Drugie zabicie psa / Nawrócony w Jaffie

<p>Dwa opowiadania Marka Hłaski wydane w książce „Drugie zabicie psa/ Nawrócony w Jaffie” pozostają nieco mniej znanymi dziełami polskiego pisarza. Być może powodów takiego stanu rzeczy należy szukać w okolicznościach stworzenia każdej z tych minipowieści. Nie jest tajemnica, że Marek Hłasko wiódł życie krótkie i szalone, a poszczególne utwory należące do jego dorobku często subtelnie oddają etap życia, na którym znajdował się Marek Hłasko.&nbsp;<br><br>Klimat opowiadań „Drugie zabicie psa/ Nawrócony w Jaffie” momentami zaskakuje. Marek Hłasko znany był przede wszystkim z kontestowania otaczającej go rzeczywistości, co po latach przyniosło mu tytuł „kaskadera literatury”. Co kryło się pod tymi słowami? Krytycy i fani literatury minionego wieku podkreślali, że Marek Hłasko lubił występować przed szereg. Krytykował ostentacyjnie władze ludowe, a taka postawa zjednała mu wrogów w komunistycznym establishmencie. W połowie lat 50’ XX wieku polski pisarz jako uznany literat został zesłany na banicję przed rzad Władysława Gomułki. Mieszkam w Niemczech, Francji czy Izraelu. I to właśnie ostatnie z wymienionych państw było tłem dla powieści „Drugie zabicie psa/ Nawrócony w Jaffie”. Był to dziwny etap w życiu polskiego pisarza. Kojarzony głównie z nihilizmem i dekadentyzmem, jednocześnie kochał i nienawidził rzeczywistość PRL-u. Czuł się w niej bezpiecznie, może dlatego, że nie panowały w niej żadne ustalone wartości moralne. Komuniści głosili jakie postawy według nich są godne pochwały, ale ludzie pozostawali na to obojętni. Ludzie tacy jak Marek Hłasko zwracali na siebie uwagę również dlatego, że postępowali według własnego uznania. Zbuntowani wobec systemu poszukiwali własnej drogi i dla innych stanowili inspirację. Może dlatego polski pisarz był tak niebezpiecznym człowiekiem w oczach komunistycznych władz? &nbsp;<br><br>Spotkałam się z opinią, że opowiadania zawarte w książce mają wyjątkowo makiawelistyczny urok, nawet jak na Marka Hłaskę. Coś w tym jest, ponieważ polski pisarz w roli głównej obsadził mężczyznę bez imienia i PESEL-u, za to zorientowanego na wykorzystywanie innych dla własnych, często doraźnych korzyści. Poznajemy go, gdy żyje i pracuje w Izraelu. Zarówno ‘życie”, jak i „praca” w tym przypadku stanowią treść tych samych dni i nocy, ponieważ główny bohater i narrator jednocześnie, wygląda naiwnych kobiet, które kolejno wykorzysta i przejmie ich majątki. Zaskakujący pomysł na fabułę, myślałam, że podobne historie to znak naszych czasów. Nic bardziej podobnego! Wśród wielu szumowin, jakie przewinęły się przez książki Marka Hłaski, główną postać historii przedstawionych w książce „Drugie zabicie psa/ Nawrócony w Jaffie” wydaje się szczególnie odrażającą. To, co najbardziej szokuje to fakt, że ów mężczyzna, choć żyje w oparach uczuć i emocji, sam wydaje się kompletnie nic nie czuć. Świadczy o tym https://******.**. opis sceny, gdy zabija bezpańskiego psa. Nie wydaje się w ogóle zastanawiać nad sensem swoich czynów, wskazuje jedynie, że to kolejny pies, którego życie i śmierć nie mają znaczenia. Podobnie jak los turystek odwiedzających Izrael. Każda z nich to potencjalna cel głównego bohatera opowiadań i próżno szukać w tej historii happyendu. &nbsp;<br><br>Podobał mi się styl książki „Drugie zabicie psa/ Nawrócony w Jaffie”. Z pozycji obserwatora, Marek Hłasko opisuje skomplikowane relacje pomiędzy ludźmi, gdzie moralność to rzecz umowna, często poddawana relatywizacji. Momentami autor wydaje się opisywać swoje własne doświadczenia. Tytuł „Wschodnioeuropejskiego Jamesa Deana” zobowiązywał. Rzecz w tym, że o ile głównego bohatera opowiadań „Drugie zabicie psa/ Nawrócony w Jaffie” żadna z nas nie chciałaby spotkać, o tyle dla Marka Hłaski wiele z nas pewnie straciłoby głowę. A przecież to momentami ta sama osoba! &nbsp;</p>

