Chłopki. Opowieść o naszych babkach

Chłopki to bestsselerowy reportaż Joanny Kuciel-Frydryszak opowiadający o losach naszych babek i prababek. Autorka po sukcesie książki Służące do wszystkiego ponownie otwiera czytelnikom okno na historyczne realia polskiej wsi tym razem skupiając się na kobietach, które zamiast wyjechać do miasta usługiwać w pańskich domach zostają by harować od świtu do nocy przy gospodarstwie.



Joanna Kuciel-Frydryszak przybliża losy wiejskich kobiet, często analfabetek z przymusu, które zmuszane są do aranżowanych małżeństw, dzielą zapałkę na cztery i są postawione niżej od krowy w domowej hierarchii. Walczą z biedą, patriarchatem i nierównościami społecznymi. Marzą o własnych butach, łóżkach, edukacji i o zostaniu panią. Są bezgranicznie oddane rodzinie, usługują mężom i stają na głowie, aby zapewnić byt i edukacje swoim dzieciom. Niesamowicie silne i zaradne potwierdzają tezę, że za każdym wielkim mężczyzną stoi kobieta.

Chłopki są przede wszystkim napisane w mistrzowski sposób, przekazując zdobytą przez autorkę z wielu źródeł wiedzę w dostępny i ciekawy sposób. Zawarte historie są angażujące dla czytelnika i niezwykle poruszające. Losy bohaterek są przedstawione bardzo szczegółowo co pozwala czytelnikowi zrozumieć i docenić ich rolę w społeczeństwie.

Ktoś mógłby powiedzieć, że książka oparta na historii polskiej wsi nie może być absolutnie ciekawa, co moim zdaniem jest okropnie nieprawdziwym stwierdzeniem. Wielowątkowość, ilość historii i szokujące wyznania zapewniają niesamowitą rozrywkę dla czytelnika. Dowiadujemy się jaką drogę kobiety musiały przebyć, aby znaleźć się w obecnym miejscu i jak silne mogą być w trudnych warunkach. Ile trudu i poświęceń może znieść człowiek, aby przetrwać.

Ciekawym aspektem książki było ujęcie macierzyństwa, które mogło być zarówno darem i przekleństwem, czyli temat nadal jak najbardziej na czasie. Kuciel-Frydryszak bez koloryzowania opisuje jak wielkie znaczenie miały dzieci dla kobiet i ile wyrzeczeń ich kosztowały. Już na etapie ciąży kobiety narażały swoje zdrowie i życie z powodu ograniczonego dostępu do opieki zdrowia. Cierpiały również psychicznie ze względu na wysoką śmiertelność dzieci. Zapewniały potomstwu opiekę, miłość i starały się uzyskać dostęp do edukacji, z drugiej strony zmuszały do pomocy w gospodarstwie, opieki nad młodszym rodzeństwem i stosowały surowe zasady, aby zapewnić im przetrwanie. Autorka przedstawia również jak kobiety radziły sobie z niechcianym potomstwem i opisuje, dlaczego sięgały po takie rozwiązania.

Kuciel-Frydryszak nie pomija w swojej książce również ważnych tematów takich jak przemoc domowa, molestowanie i wykorzystywanie kobiet. Opisuje wstrząsające wydarzenia, które nadal niestety są jak najbardziej aktualne. Cierpienia kobiety doświadczały ze strony mężów jak i pracodawców. Pozostawione same sobie musiały radzić sobie z okropnymi traumami, które były uznawane za naturalny porządek.



Chłopki są niesamowicie ważnym reportażem na temat naszych babek, prababek i całej polskiej wsi. Oddaje hołd sile, wytrwałości, odwadze i sprytowi wiejskich kobiet. Zmusza do refleksji na temat roli kobiety w historii i niesprawiedliwościami społecznymi. Pozwala dostrzec, jak na przestrzeni lat zmienił otaczający się świat i ile jego aspektów jest nadal aktualnych. Dzięki tej lekturze doceniamy nasze aktualne życie i jego poziom. Uważam również, że ta pozycja zachęci młodych czytelników do poznania losów swoich przodków i historii własnych babek.

