Szepty zmarłych

Po tym jak dwie poprzednie książki Simona Becketta z serii o Davidzie Hunterze „Chemia śmierci” i „Zapisane w kościach” zostawiły mnie z wyraźnym uczuciem niedosytu tej historii, koniecznie musiałam przeczytać trzecią część. Jak już się zacznie przygodę z Simonem Beckettem, to właściwie nie da się przestać czytać. Po zakończeniu książki „Zapisane w kościach” nie było się nad czym zastanawiać. Musiałam wiedzieć, co będzie dalej.

„Szepty zmarłych” to trzecia część serii z udziałem brytyjskiego specjalisty w dziedzinie medycyny sądowej, dr. Davida Huntera. W tej części David znajduje w Stanach Zjednoczonych odpoczywając i zajmując się kilkoma prostymi czynnościami kryminalistycznymi ze starym mentorem i byłym profesorem w Tennessee na „Trupiej Farmie” i na Uniwersytecie Tennessee. David jest po poważnym wypadku, który wydarzył się w Wielkiej Brytanii i w którym został ciężko ranny. W życiu doktora nie dzieje się dobrze, zerwał on ze swoją kobietą i jest obecnie prześladowany przez jakiegoś szaleńca. Nic dziwnego, że potrzebuje chwili spokoju.

Jak się jednak okazuje, jego przyjaciel i mentor wciąga go w kolejną sprawę, w której ofiary, niezależnie od wieku i płci, znajdowane są w dziwnych, coraz bardziej makabrycznych okolicznościach i miejscach. Dowody w każdej z nich zdają się przeczyć same sobie – szczególnie przykuwa trup mężczyzny, który ewidentnie wykrwawił się na śmierć, ale krew nie należy do niego. W podobnym przypadku, ciało z cmentarza przy dokładniejszych badaniach kryminalistycznych, okazuje się nie być tym, kogo rzekomo pochowano. Pytań pojawia się coraz więcej, a odpowiedzi mogą wydawać się absurdalne – cały czas zastanawiałam się, jak Simon Beckett zamierza to wszystko wyjaśnić?

Każdy, kto zna jego książki, wie, jak się w nich sprawy mają. To, że Simon Beckett wie tak wiele o dziedzinie nauki, jaką jest antropologia sądowa, za każdym robi na mnie ogromne wrażenie. Oczywiście, każdy autor musi się doinformować, przeprowadzić badania, jeśli chce napisać taką książkę, ale Simon Beckett wydaje się wplatać to wszystko w fabułę z taką łatwością, że wydaje się, iż sam zajmuje się tym na co dzień.

W książkach Simona Becketta uwielbiam to uczucie, że sama jestem w środku śledztwa; że też jestem jego częścią. Autor opisuje różne sytuacje z taką starannością, jakiej nie widziałam w żadnym innym thrillerze. Wszystko wydaje się być realne, niczym wyrwane żywcem z prawdziwego życia. Historia jest tak wiarygodna jakby to wszystko były prawdziwe przypadki, które wydarzyły się gdzieś na świecie, nawet jeśli opowieści Simona Becketta wydają się zazwyczaj dość szalone. Ta historia to prawdziwa przejażdżka rollercoasterem. Jest tyle zwrotów akcji, że można wręcz zgubić się w tej historii Simonowi Beckettowi udaje się za każdym razem napisać tak trzymającą w napięciu powieść, że po prostu nie można odłożyć książki.

W jego powieściach uwielbiam też stworzone przez niego postacie. Bohaterowie są dobrze przemyślani i dopracowani w najdrobniejszych szczegółach. To prawdziwi ludzie, za którymi podążasz podczas czytania, a nie tylko jakieś papierowe postacie, o których zapominasz po kilku tygodniach lub których imion nie pamiętasz już po kilkunastu stronach. David Hunter tak bardzo wypalił się w mojej pamięci, że prawdopodobnie nigdy nie zapomnę jego spraw i napisanych o nim historii. Jednak muszę też powiedzieć, że trzecia część była jak dotąd najsłabsza z dotychczasowych. Nie chodzi o to, że książka mnie nie urzekła, wręcz przeciwnie, po prostu w porównaniu z poprzednimi częściami, ta nie zrobiła na mnie tak piorunującego wrażenia. Było tu kilka dłużyzn, kilka słabych momentów – poza tym David z początku książki nie podobał mi się tak bardzo jak w poprzednich dwóch książkach. To jego marudzenie trochę działało mi na nerwy, choć oczywiście zrozumiałe jest, że to, co go spotkało nie było łatwe.

Historia „Szeptów zmarłych” jest niesamowicie naładowana napięciem, czytając momentami dostawałam gęsiej skórki, a jedna czy dwie sytuacje naprawdę mnie zszokowały. Dodatkowo żywy styl Simona Becketta nigdy nie przestaje mnie zachwycać. Jest tak świeży, profesjonalny, pełen napięcia… i paradoksalnie pełen humoru (momentami pogodnego, momentami sarkastycznego). Mogłabym czytać jego książki całymi dniami.

