Czarownica z Portobello

Tak różna, a jednak taka sama: ta książka przemówiła do mnie w taki sam sposób, jak "Cień wiatru" czy "Tajna historia". Podczas czytania bazgrałam po książce, przekartkowując strony i myśląc o wszystkich osobach, którym muszę dać swój egzemplarz po skończeniu. Oczywiście, nie mogę - ktoś mógłby się wzdrygnąć na widok podkreślonych fragmentów w książce beletrystycznej, nawet jeśli porusza ona tematykę religii, duchowości i samoświadomości...
"Czarownica z Portobello..." to książka inna niż "Alchemik", którą przeczytałam kilka miesięcy temu. Od czasu "She's Come Undone" Wally'ego Lamba nie byłam pod takim wrażeniem męskiej umiejętności pisania dla kobiecego mózgu. Paulo Coelho jest mężczyzną po siedemdziesiątce, ale muszę przyznać, że trochę się w nim zadurzyłam. Zachwyca się on kobietami, ich wbudowaną intuicją i samoświadomością. Jego uwielbienie i szacunek dla kobiet, widoczne w całej powieści, sprawiły, że jestem naprawdę dumna z tego, że nią jestem. Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek wcześniej czuła się tak dumna z powodu interpretacji człowieka.
Fikcja czy nie, w świecie bombardowanym obrazem ciała, okropnymi wzorcami do naśladowania, w świecie pełnym tak wielu czynników rozpraszających uwagę - być może to właśnie jest bezpośrednią przyczyną zagubienia kobiet i braku samoświadomości?
Powieść "Czarownica z Portobello..." w znacznym stopniu gra także na relacjach między kobietami (oraz między kobietami a mężczyznami, kobietami a matkami, kobietami a dziećmi... itd.) Jedna relacja mentorska rodzi się między dwiema kobietami, które "kochają się", ale nie przepadają za sobą osobiście. Pomysł ten jest dla mnie niesamowity, po pierwsze dlatego, że przyznanie się do tego, że kogoś nie cenię, jest dla mnie szczególnie trudne, a po drugie dlatego, że jest to tak bardzo "ostateczne".
Te świadectwa "nielubienia się" pochodzą od dwóch bardzo oświeconych kobiet - obie są w stanie szanować swoje opinie. Poświęciły już czas na przemyślenie wszystkiego na swój temat, dlatego mogą dokonywać osobistych wyborów znacznie szybciej niż przeciętna osoba.
A przy tym wszystkim Coelho udaje się zawiązać historyczne nici, które sprawiają, że wracam po więcej. Szczerze mówiąc, mogę mówić tylko na podstawie moich osobistych zainteresowań, ale jestem wielką fanką historycznych relacji o... nawet nie potężnych kobietach, ale naprawdę godnych podziwu kobietach. Ta powieść naprawdę przedstawiła alternatywną rzeczywistość, ponieważ uważam, że jeśli ktoś nie jest jawnie religijny, to popada w "fanatyzm" religijny. Joanna d'Arc nie może być błogosławiona przez Boga, jeśli nie jestem całkowicie pewna, że Bóg istnieje, więc musi być po prostu szalona, życie i twórczość Sylvii Plath są przyćmione jej śmiercią i miłosnym "trójkątem" wokół niej.... Prawdę mówiąc, postać Ateny nie przypadła mi do gustu aż tak bardzo. Nie potrafiła mnie całkowicie od siebie odsunąć, wiedziałam, że będzie mi przeszkadzać, że gdybym znała ją osobiście, starałabym się ją wyprzedzić, zabłysnąć, dodać jej charyzmy - ale Boże, czyż nie było miło po prostu usiąść i poczytać o trudach czyjejś drogi do osobistego odkrycia? Nawet jeśli jest to ktoś tak... intensywny, że nie chciałabym się z nim zadawać, ale mogę po prostu... wykorzystać jego przykład, nawet jeśli jest fikcyjny, jako okazję, by zaufać swojemu instynktowi?
Krótko mówiąc, ta książka była dla mnie czymś więcej niż tylko książką, choć wiem, że tak naprawdę jest tylko dziełem fikcji. Ale dla mnie coś znaczyła, dawała przykład i strukturę, była czymś w rodzaju "nauczyciela" i "obrońcy" na kartach książki.