To opowieść o przodkiniach każdej współczesnej Polki. Mężczyźni, przedłużający swoją linię i skryte za nimi kobiety. Zgarbione, zakryte chustkami, ze zmęczonymi oczami, a może nawet śladami pobicia na twarzy. To przede wszystkim one zajmowały się domem: przygotowywaniem posiłków, opieką zwierzętami w gospodarstwie i dziećmi, obrabianiem pola, utrzymywaniem porządku oraz cerowaniem ubrań. To mnóstwo zajęć, jak na jedną osobę. Nie mogły liczyć na pomoc swoich mężów. Jedyną szansą dla dziewczyny na rozwój było pójście na służbę do miasta. Niestety, czasami i tam nie miała na co liczyć, gdyż państwo potrafili wykorzystywać służącą ponad siły. Zdarzały się przypadki przemocy seksualnej oraz wydalenia dziewczyny, jeśli zachorowała. Jeżeli mowa o małżeństwie to najbardziej popularne i praktyczne były aranżowane, ale i znajdowały się takie z miłości. Zazwyczaj przyszła żona dostawała zwierzę gospodarskie (na przykład: krowę), a małżonek - posag dziewczyny lub morgi. Przytoczone historie udowadniały, że nie wszystkie małżeństwa mogły zaznać szczęścia. Najbardziej zszokowała mnie sprawa kobiety, którą mąż pobił tak brutalnie, że permanentnie uszkodził jej oko. Zaś zabobony najlepiej rozkwitały na wsi. Ludzie byli niewyedukowani, nie mieli pieniędzy na lekarza lub uczęszczanie do szkoły. Do chorego wzywano doktora dopiero wtedy, kiedy umierał. Wieśniacy obawiali się rozwijającej technologii i obwiniali ją o złe wydarzenia w wiosce. Nie brakowało jednak tych, którzy podchodzili do tego pozytywnie. Najsmutniejsza rzecz jednakże to fakt, że kobiety całkowicie podlegały mężczyznom oraz były od nich uzależnione. W dodatku, już od najmłodszych lat musiały zajmować się całym domem i nie miały prawa do narzekania. Naprawdę się cieszę, że żyję w tych czasach i nie muszę doświadczać takich okropności. Udostępnione stare zdjęcia dodają książce wiarygodności i pozwalają zobaczyć, jak kiedyś wyglądali oraz ubierali się ludzie. Zdecydowanie pozycja do przeczytania, aby dowiedzieć się więcej o swoich korzeniach.

„Chłopki” to książka, którą naprawdę warto przeczytać.
Pokazuje prawdę o życiu kobiet na wsi z początków XX wieku i okresu międzywojennego – daleką od współczesnego romantyzowania tamtych czasów.
Moja mama (84 lata) często opowiadała mi o swoim dzieciństwie na wsi i jej wspomnienia niemal idealnie pokrywają się z opisami autorki. Szczególnie bliskie były mi historie z Małopolski i Podkarpacia, czyli regionów mojej rodziny. To lektura, która uświadamia, jak trudna była codzienność naszych prababek i jak wiele zawdzięczamy ich wytrwałości. To przejmujące świadectwo ciężkiej, codziennej pracy kobiet, bez której nie przetrwałyby całe rodziny.

„Chłopki. Opowieść o naszych babkach” autorstwa Joanny Kuciel-Frydryszak to książka, która od razu przyciągnęła moją uwagę. Kiedy zaczęłam ją czytać, nie wiedziałam, że ta lektura stanie się dla mnie nie tylko źródłem wiedzy, ale także emocjonalną podróżą, która przeniesie mnie do czasów, kiedy życie na wsi miało zupełnie inny rytm. Autorka z niezwykłą wrażliwością i starannością przedstawia historie kobiet, które mimo trudnych warunków i przeciwności losu potrafiły nie tylko przetrwać, ale także zbudować swoje życie w sposób inspirujący.

Już na początku książki Kuciel-Frydryszak wprowadza nas w świat wiejskiej rzeczywistości. Opisując codzienne życie kobiet, które musiały zmagać się z ciężką pracą w polu, wychowywaniem dzieci i zarządzaniem domem, autorka ukazuje ich siłę i determinację. To, co mnie zaskoczyło, to fakt, jak wiele emocji można wyrazić poprzez proste, codzienne czynności. Z każdą stroną czułam, jak coraz bardziej wciągam się w te historie, które choć osadzone w przeszłości, mają w sobie wiele uniwersalnych prawd dotyczących ludzkiej natury i walki o godność.

