Paddington za granicą. Paddington. Tom 4

<p>Uwielbiam niedzielne poranki, zwykle przeciągają się u nas w domu do godziny 10 i do tego czasu razem z mężem czytamy córeczce bajki na dobry początek dnia! Milenka ma już 5-latek, to duża i cudowna dziewczynka, która szczególnie upodobała sobie pewnego pluszowego niedźwiadka za przyjaciela... ? Większość z was pewnie dobrze już wie kim jest niesforny misio zwany Paddingtonem, jeśli jednak są wśród nas i tacy, którzy nie mieli okazji poznać tytułowego bohatera książek Michaela Bonda, to właśnie macie ku temu znakomitą okazję! &nbsp;<br>&nbsp;<br>Na początku nietypowo, bo zanim opowiem o książkach, kilka słow chciałam powiedzieć o autorze. Byłam w swoim życiu kilkukrotnie w Londynie i to miasto ma w sobie niesamowity klimat. Deszczowa pogoda przeplatana jest osobliwym, angielskim humorem, okraszonym obowiązkową filiżanką dobrej herbaty. Mieszkańcy Londynu są jak mrówki - ciągle gdzieś pędzą, ulicami ciągnie się sznur ludzi w kolorowych szalikach o tej porze roku, a ulice zdobią niezwykle, Bożonarodzeniowe iluminacje. Czy książki Michaela Bonda zawierają w sobie magię brytyjskiej ziemi? Zdecydowanie tak! Tym bardziej że minęło dwa lata, od kiedy angielski pisarz kupił zonie maskotkę ze sklepu z zabawkami, do czasu, kiedy wydał o niej opowieść, która miała wkrótce wywołać uśmiech na twarzach dzieci z całego świata. Przez ten czas Michael Bond miał okazję przypatrywać się swojej bliskiej okolicy, a wielu jej mieszkańców znalazło swoich odpowiedników w książkach z pociesznym niedźwiadkiem. Każda z książek w serii może być czytana osobno, autor wyjaśnia pokrótce, kto kim jest i łatwo się zorientować, jakie uczucia żywią do głównego bohatera drugoplanowe postacie. Na przykład Pani Bird, gosposia w domu Państwa Brown, to kobieta o złotym sercu, doskonale rozumiejąca słabość Paddingtona do wszystkiego, co związane z marmoladą! Z kolei pan Curry, to typowy brytyjski maruda, który najchętniej spędzałby całe dnie nad gazetą, nie niepokoju przez nikogo. Na specjalne wyróżnienie zasługuje z kolei pan Gruber. Mężczyzna prowadzi sklep z antykami, słynie jednak przede wszystkim uwielbienia dla słodkich bułeczek, co oczywiście łączy go z tytułowym bohaterem książek Michaela Bonda. Pan Gruber i Paddington co rusz spędzają czas razem, oddając się swojej ulubionej rozrywce, czyli jedzeniu. Czasami przy tym milczą, czasami toczą interesujące dysputy, każde spotkanie tej dwójki przynosi jednak jakiś nieoczekiwany finał i... sporo uśmiechu ?. &nbsp;</p><p>Z poprzednich przygód Paddingtona, opisanych w pierwszych trzech tomach pamiętam całkiem sporo ?. Wrażenie zrobiła na mnie historia, gdy tytułowy bohater zrobił zamieszanie w galerii handlowej, albo gdy ruszył do znanej, londyńskiej restauracji. Głodny Paddington to zapowiedź kłopotów, a głodny Paddington w miejscu publicznym to z kolei obietnica kłopotów ? W międzyczasie pocieszny niedźwiadek wziął gorącą kąpiel, która niemal zakończyła się totalnym zalaniem okolicy, innym z kolei razem gotuje obiad dla swojej rodziny i tylko rozsadek pana Grubera uratował dom przed doszczętnym spaleniem. Jest to z jednej strony przestroga, aby pilnować pluszowych misiów, kiedy przyjmujemy je do domu, z drugiej zaś obietnica wspólnego, szalonego życia. Wybór