Gwiazda do oka

Erupcja

Mój ojciec często przypominał, że w życiu zawsze trzeba zapłacić tzw. frycowe. Tego rodzaju dodatkowe koszty nie omijają nikogo, dlatego też niechętnie podejmował nowe wyzwania. Przez trzydzieści dwa lata pracował jako taksówkarz w naszym miasteczku, najpierw jeżdżąc dużym fiatem, potem ładą, a ostatecznie przez siedemnaście lat polonezem. Zawsze powtarzał mi: "Synu, nie przejmuj się, gdy zaczynasz coś nowego, zawsze są dodatkowe niespodziewane wydatki. Ktoś oszuka, coś przeoczysz, popełnisz błąd, ale to naturalne. Niezależnie od przygotowań, trzeba zapłacić tę daninę nowicjusza." W ten sposób starał się mnie przygotować na niespodzianki życia, choć jego postawa była, jak na ironię, daleka od optymizmu.

Kiedy na początku lat dziewięćdziesiątych kupił swojego poloneza, również nie obyło się bez kosztów - samochód zepsuł się zaraz po zakupie, zaledwie dwieście metrów dalej. Wszystkie te przestrogi o wadliwych polonezach, które rozbijają się tuż po opuszczeniu fabryki, potwierdziły się w przypadku mojego ojca. Jednak on nie zniechęcił się. Przyjął te usterki jako naturalną koleją rzeczy i postanowił naprawić poloneza, zamiast się poddawać. Był uparty i mało skory do zmian, nauczył się radzić sobie z naprawami i kontynuował jazdę polonezem do momentu, aż przeszedł na zasłużoną emeryturę. Pamiętam, że jego ostatni kurs, do Szczecina, był czymś niezwykłym - nigdy wcześniej nie jechał tak daleko jako taksówkarz. Namówiony przez znajomego, któremu przejazd był potrzebny, ojciec ustalił satysfakcjonującą stawkę, mimo iż nie użył taksometru.