Dziedzictwo

„Dziedzictwo” Thomasa Luke’a, (ówczesny pseudonim) Grahama Mastertona opowiada historię sprzedawcy antyków, których wchodzi w posiadania tajemniczego, wydającego się wiele wartego krzesła, który w zasadzie przypomina tron. Kiedy wydaje się, że krzesło samoistnie przenosi się z garażu do biblioteki, Rick, jego żona Sara i ich syn Jonathan prędko orientują się, że to nie są tylko ich wyobrażenia. Czas w ich domu wydłuża się w dziwaczny sposób, wszystkie żywe organizmy na ich posesji zaczynają wymierać, jakby lato zmieniło się w jesień, a już szkoda mówić, co się dzieje z ich psem. Rick próbuje pozbyć się krzesła, lecz ono zawsze powraca, a kiedy zaczyna słyszeć jego głos w swojej głowie, grozi jego rodzinie. W końcu spotyka Davida, który chce odzyskać krzesło i wie o nim kilka rzeczy. Pozostaje kwestia tego, w jaki sposób można pozbyć się tego przeklętego krzesła raz na zawsze. Historia krzesła jest całkiem interesująca, co może być dość zaskakujące skoro mówimy tu o tak pospolitym meblu. Niezdolność Ricka do pozbycia się krzesła, w połączeniu z groźbami pod adresem rodziny (zwłaszcza Jonathana) sprawiają, że sytuacja staje się dość napięta. Ach, stare dobre czasy przełomu lat 70. i 80., kiedy powieści grozy pisało się bez opamiętania. Kiedy autor miał jakiś pomysł, po prostu go realizował, na przykład demoniczne krzesło tajemniczo przywiezione do antykwariatu przez dziwnego handlarza meblami, które natychmiast, bez wyraźnego powodu, powoduje chaos i zniszczenie w życiu. Tak właśnie zaczyna się książka, która mimo wszystko była przyjemna, nawet w sposób, który wyłącza twój mózg na rzecz tandetnego horroru.<br> <br> „Dziedzictwo” podobało mi się. To była moja pierwsza lektura tego autora, ale byłam pod wrażeniem. Bardzo dobrze napisana, dobre tempo, fascynujące postacie i całkiem oryginalna fabuła. Lubię książki i filmy grozy, ale muszą one być dobrej jakości, a ta mi to zapewniła. Jedyne do czego mogłabym się doczepić do zakończenie. Nie chcę zdradzać tu wydarzeń, ale wydawało się zbyt powierzchowne i absurdalne. <br> <br> Uwaga na treść: wyraźny seks, śmierć zwierząt i gore. Ponadto bohaterowie „Dziedzictwa” są trochę religijni, co może sprawić, że będziesz bardziej lub mniej zainteresowany_a.

W powieści Grahama Mastertona "Dziedzictwo" miłośnik antyków Rick wiedzie spokojne i szczęśliwe życie z żoną i synem. Oczywiście u Mastertona zbyt długo potrwać to nie może. Wszystko zmienia się wraz z pojawieniem się sprzedawcy antyków. Zdesperowany, by pozbyć się okazałego mahoniowego krzesła o skomplikowanym wzorze, sprzedawca dorzuca mnóstwo innych mebli za darmo! Jednak w momencie, gdy Rick kupuje krzesło, jego rodzinę zaczyna nękać dziwny zbieg przerażających wydarzeń, które zagrażają ich życiu. <br> <br> Koncept „Dziedzictwa” wzbudził moje zainteresowanie już po przeczytaniu opisu. Uważam, że wykonanie należy uznać za bardzo udane. Masterton wykonał świetną pracę, stwarzając poczucie zbliżającej się zagłady. Kiedy pojawiło się krzesło, od razu mocno zaznaczyło swoją obecność. Nie było wątpliwości, że jest jedyne w swoim rodzaju i prawdopodobnie drogie, ale było w nim coś niepokojącego. Chociaż uważałam, że Rick był głupcem, że dał się nabrać na tak dobrą i podchwytliwą ofertę, to jednak było to wiarygodne, biorąc pod uwagę, jak bardzo kochał antyki.<br> <br> „Dziedzictwo” zdecydowanie dostarczyło niezapomnianego przeżycia. Ogarnijcie sobie krzesło - taki zwykły przedmiot codziennego użytku - które potrafi się samo poruszać (ale nigdy nie zostaje przyłapane na działaniu) i co najgorsze, nie chce odejść. Bez względu na to, co Rick robił, aby się go pozbyć, zawsze znajdowało drogę powrotną do domu. Oczywiście, horror nie byłby kompletny bez serii krwawych śmierci. Te sceny były niesamowicie dobrze napisane, do tego stopnia, że mogłem wyobrazić sobie ofiary i poczuć ich ból. Tak dobry i opisowy jest Masterton. <br> <br> Oczywiście, książka nie jest zbyt obszerna, ale znajdziemy w niej sporo typowych dla Mastertona treści – seks, demon, egzorcyzmy. Klimat jest jak zawsze na miejscu. Zacząłem czytać późnym wieczorem i nie mogłem pójść spać, zanim dotrwam do zakończenia. Uważajcie na to, bo potem w pracy/szkole może być ciężko ;p<br> <br> Ogólnie rzecz biorąc, "Dziedzictwo" to przerażająca, wciągająca historia, która sprawi, że inaczej spojrzysz na przedmiot, który każdy posiada w domu. Pod koniec stała się nieco rozwlekła i zbyt poważna, ale mimo to warto ją przeczytać.

