Nie mówię żegnaj

Książka, którą przed chwilą odłożyłam, wciąż na mnie patrzy. Leży na stoliku w hotelowym pokoju, ale nie milknie. Jej paszcza wciąż otwarta, jakby chciała krzyczeć. Jakby domagała się, bym wróciła. Nie daje spokoju. Nie pozwala zapomnieć.

Ta powieść była dla mnie jak jej rozdział „V” - Opadanie. I właśnie tak opadałam. Strona po stronie. Scena po scenie. Opowieść po opowieści. Opadałam jak śnieg, który sypie się przez całą książkę - cicho, nieubłaganie. Jak ciała, które padają od strzałów i znikają w mroku morza. Jak łzy matek, spadające na zimne, nieruchome twarze dzieci.

To nie jest książka na jeden wieczór. To nie jest lektura do kawy. Ona wymaga czasu. Wymaga skupienia. Wymaga serca, które nie boi się pęknąć.

Niektórzy powiedzą, że opisy są zbyt szczegółowe, zbyt rozciągnięte. Ale jak streścić reportaże wojenne, które tworzy jedna z bohaterek? Jak skrótem oddać ból, który w nich pulsuje? A przede wszystkim - jak zwięźle opisać więź tak silną, że przekracza granice życia i śmierci?

W tej książce martwe wsie wołają o świadectwo. Polegli czekają na spokój, który przychodzi dopiero wtedy, gdy ich historia zostanie wypowiedziana. A przyjaźń dwóch kobiet „wybranek prawdy” nie zna granic. Nie pozwala odejść. Nie pozwala milczeć.
Bo one nigdy nie mówią „żegnaj”.

Ta książka jest dla tych, którzy nie boją się wejść w ciemność, by odnaleźć światło. Dla tych, którzy chcą poczuć, a nie tylko przeczytać. Dla tych, którzy wierzą, że literatura może być świadectwem, i że czasem trzeba zamilknąć, by usłyszeć głos z głębi ziemi.