Wołanie miłości

Kiedy przystojny Heath Rayne ratuje Lucindę Caldwell z lodowatej rzeki w jej rodzinnym Concord, Massachusetts, nie wie, że to zmieni ich życie na zawsze. Gdy jej ojciec myśli, że wciąż jest w odwiedzinach u rodziny w innym mieście, Lucy spędza dwa dni na dochodzeniu do siebie w domu Heatha. Mimo że ich wspólny czas był całkowicie platoniczny, Heath i Lucy decydują, że najlepiej będzie, jak będą zachowywać się jak obcy ludzie, jeśli zobaczą się publicznie, aby ocalić jej reputację i zaręczyny z miejscowym adwokatem, Danielem Collierem. Lucy zna Daniela od dzieciństwa, ale nalegania Daniela na przedłużanie zaręczyn, które jak dotąd trwają latami, zaczynają wpływać na ich związek. Chociaż Lucy nadal deklaruje swoją miłość do Daniela i podkreśla, że nadal ma zamiar go poślubić, nie może zaprzeczyć swojemu zainteresowaniu Heathem, a on nie może oderwać od niej wzroku.

Pewnej nocy, po tym jak oboje bohatersko pomagają w walce z pożarem domu sąsiada, Lucy nie może się powstrzymać od pójścia za Heathem do lasu, aby upewnić się, że nic mu nie jest. Samotnie po stresującej nocy, ich wzajemna chemia eksploduje w moment namiętności, którego świadkami są Daniel i najlepszy przyjaciel Lucy. Z wieścią o jej zrujnowanej reputacji, która rozprzestrzenia się jak ogień po całym miasteczku, Lucy ma niewiele opcji poza poślubieniem Heatha.

Od jakiegoś czasu jestem wielką fanką twórczości Lisy Kleypas, dlatego bardzo rozczarowuje mnie fakt, że nie mogę z całą szczerością dać „Wołaniu miłości" najwyższej oceny. Jest to jedna z pierwszych książek, które Lisa Kleypas kiedykolwiek wydała, ale w przeciwieństwie do kilku innych autorów, których pierwsze dzieła ostatnio czytałam, nie pokazuje, że ta autorka ma w sobie zalążek prawdziwego talentu. Styl pisania w tej książce jest tak różny od jej nowszych dzieł, że trudno odróżnić, że to ta sama autorka.

Ta książka jest bardzo mocno napędzana przez postaci. Chociaż wiele wydarzeń ma miejsce w całej historii, w nadrzędnej fabule, niewiele dzieje się od początku do końca. Nie ma ogromnych zagrożeń dla bohaterów i żadnych większych zwrotów akcji czy konfliktów. To jest w zasadzie jak oglądanie stosunkowo normalnej pary z tego okresu i tego jak wygląda ich życie w społeczeństwie i po prostu skupia się na ich codziennym życiu podczas budowania relacji ze sobą. Istnieją dość długie fragmenty prozy opisujące wszystko od mody do dekoracji domu i biznesu gazetowego do ówczesnej polityki. Nie zrozumcie mnie źle – uwielbiam takie książki, które są w stanie zanurzyć mnie w innym świecie. Ale moim zdaniem sprawiły, że historia toczyła się w dość wolnym tempie i nie spowodowała u mnie takiej ekscytacji, jaką mogłaby wywołać. Inną uciążliwą rzeczą było to, że Lisa Kleypas udało się stworzyć co najmniej cztery różne trójkąty miłosne w tej historii, z których jeden nie doszedł do skutku, ponieważ jeden z bohaterów nie był w stanie ujawnić swoich uczuć z powodu dżentelmeńskiego honoru, pozostawiając we mnie lekką frustrację. Naprawdę nie jestem fanką trójkątów miłosnych w ogóle, a tutaj dodatkowo autorka prowadzi go w bardzo niesatysfakcjonujący sposób.

Książka zawierała okazjonalne łagodne, zabawne i romantyczne momenty, ale w większości były to tylko małe iskierki, które nigdy nie urosły do rangi płomienia. Ta historia zdecydowanie nie wykazywała tej samej pięknej głębi emocji, które Kleypas osiągnęła w swoich nowszych pracach. Czytelnicy, którzy preferują historie silnie oparte na postaciach lub fani stylu romansu z lat 80. mogą polubić tę książkę, ale nie uznaję ją za szczególnie wybitną. Jako fanka nie mogę wystawić „Wołaniu miłości" niskiej oceny, ale zdecydowanie lepiej byłoby przeczytać nowsze dzieło Kleypas zamiast tego.

Miałam tę powieść na swojej półce już od jakiegoś czasu, ale jeszcze nie zdecydowałam się na jej przeczytanie. Kiedy więc chciałam przeczytać coś lekkiego, to sięgnęłam po „Wołanie miłości". 

Uwielbiam Kleypas, ale nie mogę znieść, gdy autorka, aby mrugnąć do współczesnego czytelnika, wkłada w dobrze zarysowany kontekst historyczny zachowania i myśli obce temu światu. Co niestety znajduję w wielu romansach historycznych, a czasem także u Kleypas. Odnalazłam niestety to w tej książce. Byłam więc niechętna do skończenia jej i myślałam, że wystawię jej niską ocenę.

Zamiast tego muszę przyznać, że ogólnie rzecz biorąc, podobało mi się.

Po zakończeniu amerykańskiej wojny secesyjnej Heath Rayne, uroczy, przystojny mieszkaniec Południa, postanawia przenieść się do Concord w stanie Massachusetts i ułożyć sobie życie na nowo. Kiedy po raz pierwszy widzi Lucindę Caldwell i zakochuje się w niej, nie wyobraża sobie, że wkrótce ich losy nierozerwalnie się splotą. Wychodząc z domu po kłótni z narzeczonym Lucindzie grozi utonięcie w lodowatych wodach rzeki. To właśnie Heath ratuje jej życie i opiekuje się nią podczas burzy śnieżnej, która uniemożliwia im powrót do domu. Lucinda szybko orientuje się, że Heath nie jest taki jak inni mężczyźni, których poznała – jest porywczy, ironiczny, zmysłowy. Wie, że jest w stanie rozerwać każdy strzęp oporu, jaki ma wobec płonącego w niej pożądania, i że może dać jej doznania, jakich nigdy nie doświadczyła. Ale wie też, że jest obiecana innemu mężczyźnie...

Pełna napięcia, pełna wrażeń powieść z postaciami, które wydają się być skazane na nieszczęśliwe małżeństwo, a które zamiast tego mają odwagę zakwestionować swoje oczekiwania, by zacząć żyć dalej.

Książka przedstawia szczególny rodzaj więzi, która jest budowana strona po stronie między dwoma bohaterami. Lucindę pociąga Heath, nie tylko fizycznie, ale i intelektualnie. Widzi w nim rzeczy, które są zupełnie obce jej chłopakowi i to napędza ją do poznawania go w głąb, nawet idąc wbrew konwenansom społeczeństwa, do tego stopnia, że płaci za to wysoką cenę.

„Wołanie miłości" to inna powieść niż późniejsze w dorobku Kleypas, ale to nadal intensywna, głęboka i wywołująca ogromne emocje historia romantyczna.