Mroczna Wieża 1. Roland

"Roland"to Stephen King w najbardziej kapryśnym i lirycznym wydaniu. Nie są to dwa słowa, które można by z nim skojarzyć, ale jego stali czytelnicy wiedzą, że jest bardziej wszechstronny, niż się mu przypisuje. Pierwszy rozdział tej książki jest stylistycznie nietypowy dla Kinga; wydaje się, że podąża on za Neilem Gaimanem, a język, który wymyślił dla tej serii, ma w sobie coś z Tolkiena. W kultowym pierwszym zdaniu autora w książce niby nie ma nic nadzwyczajnego, ale to ogromna epicka opowieść, która następuje po tym jednym wersie, sprawia, że tak bardzo zapada ono w pamięć. <br> "Roland" to pierwsza książka z opus magnum Kinga, westernowej serii dark fantasy, obejmującej osiem, w większości obszernych książek i tworzonej przez ponad dekadę serii "Mroczna Wieża". "Roland" to jak na Kinga niezwykle krótki tom, liczący nieco ponad 200 stron. <br> <br> "Roland" przedstawia Rolanda Deschaina, ostatniego z rewolwerowców. Zakon rycerski w świecie, który "poszedł naprzód", populacja jest nieliczna, żywności i wody jest niewiele, technologia jest sztuką zapomnianą, większość terenów nie nadaje się do zamieszkania; nawet rzeczywistość wydaje się tracić spójność, ponieważ czas płynie nieubłaganie, a wschody i zachody słońca nie są wiarygodne. Roland wyrusza na misję schwytania czarnoksiężnika, aby zdobyć wiedzę na temat Mrocznej Wieży - węzła multiwersum. Powód, dla którego musi się tam znaleźć, nie jest jeszcze jasny, ale ma on nadrzędne znaczenie i nie pozwoli, by cokolwiek stanęło mu na drodze, nawet własne sumienie.<br> <br> Podczas swojej epickiej podróży przez Świat Pośredni, po tym jak ledwo przeżył zlinczowanie przez wszystkich mieszkańców miasteczka Tull, Roland natrafia na Jake'a Chambersa, młodego chłopca pochodzącego z naszego świata. Roland szybko go pokochał, ale w końcu zdradzi go dla dobra swojej misji. To, czego Roland dowie się o Mrocznej Wieży, zapewni jemu i nam, stałym czytelnikom, zajęcie na długie lata.<br> <br> Kiedy po raz pierwszy przeczytałem książkę "Roland" w latach 80., byłem raczej rozczarowany, styl nie był taki, jakiego oczekiwałem od Kinga, który zawsze jest przystępny i pozbawiony literackich pretensji. Ton tej książki w ogóle nie wydawał mi się podobny do Kinga. Była to pierwsza książka Kinga, którą przeczytałem, a której akcja nie rozgrywa się we współczesnej Ameryce, dlatego sceneria i język nie przypadły mi wtedy do gustu. Byłem jednak na tyle zainteresowany, że przeczytałem kontynuację, kolejny tom, "Powołanie trójki", który mnie powalił. To ponowne czytanie dotyczy poprawionego wydania z 2003 roku, w którym King dodał kilka dodatkowych scen i wprowadził drobne zmiany w celu zachowania spójności i ogólnej poprawy. Muszę przyznać, że uwielbiam to wydanie, co częściowo zawdzięczam korekcie Kinga, ale także temu, że jestem dojrzalszy niż za pierwszym razem. O wiele bardziej doceniam niuanse i stylistyczny polot, który włożył w tekst. Tym razem również bardzo podoba mi się oficjalna mowa zakonu Rewolwerowców, oraz mowa, którą posługują się zwykli ludzie. King w tej serii dokonał swojego najlepszego dzieła budowania świata.<br> <br> Zamierzam ponownie przeczytać pierwsze całą serię "Mroczna wieża". Oczywiście bardzo się cieszę na przeczytanie "Powołanie trójki", mam bardzo miłe wspomnienia związane z tą książką. Jeśli chodzi o ten tom, "Roland", jest on o wiele lepszy, niż pamiętałem, i sam w sobie jest całkiem niezły. Jeśli jesteś fanem Kinga, nie trzeba cię przekonywać do przeczytania serii "Mroczna Wieża". Jeśli jesteś fanem epickiej fantasy, ta seria jest jedną z najbardziej wyjątkowych i jest lekturą obowiązkową.

