A świat trwa

Elżbieta Sobolewska w swoim posłowiu zwraca uwagę na niezwykłą zdolność László Krasznahorkaiego do eksplorowania ludzkiej wyobraźni. Węgierski pisarz, znany ze swojej niezwykłej prozy, tworzy kalejdoskop opowieści, które wydobywają na powierzchnię głęboko skrywane obawy ludzkie. W tomie, składającym się z dwudziestu jeden historii, Krasznahorkai wciąga nas w światy widziane oczami postaci, które często są odmieńcami, podróżnikami czy ekscentrykami, próbującymi uporządkować otaczającą ich chaotyczną rzeczywistość i znaleźć sens własnego bytu. Każda z tych historii zdaje się mieć wspólnego bohatera pod maską różnorodnych wcieleń, kogoś, kto dzieli nasze lęki wobec absurdalności świata.

Książka podejmuje trudne tematy jak zagubienie i samotność człowieka w świecie pełnym sprzecznych narracji. Pokazuje, jak często próbujemy uciec od istotnych kwestii, unikając prawdy i ignorując duchowe katastrofy, które już się rozegrały, pozostając niezauważone. Krasznahorkai w swoim pisarstwie tworzy przejmujące obrazy współczesnej kondycji człowieka, jego język jest złożony, jakby przez pęknięty obiektyw, pozwalając spojrzeć głębiej w rzeczywistość.

Przewodniczący Akademii Szwedzkiej, Anders Olsson, w uzasadnieniu przyznania pisarzowi Literackiej Nagrody Nobla w 2025 roku, określił Krasznahorkaiego jako znaczącego twórcę epickiego. Pisarz ten, ulokowany w środkowoeuropejskiej tradycji sięgającej Kafki i Thomasa Bernharda, cechuje się połączeniem absurdu i groteski, co czyni jego prozę niezwykle wpływową i urzekającą.