należy do was ?. &nbsp;</p><p>Czwarta część przygód misia Paddingtona to małe zaskoczenie, autor zdecydował się bowiem wysłać rodzinę Państwa Brown do Francji na wakacje. Tytułowy bohater ma okazję zobaczyć największe atrakcje w Paryżu, zanim jednak tam dotrze, wywoła niemałe zamieszanie na lotnisku, wpadnie na genialny pomysł na przyrządzenie ślimaków dla swojej familii, zagra na bębnach na słynnym festynie w stolicy Francji, a nawet wypije prawdziwe, marynarskie kakao... z drewnianego wiadra. Sporo tych atrakcji, a wszystkie one brzmią chwilami tam niewiarygodnie, że paradoksalnie łatwiej uwierzyć, że naprawdę się wydarzyły ?. Najbardziej mnie jednak raduje, że dla córki bajki z Paddingtonem to nie tylko okazja do uśmiechu, ale również dowiedzenia się więcej o świecie. Milenka jest szalenie ciekawa wszystkiego, co ją otacza, a bohater książek Michaela Bonda ponad wszystko inne na świecie ceni przygody i chętnie odkrywa uroków okolicy stołecznego Londynu. I choć bardzo się stara, często mu nie wychodzi, jednak swoim urokiem osobistym mis Paddington wychodzi z każdej opresji &nbsp;z uśmiechem ?. &nbsp;<br>&nbsp;<br>Jeśli chodzi o styl, jakim brytyjski autor posługuje się na łamach książek o pociesznym niedźwiadku, to absolutnie nie można Michaelowi Bondowi nic zarzucić. Przeciwnie! Mam wrażenie, że takie opowiadania coraz trudniej dziś dostać... Dość powiedzieć, że ilustracje w książkach są czarno-białe, a przez to zupełnie jak wyciągnięte z innej epoki. W ciągu blisko 70 lat miś Paddington niewiele się zmienił, wciąż zachwyca poczuciem humoru i wiarą w swoje możliwości, co stanowi cenną wskazówkę dla samych dzieci na ich drodze do ich dorosłości. Tytułowy bohater uczy przede wszystkim, że warto w życiu być tolerancyjnym dla innych, wszyscy przecież jesteśmy różni, a jednak wszystkich nas coś łączy... to najważniejszy przekaz w mojej opinii jaki płynie ze znakomitych opowieści autorstwa Michaela Bonda ?. &nbsp;</p>

<p>Końcem listopada tego roku mój trzyletni syn dostał na urodziny od przyjaciół wszystkie 14 tomów z misiem Paddingtonem w roli głównej. Słyszałam w przeszłości o tym niedźwiadku, jednak nie znałam bliżej jego postaci. W czasach mojego dzieciństwa popularne były zupełnie inne bajki, osobiście miałam hopla na punkcie pszczółki &nbsp;Mai. Kiedyś nawet poszłam w szkole na bal przebierańców! Przebrałam się za pszczole i od tamtej pory ksywka ta na stale do mnie przylgnęła. Nie o owadach dziś jednak chciałam napisać, ale o misiu Paddingtonie kilka słów powiedzieć. Fenomen pluszowego misia kojarzonego z Londynem udzielił się dzieciom moim znajomym, a teraz moje powiedzieć, że również mojemu synowi. Mnie również! Wcześniej czytaliśmy sporo bajek, które stanowiły rozrywkę dla dziecka, ale nie prezentowały dłuższej treści. Tymczasem dzieło Michaela Bonda ma charakter ponadczasowy, a przez to liczy sobie grubo ponad sto stron. Obecnie takich bajek już się nie pisze, dzieci podpatrują dorosłych, i chcą wszystko na tu i teraz, a czytanie Paddingtona to wyzwanie. Jeśli jednak pluszowy misiak cieszy się uznaniem i sympatią w oczach kolejnych pokoleń maluchów od blisko 70 lat, to znak, że coś jest na rzeczy. Poczucie humoru, szalone przygody i mocno niesforny charakter tytułowego bohatera niezmiennie bawi, zarówno