Ta ciemna ćma

Wiersze o resztkach życia to te, które koncentrują się na życiowej kulminacji i tym, co następuje po niej, zapowiadając nieuchronny schyłek i śmierć. Andrzej Kopacki zadaje pytanie, jak pogodzić się z tym, że starość to nie tylko złoty blask wrześniowego słońca, ale i bolesny dualizm. Z jednej strony mamy wrażenie, że zgromadziliśmy bogactwo doświadczeń, które powinny być cenne, ale z drugiej stają się one zbędne. Istnieje także konflikt między żywotnymi potrzebami a myślami o nadchodzącym końcu życia. To właśnie miejsce, w którym znajduje się każdy starszy człowiek: w zawieszeniu. Śmierć przebija się przez codzienność, a poezja przypomina o ważnych życiowych chwilach: o „twarzach życia”, młodzieńczej dziewczynie i mędrca, figlach dziecka i narcyza. Te postacie, obok typowych motywów śmierci, jak młodzieniec z opuszczoną pochodnią czy danse macabre, stanowią część scenerii na granicy życia i śmierci. Ta książka to wybiórczy przegląd lirycznych podróży po polu tych tematów: od niemieckiej liryki epoki wczesnonowoczesności po poezję XX wieku i obszerny polski dodatek dający materiał porównawczy. A ćma? W jednym z wierszy siedzi na ścianie, zwyczajna, lecz tajemnicza. Czym jest? Literatura zdaje się próbować odpowiedzieć na to pytanie, a ciemna ćma staje się świadkiem tych poszukiwań.