Dziewiąty dom

<p>Alex Stern nie jest bohaterką. Życie dało jej poważnego “kopniaka” w postaci bardzo szczególnego talentu/klątwy, a ona z zainteresowaniem odwzajemnia ten sentyment. Otrzymanie darmowej możliwości nauki w prestiżowej uczelni Yale było dla niej nieprawdopodobnym zwrotem akcji, ale tak jak wszystko inne w jej życiu, to co wydaje się być wielkim krokiem naprzód, w rzeczywistości oznacza, że będzie jeszcze gorzej. Ta darmowa nauka wiąże się z dodatkowymi obowiązkami, ponieważ teraz ma pilnować bandy uprawnionych, bogatych dzieciaków, które mają potężnych zwolenników i nie są przyzwyczajone do tego, że mówi się im, co mają robić. Kiedy sprawy przybierają fatalny obrót, Alex musi zdecydować, jak wiele niebezpieczeństw jest w stanie podjąć, by wszystko naprawić, a może nawet, by w końcu stać się bohaterką…</p><p>Słyszałam wiele wspaniałych rzeczy o Leigh Bardugo od innych czytelników, ale ponieważ zazwyczaj nie czytam książek z gatunku Young Adult, nie próbowałam wcześniej niczego jej autorstwa. Wtedy pojawiła się ta książka i spełniała wszystkie moje wymagania. Mroczne tematy, tajne stowarzyszenia, okultyzm. Główna bohaterka jako jedyna w tajemniczy sposób uchodzi z życiem z brutalnego i niewyjaśnionego zabójstwa… Nie znam nikogo, kto mógłby się oprzeć takiemu rozpoczęciu. Ja na pewno nie mogłam.&nbsp;</p><p>Nie mogę mówić zbyt wiele o fabule bez zdradzania kluczowych wątków, więc powiem tylko, że “Dziewiąty dom” to podstępnie sprytna i bardzo zaskakująca lektura. Książka była ponura i porywająca, pełna starożytnych tajemnic, magii i obietnicy niebezpieczeństwa. Postacie były niesamowicie dobrze odmalowane, moimi ulubieńcami byli Turner i Dawes. Fabuła była przemyślana, ekscytująca i trzymała w napięciu do samego końca. Moja jedyna krytyka pochodzi z tego czy innego ujawnienia szczegółów podczas ostatecznej rozgrywki. Bardugo podrzuciła wystarczająco dużo wskazówek, by czytelnik mógł się domyślić, kto mógł stać za morderstwem w centrum tej powieści. Tak jest do czasu, gdy fabuła zostaje ponownie zakręcona i dostarcza wyjaśnienie, dodając nowe możliwości, których żaden czytelnik nie mógł podejrzewać. Odważę się użyć stwierdzenia, że książka jest momentami brutalna. Jest kilka scen graficznych, które pokazują wykorzystanie seksualne. Jest tam trauma i ból. Słyszałam, że ludzie wściekali się na Leigh, ponieważ zdecydowała się pokazać te straszne akty przemocy. Oskarżali ją o wykorzystywanie bólu do szokowania. Nie mogę się z nimi zgodzić. Powieść jest głęboko feministyczna i pokazuje bohaterów z przeszłością, która jest trudna, która uczyniła ich ocalałymi. Czytelnicy nie mają też prawa wiedzieć, czy sceny w książce są oparte na osobistych doświadczeniach autorki. Nie musi ona usprawiedliwiać pisania o nadużyciach seksualnych udowadniając, że sama była w podobnej sytuacji.&nbsp;</p><p>Alex jest postacią, od której nie można oderwać wzroku. To osoba, która przeżyła wszystko. Próbowałam wymyślić jakieś porównanie, ale jedyne co mi przychodzi do głowy to trochę postać Mii Corvere z “Nibynocy”. Cały ładunek jej jednostkowego, indywidualnego i fascynującego ja. Obserwowanie, jak porusza się po Yale i zapewnia swój własny rodzaj edukacji dla jego studentów, było czystą rozkoszą. Ta książka może być mroczna, ale jest też zabawna. Duchy i magia mieszają się z prawdziwym życiem, nadając mu mroczny urok i złowrogą prawdziwość, jak świat tuż poza twoją wizją. Możesz złapać przebłysk, jeśli odwrócisz głowę wystarczająco szybko. A może to ono złapie ciebie - jeśli nie będziesz biegł wystarczająco szybko…</p>

