny i sprawnie napisany kryminał oparty na policyjnych procedurach. Bardzo realistyczny i wiarygodny, z bardzo ograniczoną historią, w której Horstowi udaje się utrzymać uwagę czytelnika do samego końca. Autor płynnie integruje również swoje przemyślenia na temat ważnych kwestii społecznych i politycznych oraz zastanawia się nad naturą więzienia i kary.</p><p>Brak seryjnego mordercy i szybkich scen pościgów może odrzucić niektórych czytelników, którzy są przyzwyczajeni do tego rodzaju rzeczy w swoich skandynawskich kryminałach, ale dla mnie ta książka graniczy z doskonałością. Podczas gdy te elementy są powszechne, nie ma zbyt wiele poważnych, starych dobrych historii dla prawdziwego miłośnika kryminałów i tajemnic. W „Szumowinach”, jest dobra tajemnica, dobra fabuła, i dobrze się rozwijający postęp w śledztwie prowadzący do rewelacyjnego finału.</p><p>Bardzo gorąco polecam. Książka spodoba się nie tylko czytelnikom skandynawskich kryminałów.</p>

<p>W norweskich fiordach, jeziorach i wodach leży mnóstwo nieodkrytych szczegółów. Bóg wie, co może wypłynąć na powierzchnię i przypadkiem dopłynąć do brzegu... Na przykład lewa stopa? Albo trzy...? Tak, to właśnie takim odkryciem rozpoczyna się szósta powieść Jørna Liera Horsta z serii o Williamie Wistingu – "Szumowiny". Książka jest przepełniona tajemnicą i emocjonująca historią.</p><p>Trochę krytycznie podchodziłem do piątej książki Horsta z serii. „Nocny Człowiek” nie zdołał mnie porwać tak, jak zrobiły to pierwsze cztery książki. Pomyślałem, że to może chwilowy spadek formy autora i z wielką przyjemnością mogę odetchnąć z ulgą, ponieważ miałem całkowitą rację. „Nocny człowiek” był pod wieloma względami przełomem dla Horsta, ale nie przypadł mi do gustu.</p><p>"Szumowiny" to bardzo dobry thriller policyjny. Przyglądamy się uważnie śledztwu, a zagadka jest tak dobrze poskładana, że napięcie utrzymuje się przez całą książkę mimo całkowitego braku scen akcji. Ciekawie jest śledzić Williama Wistinga i jego pracowników, gdy rozwikłują, o co tak naprawdę chodzi, a równoległy wątek ze sprawą Line o poprzednich mordercach również podsyca naszą ciekawość. W dodatku pisarstwo Horsta jest po prostu coraz lepsze. Są fragmenty z opisami absolutnie pięknymi, ostrymi jak brzytwa dialogami, dobrymi, wyrazistymi i wyjątkowymi postaciami, a także celowym wykorzystaniem różnych zaskakujących zabiegów literackich.</p><p>W okolicach Larviku i Stavern w ciągu kilku dni na ląd wypływają w sumie trzy lewe stopy. Wszystkie trzy z lewymi butami. Dla wszystkich staje się oczywiste, że chodzi o zabójstwo co najmniej trzech, a może i więcej osób. Wkrótce pojawia się powiązanie z trzema starszymi mężczyznami i kobietą, którzy poprzedniej jesieni zniknęli bez śladu. Wisting desperacko próbuje powiązać te sprawy ze sobą, jednocześnie dostrzegając kilka niezrozumiałych powiązań między zaginionymi osobami, którym nie potrafi nadać sensu. Wkrótce znika kolejna osoba powiązana z poprzednimi, a zagadka staje się, o ile to możliwe, jeszcze bardziej zagmatwana. Córka Williama Wistinga ze swojej strony robi coś zupełnie innego. Jako dziennikarka pracuje nad felietonem o wpływie kary pozbawienia wolności na skazanych za morderstwo i o tym, czy po odbyciu kary stają się oni lepszymi i bardziej praworządnymi obywatelami. Podróżuje po świecie robiąc portrety uwolnionym mordercom. Nieoczekiwanie (jak w każdej powieści kryminalnej z równoległymi historiami) pojawia się niespodziewany związek między jej sprawą, a tą prowadzoną przez jej ojca...</p><p>To, co sprawia, że "Szumowiny" czyta się z przyjemnością, to nie tylko intrygująca zagadka, ale w równym stopniu proces dochodzenia do prawdyw sprawie morderstwa, a także pytania moralne, które pojawiają się wokół wyroków, kar i prewencyjnego działania więzienia. Przemyślenia Williama i Line Wisting na temat wszystkiego, co się dzieje, pomagają mi jako czytelnikowi trochę się zastanowić i zaciekawić. Wciągają mnie historia, problemy, wyzwania i zagadki. Horst jest mistrzem w podnoszeniu kwestii społecznych do dyskusji bez moralizatorstwa. Wykorzystuje gatunek kryminalny, aby oświetlić niektóre z najciemniejszych zakątków naszego społeczeństwa i zmusza nas do zastanowienia się - dlaczego tak jest?</p><p>Czytam sporo kryminałów i staram się dzielić w miarę równomiernie między debiuty i bestsellery, szumnie zapowiadane tytuły międzynarodowe, a serie kryminalne od mniej znanych nazwisk z małych wydawnictw. Niemniej jednak zauważyłem, że z niecierpliwością czekam na każde wyciągnięcie ręki po jedną z powieści kryminalnych Jørna Liera Horsta. To dla mnie czas relaksu, a przy "Szumowinach" czuję lekki smutek na myśl, że jestem już prawie w połowie tej znakomitej serii kryminałów.</p>