Udany thriller – czego innego można się spodziewać po Simonie Becketcie? „Szepty zmarłych” to absolutna pozycja obowiązkowa dla każdego fana thrillerów/powieści kryminalnych. Powieść Simona Becketta po prostu łączy w sobie wszystko, co potrzebne do stworzenia absolutnie porywającej powieści z dreszczykiem. Ten autor zdobył moje uznanie już za pierwszą powieść o Davidzie Hunterze – a teraz jestem całkowicie uzależniona od jego twórczości!

David Hunter wyjeżdża na odpoczynek, aby oderwać myśli od wszystkich wydarzeń, które miały miejsce w ciągu ostatniego roku. Po krwawym zakończeniu „Zapisane w kościach” widzimy, że antropolog sądowy ma wiele trudnych spraw na głowie. Jednak jego podróż zostaje przerwana przez rozkładające się ciało znalezione w chacie. Gdy następnie na celowniku znajdują się również członkowie zespołu śledczego doktora czeka kolejna ciężka praca. Czy Davidowi Hunterowi uda się schwytać przebiegłego mordercę?

Historia „Szeptów zmarłych” opowiada kawałek po kawałku, jak David Hunter radzi sobie teraz po ataku, który miał miejsce w poprzedniej części. Mężczyzna nadal nosi w sobie jego ślady, a inne wydarzenia, które go dotknęły sprawiają, że ma przed sobą długą drogę do w miarę spokojnego życia. Postanawia wyjechać do Knoxville na wycieczkę naukową. Wkrótce zostaje zaangażowany w śledztwo w sprawie morderstwa i musi radzić sobie z kilkoma członkami zespołu, którzy nie ułatwiają sprawy. Szybko okazuje się, że morderca jest niezmiernie sprytny i posiada wiedzę na temat chemicznych procesów przemiany materii. Śladem po nim zostaje kilka trupów, a jego działalność przynosi zespołowi śledczemu same nieszczęścia. David Hunter musi zrobić wszystko, by upewnić się, że jego bliski znajomy nie wpadnie w szpony mordercy. Ale największa niespodzianka czeka na końcu....

Seria „Dr David Hunter”, obracająca się wokół postaci tytułowego antropologa sądowego Davida Huntera, nie nudzi ani przez chwilę. Trzeci tom jest pełen napięcia, ponieważ mamy tu do czynienia z bardzo przebiegłym mordercą. Oprócz tego poznajemy przeszłość młodego Davida Huntera i to, jak doszło do tego, że zajął się kryminalistyką. Hunter, który przebywa na wyjeździe w Knoxville, wkrótce zostaje wciągnięty w śledztwo w sprawie morderstwa i już wtedy dostajemy pierwsze spojrzenie na członków zespołu, z którym musi pracować. Nie są to zbyt przyjaźnie nastawieni ludzie. Hunter raczej ich nie lubi i z wzajemnością. Członkowie zespołu raczej postrzegają Huntera jako kłopotliwego osobnika, bo jest on obcokrajowcem, co sprawia problemy w kontakcie z nim. Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze morderca, który zostawił w chacie trupa, pokazując swoje możliwości. Stawia to trudne zadanie ekspertom, a wszystko wszystkie szczegóły związane z rozkładającym się ciałem są opisane tak umiejętnie i obrazowo, że jako czytelnik widzisz, jak historia rozgrywa się na Twoich oczach i czujesz wokół siebie odór śmierci. To wszystko dzięki doskonałemu warsztatowi pisarskiemu Simona Becketta. 

„Szepty zmarłych” czyta się płynnie, to naprawdę znakomita historia z wciągającą intrygą i ciekawą zagadką schowaną pomiędzy stronami. Książka jest zaskakująca, dobrze przemyślana, a zakończenie to doskonały przykład tego jak Simon Beckett doskonale potrafi zwodzić swoich czytelników. Już wydaje ci się, że jesteś na właściwej drodze i rozwiązałeś sprawę morderstwa, a w najbardziej niespodziewanym momencie pojawia się zwrot akcji, napięcie znów wzbija się na wyżyny i znów serce bije nieco szybciej. Jedynym minusem dla mnie jest fakt, że po raz kolejny pojawiają się bohaterowie, którzy są na celowniku mordercy i zostają przez niego upolowani. Za każdym razem są to dobrzy przyjaciele lub znajomi Davida Huntera. Ten element powraca raz po raz, sprawiając, że zespół jeszcze bardziej stara się doprowadzić sprawę do pomyślnego zakończenia. Jest to trochę schematyczne, ale nie umniejsza to faktu, że „Szepty zmarłych” było makabrycznie dobrą książką! Zdecydowanie warta jest najwyższej oceny!