moje dziecko, jak i mnie samą. Ostatnim razem, gdy czytałam synkowi o przygodach pluszaka opisanych w książce „Paddington na wakacjach”, podobno chrumkałam, tak jak robią świnki, gdy są zadowolone z życia. Przynajmniej mój mąż tak to opisał. Wracając jednak do tytułowego bohatera – bez wątpienia przesłanie zawarte w książkach Michaela Bonda trafia na podatny grunt dziecięcej wyobraźni bez względu na szerokość geograficzną. Może dlatego, że główny bohater beztrosko cieszy się życiem i nic sobie nie robi ze swoich niepowodzeń? Na jakiś etapie jako dzieci dowiadujemy się w końcu, że nie ma na świecie Świętego Mikołaja, a najważniejszą sprawą na świecie nie jest odnaleźć zaginionego, zielonego kabaczka z grządki Pana Brown, jak to uczynił nasz przyjaciel w poprzedniej części. Póki jednak trwa dzieciństwo, warto je wzbogacić o przyjaciela w osobie Paddingtona, który daje dzieciom jasny sygnał: świat jest piękny, ale można się o tym przekonać, tylko wychodząc mu na spotkanie! A jak pokazał pluszowy niedźwiadek w trzeciej części swoich przygód, niestraszna mu nawet wyprawa na środek jeziora. Inna sprawa, że zrobiła się z tego wielka afera, bo Paddington zgubił swój czerwony melonik ?. &nbsp;</p><p>„Paddington za granicą” to czwarta część przygód pociesznego niedźwiadka, który im bardziej chce dobrze, tym łatwiej pakuje się w tarapaty! W poprzednich częściach tytułowy bohater miał kilka przygód i z każdej wychodził obronną ręką, nawet gdy rezolutnie chciał wyręczyć Panią Bird we wstawianiu prania, co oczywiście zakończyło się piękną katastrofą... ? Świetna była też opowieść przedstawiająca starania Paddingtona w przygotowaniu obiadu dla swojej rodziny. Państwo Brown podupadli chwilowo na zdrowiu, nowy członek rodziny bardzo chciał się wykazać i pomoc tego dnia. Obiad nie było, a w całym Londynie słychać było wycie syren, pluszowy niedźwiadek niemal spalił rodzinie chatę! Brzmi to wszystko jak z filmu akcji, ale wierzcie mi – Michael Bond tworzy znakomite opowieści, a mocnym ich punktem jest zwariowana fabuła, którą docenią zarówno starsze, jak i młodsze maluchy ?. &nbsp;<br>&nbsp;<br>W Czwartej części swoich perypetii Paddington udaje się wraz z rodzicami za granicę. Konkretnie do Francji. Na wakacje podróżowała się cała rodzinka: rodzice oraz ich dzieci, a także gospodyni, Pani Bird. Nie mogło również zabraknąć Paddingtona oraz jego niesłychanych pomysłów! Jednym z nich było zaproponowanie przysmaku francuskiego swojej rodzinie, czyli... Paddington podaje ślimaki w sosie własnym. Jakim? Warto sięgnąć po książkę, aby przekonać się, jak nieograniczoną wyobraźnię miał brytyjski pisarz... ?. Zanim to jednak nastąpi, pojawi się fragment związany z mocno osobliwą rozterką Paddingtona, czyli... walizka, słoik marmolady oraz bramki na lotnisku, które jak wiemy, lubią „pikać” w najmniej oczekiwanym momencie. Na przykład, gdy się spieszymy na lotnisko... więcej nie powiem, aby nie psuć wam zabawy ?. &nbsp;</p><p>Moja rodzina jeszcze miesiąc temu nie znała opowiadań z misiem Paddingtonem w roli głównej, a obecnie jesteśmy wiernymi fanami pluszowego niedźwiadka ?. W weekend planujemy zrobić synkowi niespodziankę i włączyć film animowany z Paddingtonem w roli głównej, pogoda nas nie rozpieszcza w ostatnim czasie ?.&nbsp;</p>