"Roland"to Stephen King w najbardziej kapryśnym i lirycznym wydaniu. Nie są to dwa słowa, które można by z nim skojarzyć, ale jego stali czytelnicy wiedzą, że jest bardziej wszechstronny, niż się mu przypisuje. Pierwszy rozdział tej książki jest stylistycznie nietypowy dla Kinga; wydaje się, że podąża on za Neilem Gaimanem, a język, który wymyślił dla tej serii, ma w sobie coś z Tolkiena. W kultowym pierwszym zdaniu autora w książce niby nie ma nic nadzwyczajnego, ale to ogromna epicka opowieść, która następuje po tym jednym wersie, sprawia, że tak bardzo zapada ono w pamięć. <br> "Roland" to pierwsza książka z opus magnum Kinga, westernowej serii dark fantasy, obejmującej osiem, w większości obszernych książek i tworzonej przez ponad dekadę serii "Mroczna Wieża". "Roland" to jak na Kinga niezwykle krótki tom, liczący nieco ponad 200 stron. <br> <br> "Roland" przedstawia Rolanda Deschaina, ostatniego z rewolwerowców. Zakon rycerski w świecie, który "poszedł naprzód", populacja jest nieliczna, żywności i wody jest niewiele, technologia jest sztuką zapomnianą, większość terenów nie nadaje się do zamieszkania; nawet rzeczywistość wydaje się tracić spójność, ponieważ czas płynie nieubłaganie, a wschody i zachody słońca nie są wiarygodne. Roland wyrusza na misję schwytania czarnoksiężnika, aby zdobyć wiedzę na temat Mrocznej Wieży - węzła multiwersum. Powód, dla którego musi się tam znaleźć, nie jest jeszcze jasny, ale ma on nadrzędne znaczenie i nie pozwoli, by cokolwiek stanęło mu na drodze, nawet własne sumienie.<br> <br> Podczas swojej epickiej podróży przez Świat Pośredni, po tym jak ledwo przeżył zlinczowanie przez wszystkich mieszkańców miasteczka Tull, Roland natrafia na Jake'a Chambersa, młodego chłopca pochodzącego z naszego świata. Roland szybko go pokochał, ale w końcu zdradzi go dla dobra swojej misji. To, czego Roland dowie się o Mrocznej Wieży, zapewni jemu i nam, stałym czytelnikom, zajęcie na długie lata.<br> <br> Kiedy po raz pierwszy przeczytałem książkę "Roland" w latach 80., byłem raczej rozczarowany, styl nie był taki, jakiego oczekiwałem od Kinga, który zawsze jest przystępny i pozbawiony literackich pretensji. Ton tej książki w ogóle nie wydawał mi się podobny do Kinga. Była to pierwsza książka Kinga, którą przeczytałem, a której akcja nie rozgrywa się we współczesnej Ameryce, dlatego sceneria i język nie przypadły mi wtedy do gustu. Byłem jednak na tyle zainteresowany, że przeczytałem kontynuację, kolejny tom, "Powołanie trójki", który mnie powalił. To ponowne czytanie dotyczy poprawionego wydania z 2003 roku, w którym King dodał kilka dodatkowych scen i wprowadził drobne zmiany w celu zachowania spójności i ogólnej poprawy. Muszę przyznać, że uwielbiam to wydanie, co częściowo zawdzięczam korekcie Kinga, ale także temu, że jestem dojrzalszy niż za pierwszym razem. O wiele bardziej doceniam niuanse i stylistyczny polot, który włożył w tekst. Tym razem również bardzo podoba mi się oficjalna mowa zakonu Rewolwerowców, oraz mowa, którą posługują się zwykli ludzie. King w tej serii dokonał swojego najlepszego dzieła budowania świata.<br> <br> Zamierzam ponownie przeczytać pierwsze całą serię "Mroczna wieża". Oczywiście bardzo się cieszę na przeczytanie "Powołanie trójki", mam bardzo miłe wspomnienia związane z tą książką. Jeśli chodzi o ten tom, "Roland", jest on o wiele lepszy, niż pamiętałem, i sam w sobie jest całkiem niezły. Jeśli jesteś fanem Kinga, nie trzeba cię przekonywać do przeczytania serii "Mroczna Wieża". Jeśli jesteś fanem epickiej fantasy, ta seria jest jedną z najbardziej wyjątkowych i jest lekturą obowiązkową.

