Dla tego

Bogusław Kierc doskonale pokazuje, że płeć, podobnie jak rytm, jest zmiennym i nieuchwytnym strumieniem. Jego prace odkrywają marmurową prawdę, że istnieje pewien heroizm w byciu poza płcią, przypominający Nietzscheańską koncepcję transcendencji dobra i zła. To heroizm zmienności, w której zmysłowość, erotyka i mistyczna relacja z Bogiem, a może przede wszystkim z Bogiem, poszukują własnego Heraklesa, swoich tablic i Biblii, swojego kulturowego przebudzenia, swoistej Pieśni nad Pieśniami.

Najpiękniejsze w tym wszystkim jest to, że artysta - zamiast korzystać z awangardowych i antypoetyckich środków - z pokorą przyjmuje szaty klasyka. Opowiadając o tym, co nieuchwytne i transcendentne, wykazuje się ogromną dyscypliną, a jednocześnie jego prace są pełne dionizyjskości. Jest to jednak dionizyjskość widziana w powiększającym zwierciadle - nic w niej nie pozostaje ukryte, ponieważ Kierc zdolny jest spójnie połączyć chaotyczne żywioły z klasyczną formą. Klasycyzm w jego twórczości służy dynamicznym, transgresyjnym, miłosno-religijnym celom.

W poezji Kierca miłość, Amor, staje się Heraklesem, a Herakles Amorem, a zwycięstwo jest napędzane przez wrażliwość, zaś wrażliwość prowadzi do zwycięstwa. Te triumfy są słodkie i bardzo intensywne, ale pozbawione triumfalizmu czy patosu.