„Dziedzictwo” Thomasa Luke’a, (ówczesny pseudonim) Grahama Mastertona opowiada historię sprzedawcy antyków, których wchodzi w posiadania tajemniczego, wydającego się wiele wartego krzesła, który w zasadzie przypomina tron. Kiedy wydaje się, że krzesło samoistnie przenosi się z garażu do biblioteki, Rick, jego żona Sara i ich syn Jonathan prędko orientują się, że to nie są tylko ich wyobrażenia. Czas w ich domu wydłuża się w dziwaczny sposób, wszystkie żywe organizmy na ich posesji zaczynają wymierać, jakby lato zmieniło się w jesień, a już szkoda mówić, co się dzieje z ich psem. Rick próbuje pozbyć się krzesła, lecz ono zawsze powraca, a kiedy zaczyna słyszeć jego głos w swojej głowie, grozi jego rodzinie. W końcu spotyka Davida, który chce odzyskać krzesło i wie o nim kilka rzeczy. Pozostaje kwestia tego, w jaki sposób można pozbyć się tego przeklętego krzesła raz na zawsze. Historia krzesła jest całkiem interesująca, co może być dość zaskakujące skoro mówimy tu o tak pospolitym meblu. Niezdolność Ricka do pozbycia się krzesła, w połączeniu z groźbami pod adresem rodziny (zwłaszcza Jonathana) sprawiają, że sytuacja staje się dość napięta. Ach, stare dobre czasy przełomu lat 70. i 80., kiedy powieści grozy pisało się bez opamiętania. Kiedy autor miał jakiś pomysł, po prostu go realizował, na przykład demoniczne krzesło tajemniczo przywiezione do antykwariatu przez dziwnego handlarza meblami, które natychmiast, bez wyraźnego powodu, powoduje chaos i zniszczenie w życiu. Tak właśnie zaczyna się książka, która mimo wszystko była przyjemna, nawet w sposób, który wyłącza twój mózg na rzecz tandetnego horroru.<br> <br> „Dziedzictwo” podobało mi się. To była moja pierwsza lektura tego autora, ale byłam pod wrażeniem. Bardzo dobrze napisana, dobre tempo, fascynujące postacie i całkiem oryginalna fabuła. Lubię książki i filmy grozy, ale muszą one być dobrej jakości, a ta mi to zapewniła. Jedyne do czego mogłabym się doczepić do zakończenie. Nie chcę zdradzać tu wydarzeń, ale wydawało się zbyt powierzchowne i absurdalne. <br> <br> Uwaga na treść: wyraźny seks, śmierć zwierząt i gore. Ponadto bohaterowie „Dziedzictwa” są trochę religijni, co może sprawić, że będziesz bardziej lub mniej zainteresowany_a.

W powieści Grahama Mastertona "Dziedzictwo" miłośnik antyków Rick wiedzie spokojne i szczęśliwe życie z żoną i synem. Oczywiście u Mastertona zbyt długo potrwać to nie może. Wszystko zmienia się wraz z pojawieniem się sprzedawcy antyków. Zdesperowany, by pozbyć się okazałego mahoniowego krzesła o skomplikowanym wzorze, sprzedawca dorzuca mnóstwo innych mebli za darmo! Jednak w momencie, gdy Rick kupuje krzesło, jego rodzinę zaczyna nękać dziwny zbieg przerażających wydarzeń, które zagrażają ich życiu. <br> <br> Koncept „Dziedzictwa” wzbudził moje zainteresowanie już po przeczytaniu opisu. Uważam, że wykonanie należy uznać za bardzo udane. Masterton wykonał świetną pracę, stwarzając poczucie zbliżającej się zagłady. Kiedy pojawiło się krzesło, od razu mocno zaznaczyło swoją obecność. Nie było wątpliwości, że jest jedyne w swoim rodzaju i prawdopodobnie drogie, ale było w nim coś niepokojącego. Chociaż uważałam, że Rick był głupcem, że dał się nabrać na tak dobrą i podchwytliwą ofertę, to jednak było to wiarygodne, biorąc pod uwagę, jak bardzo kochał antyki.<br> <br> „Dziedzictwo” zdecydowanie dostarczyło niezapomnianego przeżycia. Ogarnijcie sobie krzesło - taki zwykły przedmiot codziennego użytku - które potrafi się samo poruszać (ale nigdy nie zostaje przyłapane na działaniu) i co najgorsze, nie chce odejść. Bez względu na to, co Rick robił, aby się go pozbyć, zawsze znajdowało drogę powrotną do domu. Oczywiście, horror nie byłby kompletny bez serii krwawych śmierci. Te sceny były niesamowicie dobrze napisane, do tego stopnia, że mogłem wyobrazić sobie ofiary i poczuć ich ból. Tak dobry i opisowy jest Masterton. <br> <br> Oczywiście, książka nie jest zbyt obszerna, ale znajdziemy w niej sporo typowych dla Mastertona treści – seks, demon, egzorcyzmy. Klimat jest jak zawsze na miejscu. Zacząłem czytać późnym wieczorem i nie mogłem pójść spać, zanim dotrwam do zakończenia. Uważajcie na to, bo potem w pracy/szkole może być ciężko ;p<br> <br> Ogólnie rzecz biorąc, "Dziedzictwo" to przerażająca, wciągająca historia, która sprawi, że inaczej spojrzysz na przedmiot, który każdy posiada w domu. Pod koniec stała się nieco rozwlekła i zbyt poważna, ale mimo to warto ją przeczytać.