Tak różna, a jednak taka sama: ta książka przemówiła do mnie w taki sam sposób, jak "Cień wiatru" czy "Tajna historia". Podczas czytania bazgrałam po książce, przekartkowując strony i myśląc o wszystkich osobach, którym muszę dać swój egzemplarz po skończeniu. Oczywiście, nie mogę - ktoś mógłby się wzdrygnąć na widok podkreślonych fragmentów w książce beletrystycznej, nawet jeśli porusza ona tematykę religii, duchowości i samoświadomości...
"Czarownica z Portobello..." to książka inna niż "Alchemik", którą przeczytałam kilka miesięcy temu. Od czasu "She's Come Undone" Wally'ego Lamba nie byłam pod takim wrażeniem męskiej umiejętności pisania dla kobiecego mózgu. Paulo Coelho jest mężczyzną po siedemdziesiątce, ale muszę przyznać, że trochę się w nim zadurzyłam. Zachwyca się on kobietami, ich wbudowaną intuicją i samoświadomością. Jego uwielbienie i szacunek dla kobiet, widoczne w całej powieści, sprawiły, że jestem naprawdę dumna z tego, że nią jestem. Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek wcześniej czuła się tak dumna z powodu interpretacji człowieka.
Fikcja czy nie, w świecie bombardowanym obrazem ciała, okropnymi wzorcami do naśladowania, w świecie pełnym tak wielu czynników rozpraszających uwagę - być może to właśnie jest bezpośrednią przyczyną zagubienia kobiet i braku samoświadomości?
Powieść "Czarownica z Portobello..." w znacznym stopniu gra także na relacjach między kobietami (oraz między kobietami a mężczyznami, kobietami a matkami, kobietami a dziećmi... itd.) Jedna relacja mentorska rodzi się między dwiema kobietami, które "kochają się", ale nie przepadają za sobą osobiście. Pomysł ten jest dla mnie niesamowity, po pierwsze dlatego, że przyznanie się do tego, że kogoś nie cenię, jest dla mnie szczególnie trudne, a po drugie dlatego, że jest to tak bardzo "ostateczne".
Te świadectwa "nielubienia się" pochodzą od dwóch bardzo oświeconych kobiet - obie są w stanie szanować swoje opinie. Poświęciły już czas na przemyślenie wszystkiego na swój temat, dlatego mogą dokonywać osobistych wyborów znacznie szybciej niż przeciętna osoba.
A przy tym wszystkim Coelho udaje się zawiązać historyczne nici, które sprawiają, że wracam po więcej. Szczerze mówiąc, mogę mówić tylko na podstawie moich osobistych zainteresowań, ale jestem wielką fanką historycznych relacji o... nawet nie potężnych kobietach, ale naprawdę godnych podziwu kobietach. Ta powieść naprawdę przedstawiła alternatywną rzeczywistość, ponieważ uważam, że jeśli ktoś nie jest jawnie religijny, to popada w "fanatyzm" religijny. Joanna d'Arc nie może być błogosławiona przez Boga, jeśli nie jestem całkowicie pewna, że Bóg istnieje, więc musi być po prostu szalona, życie i twórczość Sylvii Plath są przyćmione jej śmiercią i miłosnym "trójkątem" wokół niej.... Prawdę mówiąc, postać Ateny nie przypadła mi do gustu aż tak bardzo. Nie potrafiła mnie całkowicie od siebie odsunąć, wiedziałam, że będzie mi przeszkadzać, że gdybym znała ją osobiście, starałabym się ją wyprzedzić, zabłysnąć, dodać jej charyzmy - ale Boże, czyż nie było miło po prostu usiąść i poczytać o trudach czyjejś drogi do osobistego odkrycia? Nawet jeśli jest to ktoś tak... intensywny, że nie chciałabym się z nim zadawać, ale mogę po prostu... wykorzystać jego przykład, nawet jeśli jest fikcyjny, jako okazję, by zaufać swojemu instynktowi?
Krótko mówiąc, ta książka była dla mnie czymś więcej niż tylko książką, choć wiem, że tak naprawdę jest tylko dziełem fikcji. Ale dla mnie coś znaczyła, dawała przykład i strukturę, była czymś w rodzaju "nauczyciela" i "obrońcy" na kartach książki.

Czarownica z Portobello... Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, od czego zacząć. Pisząc recenzje innych książek, już w trakcie czytania decyduję, co napisać w recenzji, ale ta książka to przypadek szczególny. Jest pełna NIEPEWNOŚCI. Jest po prostu niesamowicie NIEPRZEWIDYWALNA. Pełna duchowego, mistycznego kontekstu. Jedna z najlepszych książek non-fiction, jakie w życiu przeczytałem. Cóż, jest to książka biograficzna, ale nie do końca, ponieważ sam pisarz nie wypowiedział ani jednego słowa swojej opinii, potraktujcie ją jako zbiór spostrzeżeń ludzi związanych z Ateną na jej temat.

Jak daleko posunąłbyś się w swojej obsesji. Obsesja na punkcie wszystkiego, o czym marzysz lub czego pragniesz. Bo bez obsesji życie jest niczym. O to pyta Paulo Coelho każdego z nas. W każdej swojej książce zawsze inspiruje nas czymś takim jak walka, miłość, religia, ból, wolność itd. To właśnie odróżnia go od innych. To tak, jakby troszczył się o każdego ze swoich czytelników. Tak pięknie pisze, zwracając się do każdego z nas, jakby mówił bezpośrednio do mnie. Zawsze, gdy czytam Paulo Coelho, uczę się i czuję coś nowego. Jego książki przeniosły mnie do nowego świata. Przynajmniej tak myślałam o tym niesamowitym pisarzu.

