Żywoty świętych

Powiem szczerze, że nie wiedziałem czego mogę się spodziewać po tej książce. Jasne, wiedziałem co zawiera i jaka jest ogólna jej koncepcja, ale nie wiedziałem jak Bardugo podejdzie w niej do rozwinięcia swojego uniwersum Grisza. Mogło to przecież wypaść różnie - znam wiele różnych uniwersów, w których takie książki jak ta (niebędące fabularną historią, lecz raczej zbiorem krótkich historii budujących świat przedstawiony), nie pomogły w żaden sposób i były jedynie maleńkim dodatkiem. Jako przykład można podać książkę “Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć”, które były fajnym wydaniem, lecz koniec końców nie miała ona żadnego znaczenie (w sensie, świat by się nie zawalił, gdyby nigdy nie powstała). Podchodziłem więc i do “Żywotu świętych” z pewną rezerwą i sceptycyzmem, ale muszę powiedzieć, że się zaskoczyłem. Dlaczego?

Zacznijmy od tego, że jest to świetnie wydana książka. Nie mówię tutaj tylko o ilustracjach graficznych, które zdobią niemal każdą stronę tego wydania, ale też i o formacie, okładce, teksturze papieru, czcionce! Wiem, że są to mało znaczące rzeczy, ale już one sprawiają, że patrzę na tę książkę dużo przychylniejszym okiem, niż w momencie gdy dowiedziałem się, że ona powstała.

Ale najważniejsza dla każdej książki jest jej zawartość, czyli historia/historie w niej zawarte. A te, są wyjątkowo porywające! Mogę nie być zbytnio obiektywny w swojej ocenie, bo mimo wszystko lubię książki Leigh Bardugo, ale myślę, że na poziomie pisarskim jest to wyjątkowo dobre dzieło. Począwszy od przejmujących, poprzez makabryczne, aż po humorystyczne, są te historie pięknie zestawione i naprawdę pogłębiają świat Griszt. Od pobożnych młodych ludzi zabitych z powodu chciwości lub strachu, do kobiet nazywanych czarownicami bez wyraźnego powodu, jest tu wiele prowokujących do myślenia historii. Znaleźć tu można wiele mrugnięć okiem do fanów, wiele nawiązań do poprzednich książek i z jednej strony może to nadawać bardzo hermetycznego tonu tej książce, a z drugiej jest świetną grą podjętą z czytelnikami znającymi uniwersum.

Podsumowując, była to warta przeczytania pozycja. Dość szybko ją przeczytałem i miałem nawet lekki niedosyt, jeśli chodzi o jej zawartość, ale wolę takie uczucie niż znudzenie i przeładowanie historiami. “Żywoty świętych” to gratka dla fanów książek Leigh Bardugo i myślę, że jeśli ktoś jest fanem tego uniwersum jak ja, to powinien tą książkę przeczytać. Polecam!

Zacznę od tego, że należy przestrzec wszystkich ludzi, którzy niezaznajomieni są z twórczością Leigh Bardugo i jej uniwersum Grisza - nie sięgajcie po “Żywoty świętych”, o ile nie macie zamiaru zapoznawać się z tym uniwersum! To książka przeznaczona tylko i wyłącznie dla fanów, wątpię, żeby ktokolwiek kto nie czytał książek tej autorki, zorientował się o co w niej chodzi. Dlatego też ponawiam swój apel - nie czytajcie “Żywotów świętych”, o ile nie czytaliście pozostałych książek z tego uniwersum lub nie oglądaliście serialu na Netflix!

Dlaczego warto ją przeczytać? Po pierwsze, książka wydana została przepięknie. Bardzo podoba mi się styl graficzny, który został w niej użyty, ponieważ historie w niej przedstawione okraszone są klimatycznymi ilustracjami. Wrażenie zrobiła również na mnie okładka, która naprawdę sprawia, że książka wygląda jak jakaś święta księga. To wszystko powoduje, że naprawdę ma się wrażenie jakby się obcowało z jakimś wyjątkowym wydaniem kolekcjonerskim - a to przecież zwykła książka!

Po drugie, w treści książka również jest interesująca. Tak jak sugeruje tytuł, cała wypełniona jest szeregiem historii opowiadających o świętych znanych z uniwersum Grisza. Mamy tu szereg krótkich historii, zazwyczaj mających długość kilku akapitów, które oddaje tło poszczególnych postaci, które są nam znane z uniwersum Griszy. Czyta się to przyjemnie, wciągająco, aczkolwiek momentami chciałoby się, żeby te historie były dłuższe i nieco bardziej rozwinięte.

Jeśli książka mi się tak bardzo podobała, to dlaczego daję 4 gwiazdki, a nie 5? Chyba jest to spowodowane tym, że widać, że książka ta została wydana tylko i wyłącznie, by zarobić na istniejącej już marce. Nie chcę być zanadto zgryźliwa, ale czuć, że po prostu jest to skok na portfele fanów i tak naprawdę to uniwersum obyłoby się bez tego wydania. Jasne, super, że ono powstało, ale nadal “Żywoty świętych” jest raczej ciekawostką niż must-havem. Po Bardugo spodziewałabym się jednak nieco więcej.