Pora na życie

<p>Ta książka jest po prostu jedną z moich ulubionych książek Cecelii Ahern. Mogłabym ją czytać na okrągło i wciąż być całkowicie zafascynowana jej stylem, atmosferą i przekazem. Historia „Pora na życie” jest wspaniała i pokochałam każdego z bohaterów!</p><p>O co chodzi w książce? Cóż, życie Lucy jest dosłownie spełnieniem koszmaru, przynajmniej tak to odczułam na początku. Lucy ma umówione spotkanie ze swoim Życiem. Właściwie Lucy Silchester nie zdziwi już nic: że miłość jej życia ją opuściła, że została wyrzucona z pracy albo że dostaje zaproszenie na spotkanie - z własnym Życiem. Kiedy rzeczywiście idzie na spotkanie, Lucy jest zaskoczona - to naprawdę nie tak wyobrażała sobie swoje życie.</p><p>Podstawowy pomysł na książkę był tutaj naprawdę absolutnie genialny i został też naprawdę wyjątkowo dobrze zrealizowany. Życie Lucy było również tym, co utrzymywało ciekawą historię, gdyż jego puste obserwacje i komentarze ożywiają książkę. Oczywiście stosunkowo szybko na początku książki wiadomo, jak się ona skończy, ale sposób, w jaki Cecelia Ahern prowadzi czytelnika do szczęśliwego zakończenia, jest po prostu piękny. Polubiłam Lucy bardzo szybko, jej charakter, humor, a nawet jej kłamstwa. Jest absolutnie świetną protagonistką, a rozmowy, które prowadzi ze swoim Życiem są jednymi z najlepszych w “Porze na życie”.</p><p>Uwielbiam stworzone w „Porze na życie” relacje międzyludzkie, szczególnie te rodzinne. Relacje między Lucy a jej matką całkowicie zmieniają się pod koniec książki. Chyba nigdy nie zagrzeje miejsca przy jej ojcu i Lucy pewnie też nie. Uwielbiam też małą przyjaźń między Lucy a jej sąsiadką Claire (ich historia wzrusza mnie za każdym razem). A potem oczywiście Lucy i Don. Kocham Dona. Don jest świetny, od pierwszej chwili aż do końca. I jest po prostu o wiele lepszy od Blake'a, dlatego w połowie książki pękło mi serce, gdy Lucy myślała, że musi wrócić do Blake'a. Oczywiście najważniejsza relacja w całej książce, czyli Lucy i jej życie. Jak ona go po prostu ignoruje na początku, potem się zaprzyjaźniają, a on na końcu musi się znowu pożegnać, bo jego zadanie jest na razie wykonane (co przypomina mi dorosłą wersję Nanny McPhee, tak na marginesie). Im lepiej Lucy radzi sobie w życiu, tym więcej rzeczy zmienia na lepsze.</p><p>Choć akcja książki po raz kolejny rozgrywa się w Dublinie, tak jak przyzwyczaiła do tego w swoich powieściach Ahern, to niestety tym razem liczba wzmianek o mieście została zdecydowanie ograniczona. Niemniej jeśli chodzi o wszelakie opisy, to były one realistyczne, zwięzłe i raczej nadawały życie opowieści.&nbsp;</p><p>W sumie tak Lucy jest w tej książce skonfrontowana ze swoim życiem, tak czytelnik jest również skonfrontowany ze swoim życiem. Absolutnie chciałabym żyć w świecie, w którym możesz spotkać się z własnym życiem i ono mogłoby ci powiedzieć, co jest nie tak i jak możesz to naprawić. Ponieważ na koniec dnia jesteś jedyną osobą, która może zadbać o swoje życie, musisz postawić je na pierwszym miejscu. To świetna opowieść o stawianiu czoła prawdzie swojej, zmianie złych wzorców i wybieraniu przede wszystkim siebie.&nbsp;</p><p>Pasjonująca książka, która jest pełna humoru, emocji, ale i skłaniająca do refleksji. Daję jej 5/5 ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️</p><p>P.S. moglibyście posprzedawać jakieś książki Ahern, bo nie mam już co czytać!</p>

<p>Na początku, czytając, miałam wrażenie, że życie, które nie jest "zgodne z normą" nie może być dobrym życiem. Jestem zdania, że kobieta może wieść szczęśliwe życie również bez mężczyzny. I że nie trzeba być cały czas otoczonym przypadkowymi ludźmi, żeby czuć się dobrze we własnej skórze. Niestety, historia już na pierwszych stronach zdawała się sprowadzać do dokładnie takiego przesłania.&nbsp;</p><p>Na szczęście i tak czytałam dalej, a z biegiem czasu w książce analizowanych jest coraz więcej kwestii. „Pora na życie” w końcu skupia się przede wszystkim na postawie Lucy, która okłamywała wszystkich i przede wszystkim siebie, mówiąc, że jest szczęśliwa.</p><p>Lucy rozwija się w trakcie opowieści, nie nadmiernie, ale w taki sposób, że można ją zrozumieć jako człowieka. „Pora na życie” ma też kilka niespodzianek i choć krótko się tego obawiałam, nie dryfuje w typowy romans trójkąta miłosnego. Lucy i jej wybory pozostają w centrum opowieści. Historie mężczyzn są incydentalne, ale stanowią część tej opowieści.&nbsp;</p><p>Jednym z kluczowych tematów, na które zwraca uwagę Ahern w książce, jest utrzymywanie kłamstw i ich reperkusje. Wymiana zdań między Lucy i Życiem, ich filozoficzne dywagacje są urzekającym aspektem książki. Ton całości był lekki, intensywność zmieniała się od jowialnego do poważnego w zależności od sytuacji.</p><p>Bardzo spodobał mi się też pomysł, że można poznać swoje życie. Zastanawiam się, jak wyglądałoby moje życie? Czy byłby ze mną szczęśliwy? Życie Lucy rozwija się analogicznie do jej życia - jeśli ona sobie nie radzi, to logicznie rzecz biorąc życie też nie ma się świetnie. Więc czy chciałbym poznać moje życie? Myślę, że tak.</p><p>Jeśli chcielibyście, móc na chwilę zapomnieć o własnych problemach i obserwować chaos w życiu innych ludzi, a przy okazji trochę się zrelaksować, "Pora na życie" Cecelii Ahern nadaje się do tego idealnie.</p>