Wacław Berent - sylwetka autora

Polski pisarz i tłumacz okresu modernizmu, znany jako jeden z czołowych przedstawicieli realizmu w Młodej Polsce obok Władysława Reymonta, posiada biografię pełną zagadek. Wątpliwości towarzyszą datom jego narodzin i śmierci, które są podawane w dokumentach. Pewne jest, że przyszedł na świat w Warszawie, w mieszczańskiej rodzinie jako syn powstańca styczniowego Karola i Wacławy Pauliny z domu Dejkie. Kształcił się w prywatnym Gimnazjum Wojciecha Górskiego, a następnie zdobywał wiedzę na Uniwersytecie w Zurychu oraz Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium, gdzie w 1895 roku obronił doktorat z nauk przyrodniczych.

Po zakończeniu studiów osiedlił się na stałe w Warszawie, choć często podróżował po Europie, odwiedzając Niemcy, Austrię i Włochy. Był poliglotą z biegłością w językach rosyjskim, niemieckim, francuskim, włoskim, a także uczył się angielskiego i łaciny średniowiecznej. Około 1899 roku poznał warszawską poetkę Bronisławę Mierz-Brzezicką, co miało duży wpływ na jego życie uczuciowe, choć ich miłość nie zakończyła się szczęśliwie.

Pierwsze literackie kroki stawiał w 1894 roku, publikując opowiadanie "Nauczyciel" pod pseudonimem Wł. Rawicz na łamach "Ateneum". Współpracował także z "Gazetą Polską", a od 1896 roku zaczął drukować swoje teksty w magazynie "Wszechświat". Ważnym etapem w jego karierze była współpraca z "Chimerą", magazynem prowadzonym przez Zenona Miriama Przesmyckiego, której to okres okazał się najbardziej twórczy w jego życiu. Wówczas stworzył m.in. powieść "Próchno" i przetłumaczył dzieła, takie jak fragmenty "Tako rzecze Zaratustra".

W 1905 roku pod pseudonimem S.A.M. wydał broszurę "Idea w ruchu rewolucyjnym", a następnie powieść "Ozimina", badającą polskie społeczeństwo przed rewolucją. W latach 1917–1918 opublikował "Opowieść rybałta", która później była znana jako "Żywe kamienie".

W międzywojniu skupił się głównie na tłumaczeniach, przynosząc polskim czytelnikom utwory Ibsena, Goethego, Stendhala i innych. W tym czasie wydał również trzy tomy opowieści biograficznych o postaciach historycznych. Był aktywny także jako redaktor kilku czasopism literackich, w tym "Nowego Przeglądu Literatury i Sztuki" oraz "Pamiętnika Warszawskiego".

Przyczynił się do krytyki myśli pozytywistycznych i nie szanował filozofii modernistycznej, sprzeciwiając się służalczości wobec sztuki. Był znany z erudycyjnej prozy pełnej metafor i charakterystycznej stylizacji językowej. Zmarł w Warszawie i spoczął na Cmentarzu Powązkowskim.