Teatr Stary, jaki był 1945-2000

Elżbieta Morawiec w swojej książce "Teatr Stary, jaki był 1945-2000" przenosi czytelnika do czasów świetności tej narodowej sceny, kierując się sprzeciwem wobec jej obecnego stanu. W posłowiu autorka zaznacza, że jej praca jest próbą przywrócenia pamięci o minionych latach teatralnego blasku. Świadomie postanawia zakończyć swoją opowieść na roku 2000, by uniknąć subiektywności, która mogłaby wynikać z opisywania zbyt niedawnej przeszłości.

Rozpoczynając narrację od marca 1945 roku, kiedy teatr przy pl. Szczepańskim otworzył swe podwoje dla widzów, Morawiec prowadzi nas przez różne etapy jego historii. Śledzimy zmieniające się dyrekcje, takie jak Jerzego Ronarda Bujańskiego, Andrzeja Pronaszki, Władysława Krzemińskiego, Zygmunta Hübnera, Jana Pawła Gawlika czy Stanisława Radwana, a także ewolucję repertuaru i niezapomniane spektakle, które ukształtowały dawny teatr. Książka przedstawia równie barwne sylwetki wybitnych reżyserów, takich jak Lidia Zamkow, Jerzy Jarocki, Konrad Swinarski, Andrzej Wajda i Jerzy Grzegorzewski, oraz czołowych scenografów i aktorów.

Nieodłącznym tłem dla tych opowieści jest ówczesna rzeczywistość, która wywierała swój mniej lub bardziej subtelny wpływ na działalność teatru. Dodatkowo publikację urozmaica szczegółowy spis repertuarowy oraz przegląd występów Starego Teatru, zarówno w kraju, jak i za granicą, uzupełniony fotografiami, które dodają wartości wizualnej całemu dziełu.