Ta książka, jak można się było spodziewać, jest również o Wierze, odwadze, miłości, religii i poświęceniu. Atena, córka Cyganów, była bardzo utalentowana, była też Czarownicą z Portobello. Ukojenie znajdowała w muzyce i tańcu, ponieważ jest to jeden ze sposobów komunikacji między Stwórcą a stworzeniem. Była boginią awanturniczką. Jej celem było wypełnienie pustych przestrzeni w swoim życiu, aby odnaleźć spokój. Kto nie pragnie pokoju? Wszyscy pragną pokoju w swoim życiu, ale większość z nas jest gotowa przekroczyć swoje możliwości, aby go osiągnąć. Odwaga, by trzymać się swoich motywów i wszystkie wyrzeczenia, których wymaga od człowieka znalezienie pokoju! Tego właśnie nauczyła nas Atena. Nauczyła nas, że jesteśmy tym, za kogo się uważamy, Jak kochać, nie będąc fizycznym, jak mówić, nie wypowiadając ani jednego słowa, jak wszystko się objawia, nie wiedząc o niczym, kiedy już się czemuś poświęcisz, zacznij robić to, co chcesz robić i wierz w Boga. Jak widzieć z zamkniętymi oczami, a najważniejszą rzeczą, jakiej nas nauczyła, jest "cierpliwość". Dlaczego cierpliwość? Bo dzięki niej zwracamy uwagę na rzeczy małe i najbardziej bezwartościowe, które uważamy. Na tym właśnie polega życie - na życiu z chwili na chwilę. Skup się na teraźniejszości, ponieważ przyszłość zależy od decyzji, które podejmujesz w teraźniejszości. Chciałabym nie czytać tej książki, żeby móc ją przeczytać jeszcze raz, nie wiedząc, co się wydarzy, i jeszcze raz, i jeszcze raz. Uwielbiam Czarownicę z Portobello...

Czarownica z Portobello... Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, od czego zacząć. Pisząc recenzje innych książek, już w trakcie czytania decyduję, co napisać w recenzji, ale ta książka to przypadek szczególny. Jest pełna NIEPEWNOŚCI. Jest po prostu niesamowicie NIEPRZEWIDYWALNA. Pełna duchowego, mistycznego kontekstu. Jedna z najlepszych książek non-fiction, jakie w życiu przeczytałem. Cóż, jest to książka biograficzna, ale nie do końca, ponieważ sam pisarz nie wypowiedział ani jednego słowa swojej opinii, potraktujcie ją jako zbiór spostrzeżeń ludzi związanych z Ateną na jej temat.

Jak daleko posunąłbyś się w swojej obsesji. Obsesja na punkcie wszystkiego, o czym marzysz lub czego pragniesz. Bo bez obsesji życie jest niczym. O to pyta Paulo Coelho każdego z nas. W każdej swojej książce zawsze inspiruje nas czymś takim jak walka, miłość, religia, ból, wolność itd. To właśnie odróżnia go od innych. To tak, jakby troszczył się o każdego ze swoich czytelników. Tak pięknie pisze, zwracając się do każdego z nas, jakby mówił bezpośrednio do mnie. Zawsze, gdy czytam Paulo Coelho, uczę się i czuję coś nowego. Jego książki przeniosły mnie do nowego świata. Przynajmniej tak myślałam o tym niesamowitym pisarzu.

Ta książka, jak można się było spodziewać, jest również o Wierze, odwadze, miłości, religii i poświęceniu. Atena, córka Cyganów, była bardzo utalentowana, była też Czarownicą z Portobello. Ukojenie znajdowała w muzyce i tańcu, ponieważ jest to jeden ze sposobów komunikacji między Stwórcą a stworzeniem. Była boginią awanturniczką. Jej celem było wypełnienie pustych przestrzeni w swoim życiu, aby odnaleźć spokój. Kto nie pragnie pokoju? Wszyscy pragną pokoju w swoim życiu, ale większość z nas jest gotowa przekroczyć swoje możliwości, aby go osiągnąć. Odwaga, by trzymać się swoich motywów i wszystkie wyrzeczenia, których wymaga od człowieka znalezienie pokoju! Tego właśnie nauczyła nas Atena. Nauczyła nas, że jesteśmy tym, za kogo się uważamy, Jak kochać, nie będąc fizycznym, jak mówić, nie wypowiadając ani jednego słowa, jak wszystko się objawia, nie wiedząc o niczym, kiedy już się czemuś poświęcisz, zacznij robić to, co chcesz robić i wierz w Boga. Jak widzieć z zamkniętymi oczami, a najważniejszą rzeczą, jakiej nas nauczyła, jest "cierpliwość". Dlaczego cierpliwość? Bo dzięki niej zwracamy uwagę na rzeczy małe i najbardziej bezwartościowe, które uważamy. Na tym właśnie polega życie - na życiu z chwili na chwilę. Skup się na teraźniejszości, ponieważ przyszłość zależy od decyzji, które podejmujesz w teraźniejszości. Chciałabym nie czytać tej książki, żeby móc ją przeczytać jeszcze raz, nie wiedząc, co się wydarzy, i jeszcze raz, i jeszcze raz. Uwielbiam Czarownicę z Portobello...