Siergiej Jesienin - sylwetka autora

Siergiej Jesienin, znany rosyjski poeta i czołowy przedstawiciel imażynizmu, w swej twórczości łączył elementy tradycji rosyjskiej z mitologią grecką, jednocześnie uwydatniając piękno chłopskiego życia. Z biegiem czasu poezja Jesienina nabierała coraz bardziej katastroficznych tonów, wyrażając wyobcowanie człowieka współczesnego i tęsknotę za dawną Rosją. W jego wierszach rosły także motywy anarchicznego buntu i pesymizmu.

Jesienin przyszedł na świat 21 września (3 października według nowego kalendarza) 1895 roku w Konstantinowie, w Powiecie Riazańskim, jako syn chłopskiej rodziny. Wychowaniem przyszłego poety zajęli się dziadkowie, ponieważ rodzice go porzucili. Swoje pierwsze próby poetyckie podjął mając zaledwie dziewięć lat, choć uważał, że świadomie pisze od szesnastego roku życia. To właśnie z tego okresu pochodzą wiersze wydane później w debiutanckim tomie "Radunica" (1916). W 1912 roku przeniósł się do Moskwy, podejmując pracę korektora w drukarni i ucząc się eksternistycznie na Uniwersytecie Moskiewskim.

W 1915 roku Jesienin wyjechał do Petersburga, gdzie nawiązał znajomość z lokalnymi poetami, takimi jak Błok, Gorodecki, Bieły i Klujew. Szczególnie Błok przyczynił się do promocji młodego poety. Bliska współpraca z Klujewem zaowocowała utworzeniem nieformalnej grupy poetów wiejskich. W 1916 roku Jesienin został wcielony do wojska, ale rewolucja październikowa z 1917 roku położyła kres jego służbie wojskowej. Początkowo Jesienin popierał rewolucję, interpretując ją jako triumf chłopskiej tradycji, lecz wkrótce rozczarował się systemem bolszewickim, co znalazło odzwierciedlenie w jego twórczości. W 1919 roku wraz z Marienhofem i Szerszeniewiczem opublikował manifest imażynizmu.

Jesienin był pięciokrotnie żonaty, a jego życiowe losy związane były z kilkoma kobietami. Pierwsze małżeństwo zawarł w 1913 roku, z którego pochodził jego syn Jurij. W 1917 roku ożenił się po raz drugi, z czego urodziły się dzieci Tatiana i Konstantyn. Pod koniec 1921 roku Jesienin poznał amerykańską tancerkę Isadorę Duncan, z którą wziął ślub w 1922 roku. Para podróżowała po Europie i Stanach Zjednoczonych, ale choroba alkoholowa Jesienina i jego wybuchy przemocy wielokrotnie wprowadzały napięcia w ich relacji. Ich małżeństwo nie przetrwało długo i w maju 1923 roku Jesienin wrócił do Moskwy.

Ostatnie lata życia Jesienina były bardzo burzliwe. Mimo wielu pijackich ekscesów stworzył swoje najsłynniejsze dzieła. Wiosną 1925 roku poznał Sofię Tołstoj, wnuczkę Lwa Tołstoja, z którą się ożenił. W tym samym roku, zmagając się z depresją, trafił na leczenie psychiatryczne, lecz wypuszczono go na święta.

Oficjalne dokumenty dotyczące śmierci poety, sporządzone przez śledczego Mikołaja Gorbowa, opisują, że 28 grudnia 1925 roku Jesienin został znaleziony powieszony w hotelu "Internacjonał" w Leningradzie. Miał na rękach powierzchowne rany, a jego twarz była posiniaczona. Znaleziono przy nim dokumenty potwierdzające jego tożsamość oraz pożegnalny wiersz napisany krwią. Sekcja zwłok wykazała, że nie odniósł śmiertelnych obrażeń oprócz uduszenia. Śmierć została oficjalnie uznana za samobójstwo i wpisana do akt stanu cywilnego. Jesienin został pochowany z honorami na Cmentarzu Wagańkowskim w Moskwie.

Jednak po jego śmierci pojawiły się liczne spekulacje sugerujące, że Jesienin mógł paść ofiarą politycznych intryg i został zamordowany przez OGPU. Istnieją teorie mówiące, że został uderzony w tył głowy i powieszony. Mimo że dokumenty milicyjne i medyczne oficjalnie potwierdzają samobójstwo, niektórzy uważają je za sfabrykowane. Te teorie doprowadziły w 1993 roku do przesłania pisma do prokuratury przez dwóch rosyjskich uczonych, która jednak uznała je za niewiarygodne. Wersję śmierci z rąk OGPU przedstawiono także w serialu "Jesienin" z 2005 roku.