<p>“Dziewiąty dom” to moja pierwsza przeczytana powieść Leigh Bardugo i jedna z najlepszych książek, jakie czytałam od jakiegoś czasu</p><p>Duchy, magia, mitologia i wyjątkowa, odważna bohaterka, walcząca z traumą i lękami. Zanurzamy się głęboko w okultyzm, w starożytne domy Yale, oraz Dziewiąty Dom przydzielony do ich monitorowania: Dom Lete, nazwany na cześć rzeki zapomnienia w Mitologii Greckiej. Synowie i córki Lete pogrążają się w magii znacznie przekraczającej czyjekolwiek umiejętności czy zrozumienie</p><p>Poprzez Alex widzimy powiązania między duchami a dziećmi. Jej pierwszy oprawca jest duchem. Nikt inny nie może go zobaczyć, nikt inny nie wie, że jest prawdziwy. Uważam, że to świetna paralela do tego, co dzieje się w prawdziwym życiu. Sprawcy są często "niewidzialni", tak jak duchy. Dla wszystkich innych wydają się normalnymi, miłymi, wesołymi ludźmi. Tylko dzieci widzą prawdę, tak jak Alex jako jedyna widzi duchy, ale nikt nie traktuje ich poważnie.</p><p>Sama Alex jest wspaniałą postacią. Może nie jest wykształcona, ale za to inteligentna. Potrafi się dostosować i myśli na bieżąco. A przede wszystkim przejmuje inicjatywę, nawet jeśli nie musi. Jest tak wiele momentów, w których może zdecydować się nie robić nic, kiedy jest to nie tylko łatwiejszy, ale także bezpieczniejszy i znacznie wygodniejszy sposób działania, ale ona zawsze kopie, bada, naciska. I jest na tyle inteligentna, że wie, komu ufać i kogo podejrzewać. Nawet jeśli przegapi niektóre wskazówki, to i tak widzi wiele i tworzy powiązania.</p><p>Książka sięga głęboko do dyskusji o władzy i przywilejach oraz cyklu nadużyć. Niektórzy mogą być szybcy w osądzaniu ludzi takich jak Alex, odzyskanych uzależnionych, drobnych złodziei. Ale ona znalazła się tam, gdzie jest z dobrego powodu i niewiele osób na jej miejscu poradziłoby sobie lepiej. W końcu walczyła o to, by znaleźć się tam, gdzie jest, bardziej niż bogaci chłopcy z Yale.</p><p>Mitologia jest głęboka, wpleciona w bohaterów i w samo miasto. Szczególnie podobały mi się wyprawy na pogranicze. Mistyczne i absolutnie epickie. Żaden problem nie ma łatwego lub magicznego rozwiązania. Alex musi podjąć ryzyko i ponieść konsekwencje, choć zwycięstwa i odkrycia są tego warte.</p><p>Zaskoczyło mnie, że większość czytelników wymienia Darlingtona jako swoją ulubioną postać. Byłam również zaskoczona, że niektórzy czytelnicy uznali tę książkę za nudną lub zagmatwaną. Ja uważałam, że jest to książka wciągająca, mieszanka przeszłości i teraźniejszości trzyma nas w niepewności przez cały czas, dając nam odpowiednią ilość informacji, aby mieć własne teorie, ale nie wiedzieć wszystkiego. Domyślam się, że ludzie porównują tę książkę do innych dzieł autorki i spodziewali się czegoś innego, ale to zupełnie inny gatunek. I jak wspomniałam, jest to moja pierwsza książka Bardugo, więc nie miałam żadnych oczekiwań.</p><p>Rzadko zdarza się, że czytam książkę i nic mnie nie razi. Czasem jest to styl autora, czasem rozwój postaci, czasem fabuła. Tutaj jednak wszystko było idealne!&nbsp;</p><p>&nbsp;</p>