Pora na życie

Ta książka jest po prostu jedną z moich ulubionych książek Cecelii Ahern. Mogłabym ją czytać na okrągło i wciąż być całkowicie zafascynowana jej stylem, atmosferą i przekazem. Historia „Pora na życie” jest wspaniała i pokochałam każdego z bohaterów!

O co chodzi w książce? Cóż, życie Lucy jest dosłownie spełnieniem koszmaru, przynajmniej tak to odczułam na początku. Lucy ma umówione spotkanie ze swoim Życiem. Właściwie Lucy Silchester nie zdziwi już nic: że miłość jej życia ją opuściła, że została wyrzucona z pracy albo że dostaje zaproszenie na spotkanie - z własnym Życiem. Kiedy rzeczywiście idzie na spotkanie, Lucy jest zaskoczona - to naprawdę nie tak wyobrażała sobie swoje życie.

Podstawowy pomysł na książkę był tutaj naprawdę absolutnie genialny i został też naprawdę wyjątkowo dobrze zrealizowany. Życie Lucy było również tym, co utrzymywało ciekawą historię, gdyż jego puste obserwacje i komentarze ożywiają książkę. Oczywiście stosunkowo szybko na początku książki wiadomo, jak się ona skończy, ale sposób, w jaki Cecelia Ahern prowadzi czytelnika do szczęśliwego zakończenia, jest po prostu piękny. Polubiłam Lucy bardzo szybko, jej charakter, humor, a nawet jej kłamstwa. Jest absolutnie świetną protagonistką, a rozmowy, które prowadzi ze swoim Życiem są jednymi z najlepszych w “Porze na życie”.

Uwielbiam stworzone w „Porze na życie” relacje międzyludzkie, szczególnie te rodzinne. Relacje między Lucy a jej matką całkowicie zmieniają się pod koniec książki. Chyba nigdy nie zagrzeje miejsca przy jej ojcu i Lucy pewnie też nie. Uwielbiam też małą przyjaźń między Lucy a jej sąsiadką Claire (ich historia wzrusza mnie za każdym razem). A potem oczywiście Lucy i Don. Kocham Dona. Don jest świetny, od pierwszej chwili aż do końca. I jest po prostu o wiele lepszy od Blake'a, dlatego w połowie książki pękło mi serce, gdy Lucy myślała, że musi wrócić do Blake'a. Oczywiście najważniejsza relacja w całej książce, czyli Lucy i jej życie. Jak ona go po prostu ignoruje na początku, potem się zaprzyjaźniają, a on na końcu musi się znowu pożegnać, bo jego zadanie jest na razie wykonane (co przypomina mi dorosłą wersję Nanny McPhee, tak na marginesie). Im lepiej Lucy radzi sobie w życiu, tym więcej rzeczy zmienia na lepsze.

Choć akcja książki po raz kolejny rozgrywa się w Dublinie, tak jak przyzwyczaiła do tego w swoich powieściach Ahern, to niestety tym razem liczba wzmianek o mieście została zdecydowanie ograniczona. Niemniej jeśli chodzi o wszelakie opisy, to były one realistyczne, zwięzłe i raczej nadawały życie opowieści. 

W sumie tak Lucy jest w tej książce skonfrontowana ze swoim życiem, tak czytelnik jest również skonfrontowany ze swoim życiem. Absolutnie chciałabym żyć w świecie, w którym możesz spotkać się z własnym życiem i ono mogłoby ci powiedzieć, co jest nie tak i jak możesz to naprawić. Ponieważ na koniec dnia jesteś jedyną osobą, która może zadbać o swoje życie, musisz postawić je na pierwszym miejscu. To świetna opowieść o stawianiu czoła prawdzie swojej, zmianie złych wzorców i wybieraniu przede wszystkim siebie. 

Pasjonująca książka, która jest pełna humoru, emocji, ale i skłaniająca do refleksji. Daję jej 5/5 ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️

P.S. moglibyście posprzedawać jakieś książki Ahern, bo nie mam już co czytać!

Na początku, czytając, miałam wrażenie, że życie, które nie jest "zgodne z normą" nie może być dobrym życiem. Jestem zdania, że kobieta może wieść szczęśliwe życie również bez mężczyzny. I że nie trzeba być cały czas otoczonym przypadkowymi ludźmi, żeby czuć się dobrze we własnej skórze. Niestety, historia już na pierwszych stronach zdawała się sprowadzać do dokładnie takiego przesłania. 

Na szczęście i tak czytałam dalej, a z biegiem czasu w książce analizowanych jest coraz więcej kwestii. „Pora na życie” w końcu skupia się przede wszystkim na postawie Lucy, która okłamywała wszystkich i przede wszystkim siebie, mówiąc, że jest szczęśliwa.

Lucy rozwija się w trakcie opowieści, nie nadmiernie, ale w taki sposób, że można ją zrozumieć jako człowieka. „Pora na życie” ma też kilka niespodzianek i choć krótko się tego obawiałam, nie dryfuje w typowy romans trójkąta miłosnego. Lucy i jej wybory pozostają w centrum opowieści. Historie mężczyzn są incydentalne, ale stanowią część tej opowieści. 

Jednym z kluczowych tematów, na które zwraca uwagę Ahern w książce, jest utrzymywanie kłamstw i ich reperkusje. Wymiana zdań między Lucy i Życiem, ich filozoficzne dywagacje są urzekającym aspektem książki. Ton całości był lekki, intensywność zmieniała się od jowialnego do poważnego w zależności od sytuacji.

Bardzo spodobał mi się też pomysł, że można poznać swoje życie. Zastanawiam się, jak wyglądałoby moje życie? Czy byłby ze mną szczęśliwy? Życie Lucy rozwija się analogicznie do jej życia - jeśli ona sobie nie radzi, to logicznie rzecz biorąc życie też nie ma się świetnie. Więc czy chciałbym poznać moje życie? Myślę, że tak.

Jeśli chcielibyście, móc na chwilę zapomnieć o własnych problemach i obserwować chaos w życiu innych ludzi, a przy okazji trochę się zrelaksować, "Pora na życie" Cecelii Ahern nadaje się do tego idealnie.