Piekło pocztowe. Świat Dysku. Tom 33

Świat Dysku, z pozoru seria o fantastycznym świecie unoszącym się w przestrzeni na grzbiecie gigantycznego żółwia powoli stał się nieco lewicowym dialogiem na temat wartości lub potrzeby istnienia różnych instytucji publicznych. Policja i prasa miały już swoje pięć minut, a w tym "Piekle pocztowym", jak można się domyślić, badamy rolę poczty. <br> <br> Oczywiście, że potrzebujemy poczty. Potrzebujemy poczty od czasu, gdy nasz gatunek był w stanie tworzyć rzeczy lub je zapisywać. Jednak wraz z pojawieniem się prywatnych usług kurierskich, dostarczaniem przesyłek prywatnie i nadejściem poczty elektronicznej, łatwo jest ludziom (i są to zazwyczaj bardzo prawicowe osoby) myśleć o poczcie jako o idei, której czas się skończył. Pratchett nie rozwodził się nad całym zagadnieniem, jednak dobrze przedstawił główne punkty. Prywatna firma jest... prywatna i narażona na szwindle, których nie da się naprawić wolą ludzi ani nikogo innego. Instytucje publiczne są narażone na gniew społeczeństwa. Instytucja publiczna służy również do utrzymywania prywatnych firm w uczciwości.<br> <br> Moist nie jest szczególnie zapadającą w pamięć postacią, ale podobała mi się jego pewność siebie i szybkie myślenie. Głównie to, co sprawia, że ta książka jest dobra, to uwaga poświęcona infrastrukturze miasta (wieże zegarowe, poczta), gorączkowym drobiazgom kolekcjonerskim (szpilki, znaczki - uwielbiam to, jak Stanley w zasadzie wymyśla filatelistykę), oraz kwestii wolności. Golemy, wolne i nie, odgrywają dużą rolę w akcji, a ich dobroczyńca, panna Dearheart, jest cyniczna i silna, nadając książce nieco rasowego charakteru. Pojawia się też Straż Miejska i trochę akcji skupionej wokół Uniwersytetu, który jest jednym z moich ulubionych miejsc w Ankh-Morpork.<br> <br> Jak zawsze, styl Pratchetta naprawdę sprawia, że ten świat ożywa. Jego humor, jego wyraźna miłość do wszystkich niedorzecznych rzeczy, które ludzie robią, i jego umiejętne satyry sprawiają, że ta książka jest zabawna do czytania. Humor to trudna sprawa, gdy doświadcza się go w dużych dawkach. Im bardziej przyzwyczajasz się do absurdalnego świata, tym mniej wydaje się on absurdalny. Bardzo rzadko wciągam się w humorystyczne programy telewizyjne, książki czy filmy, bo pod koniec żarty przestają mi się podobać. Niemniej "Piekłu pocztowemu" udało się. Trzymał mnie w napięciu, zainteresował i bawił od początku do końca.<br> <br> Ta książka była po prostu solidną przyjemnością. Czy jesteś fanem fantastyki, czy nie, spodoba Ci się ten rozgrzewający serce seans absurdu i w pewnym momencie zorientujesz się, że zacząłeś/aś kibicować temu niespodziewanemu listonoszowi i jego osobliwej załodze!

