Brudne czyny

Bohaterem powieści „Brudne czyny” jest major rosyjskiej armii, lotnik Abakarow. Dawny jeniec wojenny, obecnie przygotuje się do powrotu do służby. Trzyletnia karencja na licencje pilota wkrótce dobiegnie końca, jednak to nie myśl o lataniu, rozpala wyobraźnię mężczyzny. Major Abakarow od dłuższego czasu planuje zemstę za śmierć przyjaciela. Tajemniczy, poraniony przez życie i nieustraszony mężczyzna pozostaje w przekonaniu, że tylko zemsta przedłuży życie dawnego kompana. Misternie przygotowany plan skomplikowało pojawienie się w życiu majora Abakarowa kobieta. Piękna, nieco zagubiona i rozpamiętująca przeszłość Katarzyna, to była aktorka nieumiejąca poradzić sobie z cieniem dawnego blasku. Tych dwoje, spotkało się, kiedy żadne z nich nie planowało miłości. Katarzyna walczy z alkoholizmem, z kolei major Abakarow żyje pragnieniem zemsty i wizją powrotu do ojczyzny, gdzie w służbie pilota wróci do jedynego zajęcia, jakie potrafi wykonywać w życiu. Kilka dni, jakie Major Abakarow spędził z Katarzyną, zmieniło tych dwoje. Wyczekiwany spokój, jaki odnaleźli przy sobie, mąci jednak przeszłość, której oboje pozostają na swój sposób wierni. A przeszłość ma to do siebie, że stuka, puka i nie daje o sobie zapomnieć, póki człowiek sobie na to nie pozwoli. Czy major Abakarow i Katarzyna zapomną o minionych, gorzkich latach w imię wspólnej słodkiej przyszłości? 

Marek Hłasko (1934-1969) ceniony i uznany pisarz, należący do pokolenia tzw. pisarzy przeklętych, egzystujących i tworzących na granicy nihilizmy oraz dekadencji. Do miana legendy urosła uroczystość chrztu, gdzie dwuletni przyszły pisarz według relacji świadków, miał kilkukrotnie odpowiedzieć przecząco na pytanie księdza, czy wyrzeka się złego ducha. Ukończył szkołę podstawową, nie przeszkodziło tu to jednak napisać dziesięciu powieści oraz blisko czterdziestu opowiadań. Jego gwiazda w czasach powojennych święciła jasnym blaskiem, szykanowany i znienawidzony przez cenzurę władz PRL-u, był jak bohaterowie jego twórczości: romantyczny, zbuntowany, wiecznie na przekór obowiązującym ideałom i zasadom. Obojętny na prozaiczność życia, dostrzegał jego przemijalności świadomie balansował na krawiędzi - cieszył się opinią pijaka i awanturnika, a wizerunek ten starannie pielęgnował m.in. w autobiografii „Piękni dwudziestoletni”, wydanej na emigracji w Paryżu w 1966 roku. Pisząc o innych, często pisał o samym sobie. Autor takich opowiadań i powieści, jak: „Ósmy dzień tygodnia”, „Następny do raju”, „Cmentarze”, „Wszyscy byli odwróceni”, „Pierwszy krok w chmurach”, „Baza Sokołowska”, „Sonata marymoncka” czy „Drugie zabicie psa".