Książka jest pełna autentycznych opowieści, które autorka zebrała od osób, które miały szczęście lub nieszczęście żyć w tamtych czasach. Każda z nich jest inna, ale wszystkie łączy jeden motyw: walka o przetrwanie i chęć do życia. Kuciel-Frydryszak potrafi w mistrzowski sposób oddać emocje swoich bohaterów. W każdej opowieści czułam ich radości, smutki, nadzieje i rozczarowania. Historie te są nie tylko dokumentem czasów minionych, ale także głębokim studium ludzkiej psychiki.

Co szczególnie przypadło mi do gustu, to sposób, w jaki autorka przedstawia relacje międzyludzkie. Opisując więzi rodzinne, przyjaźnie i sąsiedzkie, Kuciel-Frydryszak ukazuje, jak ważna była wspólnota w trudnych czasach. Czułam, że te opowieści są nie tylko o jednostkach, ale o całej społeczności, która potrafiła wspierać się nawzajem w chwilach kryzysowych. W dzisiejszym, często zatomizowanym świecie, te wartości wydają się być niezwykle cenne i aktualne.

Jednym z wątków, który szczególnie mnie poruszył, była historia kobiet, które mimo trudności i opresji, potrafiły odnaleźć w sobie siłę do walki o swoje prawa. Kuciel-Frydryszak ukazuje, jak wiele zyskały dzięki determinacji i niezłomności. Ich historie pokazują, że nawet w najtrudniejszych warunkach można odnaleźć w sobie moc, by przeciwstawić się losowi. To przesłanie jest niezwykle inspirujące i przypomina mi o sile, która drzemie w każdej kobiecie.

W książce nie brakuje także humoru i ciepłych momentów. Autorka potrafi z humorem opisać sytuacje, które mogłyby wydawać się dramatyczne, a jednocześnie nadaje im lekkości. Dzięki temu lektura nie jest przytłaczająca, a raczej sprawia, że uśmiech nie schodzi z twarzy. Kuciel-Frydryszak doskonale balansuje między powagą a radością, co czyni tę książkę nie tylko refleksyjną, ale także przyjemną w odbiorze.

Styl pisania autorki jest niezwykle przystępny i klarowny. Kuciel-Frydryszak potrafi w prosty sposób opisać złożone emocje i sytuacje, co sprawia, że czytelnik może łatwo zrozumieć kontekst każdej opowieści. Zamiast gubić się w zbędnych detalach, autorka koncentruje się na najważniejszych aspektach życia swoich bohaterów. To sprawia, że historia płynie gładko, a ja mogłam skupić się na emocjach, które były dla mnie najważniejsze.

Książka jest także pięknie wydana. Ilustracje, które towarzyszą tekstowi, dodają mu uroku i sprawiają, że całość staje się jeszcze bardziej atrakcyjna wizualnie. Czułam, że mam do czynienia z dziełem starannie przemyślanym i dopracowanym w każdym detalu. To sprawia, że lektura staje się nie tylko przyjemnością dla umysłu, ale także dla oczu.

Nie mogę nie wspomnieć o ważnym kontekście społecznym, który Kuciel-Frydryszak wprowadza w swoje opowieści. Pokazuje, jak zmiany w Polsce wpłynęły na życie kobiet i jakie wyzwania musiały stawiać czoła na przestrzeni lat. Dzięki temu książka staje się nie tylko historią jednostkową, ale także szerszą refleksją nad miejscem kobiet w społeczeństwie i ich rolą w kształtowaniu historii.

Podsumowując, „Chłopki. Opowieść o naszych babkach” to niezwykle wartościowa książka, która dostarcza nie tylko wiedzy, ale także głębokich emocji. Joanna Kuciel-Frydryszak z niezwykłą wrażliwością i talentem oddaje historie kobiet, które walczyły o swoje miejsce w świecie. Lektura tej książki to prawdziwa podróż w czasie, która otwiera oczy na rzeczywistość naszych babek i prababek, a także na ich niezłomną siłę. Z całego serca polecam tę pozycję każdemu, kto pragnie zanurzyć się w fascynującym świecie historii kobiet, które mimo trudności potrafiły żyć z pasją i determinacją. To książka, która na pewno zostanie ze mną na długo i która zmieniła moje spojrzenie na życie.