Świat Dysku, z pozoru seria o fantastycznym świecie unoszącym się w przestrzeni na grzbiecie gigantycznego żółwia powoli stał się nieco lewicowym dialogiem na temat wartości lub potrzeby istnienia różnych instytucji publicznych. Policja i prasa miały już swoje pięć minut, a w tym "Piekle pocztowym", jak można się domyślić, badamy rolę poczty. <br> <br> Oczywiście, że potrzebujemy poczty. Potrzebujemy poczty od czasu, gdy nasz gatunek był w stanie tworzyć rzeczy lub je zapisywać. Jednak wraz z pojawieniem się prywatnych usług kurierskich, dostarczaniem przesyłek prywatnie i nadejściem poczty elektronicznej, łatwo jest ludziom (i są to zazwyczaj bardzo prawicowe osoby) myśleć o poczcie jako o idei, której czas się skończył. Pratchett nie rozwodził się nad całym zagadnieniem, jednak dobrze przedstawił główne punkty. Prywatna firma jest... prywatna i narażona na szwindle, których nie da się naprawić wolą ludzi ani nikogo innego. Instytucje publiczne są narażone na gniew społeczeństwa. Instytucja publiczna służy również do utrzymywania prywatnych firm w uczciwości.<br> <br> Moist nie jest szczególnie zapadającą w pamięć postacią, ale podobała mi się jego pewność siebie i szybkie myślenie. Głównie to, co sprawia, że ta książka jest dobra, to uwaga poświęcona infrastrukturze miasta (wieże zegarowe, poczta), gorączkowym drobiazgom kolekcjonerskim (szpilki, znaczki - uwielbiam to, jak Stanley w zasadzie wymyśla filatelistykę), oraz kwestii wolności. Golemy, wolne i nie, odgrywają dużą rolę w akcji, a ich dobroczyńca, panna Dearheart, jest cyniczna i silna, nadając książce nieco rasowego charakteru. Pojawia się też Straż Miejska i trochę akcji skupionej wokół Uniwersytetu, który jest jednym z moich ulubionych miejsc w Ankh-Morpork.<br> <br> Jak zawsze, styl Pratchetta naprawdę sprawia, że ten świat ożywa. Jego humor, jego wyraźna miłość do wszystkich niedorzecznych rzeczy, które ludzie robią, i jego umiejętne satyry sprawiają, że ta książka jest zabawna do czytania. Humor to trudna sprawa, gdy doświadcza się go w dużych dawkach. Im bardziej przyzwyczajasz się do absurdalnego świata, tym mniej wydaje się on absurdalny. Bardzo rzadko wciągam się w humorystyczne programy telewizyjne, książki czy filmy, bo pod koniec żarty przestają mi się podobać. Niemniej "Piekłu pocztowemu" udało się. Trzymał mnie w napięciu, zainteresował i bawił od początku do końca.<br> <br> Ta książka była po prostu solidną przyjemnością. Czy jesteś fanem fantastyki, czy nie, spodoba Ci się ten rozgrzewający serce seans absurdu i w pewnym momencie zorientujesz się, że zacząłeś/aś kibicować temu niespodziewanemu listonoszowi i jego osobliwej załodze!

To była wspaniała książka. Nie powiedziałabym, że idealna, ale wolałabym dać jej 5 gwiazdek niż 4. Zaczyna się trochę powoli, wprowadzając cię do małej części dziwnego wszechświata zwanego Światem Dysku, w którym ta książka bierze udział (Ankh-Morpork), jak również jej bohaterów, a zwłaszcza oszusta, który stał się cudotwórcą, Moista von Lipwiga.<br> <br> Pomysł umieszczenia takiego oszusta jak Lipwig na czele nieistniejącego urzędu pocztowego jest na początku trochę dziwny, ale z biegiem książki zaczyna nabierać sensu. Dzięki swojemu dowcipowi, urokowi i podejściu do każdego napotykającego go zadania, Lipwig zaczyna osiągać mityczny status wśród miasta, swoich pracowników i rywali. Pod koniec opowieści jest prawdziwym wybrańcem i prorokiem, który nie może zrobić niczego złego, co mogłoby "zburzyć jego pomnik". Pomysłowe rozwiązania, jakie von Lipwig wymyśla w obliczu poważnych przeciwności losu (często tych, które sam sobie zadał) oraz czary-mary, którymi włada, by upokorzyć i przechytrzyć swoich przeciwników i prześladowców, budzą respekt i urzekają.<br> <br> "Trzeba obiecać, że dokona się niemożliwego, ponieważ czasem niemożliwe staje się możliwe, jeśli tylko znajdzie się właściwy sposób" - mówi. "A gdyby nawet nie, to przynajmniej często udaje się poszerzyć granice możliwości. A jeśli się przegra… No cóż, to przecież było niemożliwe".<br> <br> "Piekło pocztowe" to pełne dobroci, absurdalne fantasy, którego potrzebowałam po przeczytaniu kilku poważniejszych powieści fantasy. Humor Pratchetta nie jest dla każdego, ale jego dowcip i subtelność po prostu do mnie przemawiają. Kiedy byłem młodsza, trudno było mi nadążyć za fabułą i postaciami, ale w miarę dorastania coraz bardziej doceniałam żarty i wyjątkowy styl pisania. <br> <br> Jedną z mocnych stron w książkach Pratchetta, które zawsze mnie wciągały, były postacie. Ta książka nie zawiodła ani trochę pod tym względem. Moist von Lipwig to przezabawny, mądry i intrygujący główny bohater, a jego perspektywa sprawiła, że czytanie o odbudowie urzędu pocztowego było zaskakująco zabawne. Pod koniec książki Moist jest zupełnie inną postacią niż wtedy, gdy zaczęliśmy z nim podróż z nim. Inną świetną postacią była pani Dearheart, która stanowiła świetny kontrast dla charakteru Moista. Ponadto, muszę wspomnieć, jak dobrze są one napisane, budując silne motywy postaci, a jednocześnie tworząc zabawne, ciekawe dialogi.<br> <br> Zdecydowanie polecam tę książkę każdemu, nawet jeśli nie czytałeś wcześniej żadnej powieści ze Świata Dysku. Co prawda rozrywka może być lepsza dzięki wcześniejszej znajomości świata i występujących w nim postaci, ale to naprawdę dobry punkt wyjścia!

