Emily Jane Brontë - sylwetka autora

Patrick Brunty, który później zmienił swoje nazwisko na Brontë, był ubogim pastorem pochodzącym z chłopskiej rodziny. Jego córka, Emily, spędziła dzieciństwo w plebanii w Haworth z bratem Patrickiem Branwellem oraz siostrami: Anne, Charlotte, Marią i Elizabeth. Zrodziła się między nią a Anne, Charlotte i Patrickiem głęboka więź. Po śmierci matki dziećmi opiekowała się ciotka Elizabeth Branwell. Ważną postacią w ich życiu była również służąca Tabitha Akroyd, zwana „Tabby”, która przez niemal trzy dekady pracowała w domu Brontë. Emily uwieczniła ją w swojej powieści "Wichrowe Wzgórza" jako Ellen Dean. Zgodnie z wolą ojca, dzieci miały zdobyć wykształcenie. Patrick uczył się w domu, a siostry uczęszczały do pensji Cowan Bridge, przeznaczonej dla dzieci duchowieństwa. Niestety warunki panujące w szkole były fatalne, co przyczyniło się do śmierci z powodu gruźlicy dwóch starszych sióstr, Marii i Elizabeth, w 1825 roku. Po tym wydarzeniu reszta rodzeństwa, z wyjątkiem Charlotte, która w 1831 roku wyjechała na półtora roku do szkoły z internatem, kontynuowała naukę w domu. W nauczaniu dużą rolę odgrywała biblioteka ojca i prenumerowane czasopisma o najnowszych wydarzeniach literackich i kulturalnych.

Od młodych lat Emily pisała poezje i opowiadania. Wspólnie z rodzeństwem tworzyła serię opowiadań "Glass Town", które przekształciły się później w kroniki fikcyjnego królestwa Angria. Później, wraz z Anne, Emily zaczęła rozwijać literacką opowieść o wyimaginowanej wyspie Gondal. Siostry własnoręcznie tworzyły małe książeczki, gdzie drobnym pismem utrwalały swoje dzieła. Emily tworzyła dzieła o Gondal aż do swojej śmierci, choć tylko pewna część jej poezji przetrwała do dziś.

W wieku czternastu lat Emily została wysłana do szkoły w Roe Head, ale surowy reżim oraz rozłąka z przyrodą negatywnie wpłynęły na jej zdrowie. W związku z tym Charlotte, pracująca tam jako nauczycielka, zdecydowała się odesłać siostrę do domu, gdzie szybko powróciła do zdrowia. Na jej miejsce pojechała Anne. Emily, pozostając w domu, zajmowała się jego prowadzeniem oraz uczyła się na własną rękę.

W 1837 roku Emily podjęła pracę nauczycielki w szkole w Law Hill, ale brak jakichkolwiek informacji o czasie tam spędzonym sugeruje, że nie wspominała o tym w swoich pracach czy listach. Według Charlotte warunki pracy były ciężkie – od 6 rano do 23.00 z zaledwie półgodzinną przerwą. Emily nie przepadała za zawodem nauczyciela.

W 1845 roku Charlotte natknęła się przypadkiem na tomik ręcznie pisanych wierszy Emily. Mimo że Emily pisała przez całe życie, nie pozwalała innym czytać swoich utworów. Charlotte była pod ogromnym wrażeniem ich dzikiej, melancholijnej i podniosłej estetyki. Anna również przedstawiła Charlotte swoje wiersze. Siostry podjęły decyzję o wydaniu swoich prac w jednym tomie pod pseudonimami (Emily jako Ellis Bell). "Poems by Currer, Ellis and Acton Bell" ukazały się w maju 1846 roku, ale mimo pozytywnych recenzji nie zyskały rozgłosu – zaledwie dwa egzemplarze znalazły nabywców, co skłoniło siostry do wycofania nakładu.

Nie wiadomo dokładnie, kiedy Emily Brontë rozpoczęła pisanie "Wichrowych Wzgórz". Przypuszcza się, że mogło to mieć miejsce jesienią 1845 roku. Utwór został opublikowany w 1847 roku pod pseudonimem Ellis Bell. W tym samym czasie sukces odniosła powieść "Jane Eyre" Charlotte, również wydana pod nazwiskiem Bell, co wzbudziło zainteresowanie czytelników "Wichrowymi Wzgórzami", mimo że recenzje bywały negatywne ze względu na brutalność i ponurość fabuły. Emily, ceniąca sobie spokój i samodzielność, odsunęła się od Charlotte po tym, jak ta upubliczniła jej twórczość. Zbliżyła się do brata Branwella, który od dłuższego czasu miał problemy osobiste i zdrowotne.

Powieści sióstr Brontë zdobywały popularność, budząc ciekawość i spekulacje co do ich autorstwa. Aby zakończyć te spekulacje, Charlotte w 1848 roku osobiście ujawniła tożsamość dwóch z trzech autorek, w tym Emily. Emily nie była zadowolona z ujawnienia, preferując prywatność.

Po śmierci Branwella we wrześniu 1848 roku, Emily przeziębiła się podczas pogrzebu i odmówiła leczenia, co w końcu doprowadziło do zapalenia płuc oraz objawów gruźlicy. Unikała pomocy medycznej aż do dnia swojej śmierci, 19 grudnia 1848 roku, kiedy to zgodziła się po raz pierwszy na wizytę lekarza. Zmarła w wieku 30 lat.