Księżycowa Pogoń. Post mortem. Tom 3

„Jak jednym wyrazem określić cały bezkres, na który się składasz? Jak określić nim zarówno wszystko, jak i nieskończoność?”

[ reklama, patronat medialny @wydawnictwonowestrony ]

Gdy w marcu ubiegłego roku przeczytałam Słoneczny gon - zakochałam się. Gdy we wrześniu sięgnęłam po Gwiezdne łowy - byłam oszołomiona. Po przeczytaniu KSIEZYCOWEJ POGONI jestem zdruzgotana, załamana i odczuwam ogromną niemoc. Dlaczego? Bo historia, którą sobie ukochałam, dobiegła końca. I jest to jedyny i największy minus tej serii.

Dziękuję za uwagę, można się rozejść.

Mówiąc całkowicie serio - Pogoń to najlepsze zakończenie, jakie Post Mortem mogło otrzymać. Jest logicznie, jest energicznie, napięcie doprowadza do gotowania się Twoich własnych wnętrzności.

Mags zrobiła coś, czego część autorów nie potrafi - domknęła wszystkie wątki w sposób, który jest logiczny i czuć, że nie robiła tego na szybcika, tylko naprawdę poświęciła każdemu elementowi swój czas antenowy. Dzięki temu książka jest długa, jednak w ogóle tego nie czuć - pomiędzy „spokojnymi” momentami (choć spokój to ostatni przymiotnik jaki pasuje do tej serii) trafiają się momenty trwogi, zwroty akcji czy nienawistne wymiany zdań między bohaterami. To wszystko sprawia, że lektura nie nuży, a podnosi poziom adrenaliny.

Coś, co absolutnie urzeka mnie od samego początku to wielowymiarowość bohaterów i relacji między nimi. Każdy z bohaterów, nie ważne czy z ekipy Val czy z wrogiego obozu, jest na tyle wyjątkowy, na tyle wyróżniający się, że nie sposób ich nie odróżnić.

A jak już przy bohaterach jesteśmy… Daero. Po ogromnym niedosycie z Gwiezdnych w końcu dostałam tyle Daero ile chciałam. Czyli dużo. Jeden z moich ulubionych bohaterów. Maniak. Strateg. Bad boy kochający poezję. Gdy już myślałam, że nie pokocham go bardziej - kabum! Podobnie rzecz ma się z Val, która z tomu na tom przechodziła glow up. Rozwijała się, stawała coraz bardziej żądna krwi i zemsty, nie tracąc w tym wszystkim siebie. Mimo wszystko. Wciąż tak samo inteligentna, przebiegła i zdeterminowana.

Jeśli myślicie, że tak łatwo połączycie całą układankę, to wybaczcie, ale muszę Was rozczarować. Być może czegoś się domyślicie, możliwe, że czegoś nawet będziecie pewni. I co z tego, skoro w ogólnym rozrachunku nie będzie miało to żadnego znaczenia. Sama niejednokrotnie łapałam się za głowę i mocno analizowałam wszystko to, co już wiem, żeby w końcu się poddać i po prostu płynąć z prądem.

Ta książka pięknie pokazuje także więzi - miłość czy przyjaźń. Pokazuje, że czasami wystarczy druga osoba, żeby było jakoś łatwiej. Że czasami siła tkwi we współpracy. W szacunku. W pewności, że ktoś za Tobą w ogień wskoczy. Oni nie istnieją bez niej, ona nie istnieje bez nich. Już nie.

Czy jest to satysfakcjonujące zakończenie? Tak. Czy ta książka sprawiłaby że przeszłam przez cały emocjonalny kanon? Również tak. Na jednej ze scen zawyłam jak bóbr. Na innych śmiałam się w głos. Na jeszcze innych miałam ochotę rwać sobie włosy z głowy. To nie jest książka dla bojaźliwych.

Post Mortem. Topka moich ulubionych serii fantastyki. Jeśli nie znacie, a lubicie światy, które są inne, bohaterki, które mają misje, oraz zemstę - ta seria jest dla Was stworzona.