To była wspaniała książka. Nie powiedziałabym, że idealna, ale wolałabym dać jej 5 gwiazdek niż 4. Zaczyna się trochę powoli, wprowadzając cię do małej części dziwnego wszechświata zwanego Światem Dysku, w którym ta książka bierze udział (Ankh-Morpork), jak również jej bohaterów, a zwłaszcza oszusta, który stał się cudotwórcą, Moista von Lipwiga.<br> <br> Pomysł umieszczenia takiego oszusta jak Lipwig na czele nieistniejącego urzędu pocztowego jest na początku trochę dziwny, ale z biegiem książki zaczyna nabierać sensu. Dzięki swojemu dowcipowi, urokowi i podejściu do każdego napotykającego go zadania, Lipwig zaczyna osiągać mityczny status wśród miasta, swoich pracowników i rywali. Pod koniec opowieści jest prawdziwym wybrańcem i prorokiem, który nie może zrobić niczego złego, co mogłoby "zburzyć jego pomnik". Pomysłowe rozwiązania, jakie von Lipwig wymyśla w obliczu poważnych przeciwności losu (często tych, które sam sobie zadał) oraz czary-mary, którymi włada, by upokorzyć i przechytrzyć swoich przeciwników i prześladowców, budzą respekt i urzekają.<br> <br> "Trzeba obiecać, że dokona się niemożliwego, ponieważ czasem niemożliwe staje się możliwe, jeśli tylko znajdzie się właściwy sposób" - mówi. "A gdyby nawet nie, to przynajmniej często udaje się poszerzyć granice możliwości. A jeśli się przegra… No cóż, to przecież było niemożliwe".<br> <br> "Piekło pocztowe" to pełne dobroci, absurdalne fantasy, którego potrzebowałam po przeczytaniu kilku poważniejszych powieści fantasy. Humor Pratchetta nie jest dla każdego, ale jego dowcip i subtelność po prostu do mnie przemawiają. Kiedy byłem młodsza, trudno było mi nadążyć za fabułą i postaciami, ale w miarę dorastania coraz bardziej doceniałam żarty i wyjątkowy styl pisania. <br> <br> Jedną z mocnych stron w książkach Pratchetta, które zawsze mnie wciągały, były postacie. Ta książka nie zawiodła ani trochę pod tym względem. Moist von Lipwig to przezabawny, mądry i intrygujący główny bohater, a jego perspektywa sprawiła, że czytanie o odbudowie urzędu pocztowego było zaskakująco zabawne. Pod koniec książki Moist jest zupełnie inną postacią niż wtedy, gdy zaczęliśmy z nim podróż z nim. Inną świetną postacią była pani Dearheart, która stanowiła świetny kontrast dla charakteru Moista. Ponadto, muszę wspomnieć, jak dobrze są one napisane, budując silne motywy postaci, a jednocześnie tworząc zabawne, ciekawe dialogi.<br> <br> Zdecydowanie polecam tę książkę każdemu, nawet jeśli nie czytałeś wcześniej żadnej powieści ze Świata Dysku. Co prawda rozrywka może być lepsza dzięki wcześniejszej znajomości świata i występujących w nim postaci, ale to naprawdę dobry punkt wyjścia!