<p>Nie sądzę, aby Marek Hłasko podczas swojego krótkiego życia potrzebował Tindera. Jego urok osobisty, charyzma i niezwykły talent zjednywały mu kobietce serca i nie tylko. Pił alkohol, awanturował się, pozostawał mizoginem, a przy tym stał się symbolem swojego pokolenia: ludzi pozbawionych wiary i nadziei w lepsze jutro. Z perspektywy czasu można powiedzieć, że polski pisarz miał zaburzenia narcystyczne albo psychozę maniakalno - depresyjną, rzecz w tym, że takie wnioski nie mają większego znaczenia dla oceny życia i twórczości Marka Hłaski. W moich oczach polski pisarz wyprzedzał swoją epokę. Widział to, czego inni nie potrafili albo nie chcieli dostrzec. Podpadł wielu swoim dosadnym, nierzadko wulgarnym językiem. Jeszcze więcej czytelników uznało Marka Hłaskę za pisarza genialnego, któremu można wybaczyć liczne wady w obliczu nielicznych, ale rozpalających wyobraźnię zalet. Taki właśnie był Marek Hłasko, a jego dwa opowiadania przedstawione w książce „Drugie zabicie psa/ Nawrócony w Jaffie” zainspirowało mnie do napisania tej recenzji. Nie mam żadnych argumentów, aby przekonać was, że treść książki „Drugie zabicie psa/ Nawrócony w Jaffie” stanowi pierwowzór netflixowego hitu „Oszust z Tindera”. Niemniej nie znalazłam do tej pory żadnej informacji wykluczającej podobny związek. Kto oglądał produkcję Netflixa, ten zrozumie, co mam na myśli! ? &nbsp;<br><br>Bohaterem obu krótkich powieści jest ten sam mężczyzna. Nie wiadomo jak ma na imię. Nie wiadomo nawet, ile ma lat. Marek Hłasko lubił dawkować czytelnikom informacje o swoich bohaterach, wychodząc przy tym z założenia, że im mniej o nich wiadomo, tym łatwiej rozumieć ich aktualne intencje. Przeszłość dla życia i twórczości Marka Hłaski pozostawała naznaczona bólem i trudnymi doświadczeniami. Bohaterowie książek polskiego pisarza często przypominają jego samego, co szczególnie widać w opowiadaniach umieszczonych w zbiorze „Drugie zabicie psa/ Nawrócony w Jaffie”. Mężczyzna bez imienia przed laty często wpadał kłopoty z prawem. Co więcej, spędził również część życia na leczeniu psychiatrycznym. Nie potrafi przy tym znaleźć uczciwego zajęcia, często cierpli z powodu głodu. Brzmi znajomo? Wątki biograficzne Marek Hłasko wplatał na potęgę do swoich dzieł. Jak to u Hłaski jednak nigdy jednak nie wiadomo, gdzie zaczyna się fikcja, a kończy rzeczywistość. Bohater książki „Drugie zabicie psa/ Nawrócony w Jaffie” to typowy drań i łobuz, ukierunkowany jedynie na realizowanie swoich mrocznych intencji. Mężczyzna na co dzień szuka naiwnych kobiet, które odwiedzają Izrael. Rozkochuje je w sobie, manipuluje nimi, a na końcu porzuca bez cienia wyrzutów sumienia. Czy nie tak właśnie brzmiała fabuła filmu „Oszust z Tindera”? &nbsp;<br><br>Podczas czytania książki „Drugie zabicie psa/ Nawrócony w Jaffie” miałam momenty wzruszeń i obrzydzenia. Te pierwsze szczególnie dotyczą krótkich, ale barwnych spostrzeżeń na temat świata opisanego w opowiadaniach. Marek Hłasko potrafi dostrzec sens życia w przelatującym na niebie ptaku, czy wzburzonych falach morza. Jednocześnie bez cienia emocji opisuje śmierć zadana przez głównego bohatera przypadkowego psu. Trudno było mi przebrnąć przez ten fragment, może dlatego, ze znakomicie oddaje on to wszystko, co kochamy i uwielbiamy w polskim pisarzu. Jako 5-letni chłopak zobaczył spadające z nieba bomby i nigdy nie prestał wierzyć, że piekło istnieje wszędzie tam, gdzie widać ludzi. &nbsp;</p>