Ewagriusz z Pontu - sylwetka autora

Ewagriusz z Pontu, żyjący w latach 345-399, był znanym mnichem, teologiem i mistykiem, a także jednym z cenionych Ojców Pustyni. Przyszedł na świat w 345 roku w Iborze, znajdującej się na terenie dzisiejszej północnej Turcji, w zamożnej rodzinie kapłana. Swoją edukację zawdzięczał Cezarei Kapadockiej, gdzie na jego ścieżkę życia znacząco wpłynął Bazyli Wielki. To Bazyli ustanowił Ewagriusza lektorem kościoła w Cezarei, a po jego śmierci oraz śmierci swojego ojca, Ewagriusz udał się do Konstantynopola. Towarzyszył tam Grzegorzowi z Nazjanzu w trudnych chwilach i został wyświęcony na diakona. W stolicy zasłynął jako znakomity kaznodzieja dzięki swojej głębokiej znajomości Pisma oraz intelektowi, co pozwoliło mu skutecznie przeciwstawiać się arianom.

Z powodu zamieszania politycznego i osobistych komplikacji, w tym nieodwzajemnionego uczucia, opuścił Konstantynopol i przeniósł się do Jerozolimy. Tam, w 383 roku, rozpoczął życie monastyczne w klasztorze zarządzanym przez Melanię Starszą i Rufina z Akwilei. Po okresie osłabienia zdrowia, które mogło mieć podłoże duchowe, opuścił Jerozolimę i udał się na Pustynię Egipską, w okolice Aleksandrii. Po dwuletnim duchowym nowicjacie w Nitrii, osiedlił się w półpustelniczej wspólnocie Cele (Kellia). Tam nawiązał relacje przyjacielskie z Makarym Wielkim, Makarym Aleksandryjskim oraz z innymi znanymi anachoretami z regionu Nitrii i Sketis.

Odrzucił propozycję zostania biskupem Thmuis, którą otrzymał od arcybiskupa Teofila z Aleksandrii. Ewagriusz zmarł wycieńczony ascetycznym trybem życia i surowymi postami w 399 roku, dokładnie w święto Objawienia Pańskiego. Jego historia została częściowo spisana przez ucznia Palladiusza w "Vita Evagrii", zawartej w dziele "Historia Lausiaca". Wschodnie kościoły prawosławne uznają Ewagriusza za świętego, a Kościół Ormiański wspomina go 11 stycznia.