Człowiek w czerni uciekał przez pustynię, a Rewolwerowiec podążał za nim.<br> <br> Roland Deschain, ostatni Rewolwerowiec, wyrusza na poszukiwanie Mrocznej Wieży, tajemniczej budowli, która jest osią światów i spaja wszystkie istnienia. W tym pierwszym tomie, Roland ściga swojego nemezis przez pustynię Mohaine. Podąża tropem człowieka w czerni do miasteczka Tull, dalej maszerując przez pustynię, spotyka chłopca o imieniu Jake z naszego świata, następnie idzie w góry. Czy Rolandowi uda się w końcu złapać swojego arcywrogiego przeciwnika po latach pościgu za nim? I do jakich środków się posunie, by osiągnąć swój cel?<br> <br> Kiedy po raz pierwszy sięgnęłam po tę książkę, nie miałam pojęcia, że trafi ona na szczyt listy moich ulubionych. Pierwsze cztery książki pochłonęłam w trzy tygodnie, po czym rozpoczęłam męczący okres oczekiwania na publikację trzech ostatnich. Myślę, że przeczytałam pierwsze cztery książki po pięć lub sześć razy. Cała seria "Mroczna Wieża", choć z pozoru jest fantasy-westernem, to tak naprawdę historia obsesji jednego człowieka. W tym tomie dostajemy wskazówkę, co Roland zrobi, by dostać się do Mrocznej Wieży.<br> <br> Pisarstwo jest świetne i sprawiło, że nabrałam ochoty na Stephena Kinga. Świat Rolanda jest wyjątkowy. Po części fantasy, po części western, po części post-apokalipsa. Choć jest to pierwsza książka z serii, sama w sobie jest całkiem satysfakcjonująca.<br> <br> Jeśli szukasz fantastyki o innym smaku, nie szukaj dalej.<br> <br> Niektóre z dodatków w poprawionym wydaniu tej książki były bardzo potrzebne i zsynchronizowały pierwszą książkę z późniejszymi. Inne wydawały się nieco zbyt nachalne i odbierały Rolandowi nieco tajemniczości. Podoba mi się pomysł, że pierwsze wydanie Rewolwerowca i niniejsza książka pochodzą z różnych cykli wyprawy Rolanda. Myślę, że to świadczy o umiejętnościach pisarskich Stephena Kinga, że nawet przy szóstym czy siódmym podejściu wciąż miałem nadzieję, że Roland nie pozwoli Jake'owi upaść.<br> <br> W przedmowie King wspomniał, że odsunął wszystko inne na bok, by dokończyć trzy ostatnie książki, ponieważ czuł, że ma poczucie odpowiedzialności wobec swoich czytelników. Gdyby tylko George R.R. Martin czuł się w ten sposób...<br> <br> Wspomniano, że Roland jest typem człowieka, który prostuje obrazy w obcych pokojach hotelowych. Czy jest to wskazówka dotycząca jego obsesji?<br> <br> Za każdym razem, gdy czytam tę książkę, zauważam coś nowego. Jeśli miałabym wybrać jedną książkę, która sprawiła, że chcę pisać tą recenzję, to byłaby to właśnie ta część - "Roland".

Początek słynnego opus magnum Stephena Kinga, "Mrocznej Wieży". Mistrz horroru pisze swoje wielkie dzieło fantasy oparte na połączeniu "Władcy Pierścieni" i "Dobrego, Złego i Brzydkiego". "Człowiek w czerni uciekał przez pustynię, a rewolwerowiec podążał za nim". To proste i piękne zdanie jest linią wstępną, znakiem firmowym, a nawet podsumowaniem Rolanda. W zasadzie ten cytat definiuje książkę.<br> <br> Bo tak właśnie wszystko się zaczyna. Człowiek w czerni ucieka przez pustynię, a rewolwerowiec podąża za nim. Na początku czytelnik nie ma pojęcia, kim jest człowiek w czerni, a nawet kim jest rewolwerowiec. Nie wiesz, gdzie jest ta pustynia, dlaczego rewolwerowiec podąża za człowiekiem w czerni i do jakiego celu zmierzają. Wszystko, co wiesz, kiedy zaczynasz czytać tę książkę, to fakt, że rewolwerowiec idzie za człowiekiem w czerni!<br> <br> Mamy do czynienia z jedną z tych książek, w których nie dowiesz się niczego, gdy zaczynasz czytać. Bohaterowie nazywają się iluzorycznie, jak "człowiek w czerni" i "rewolwerowiec". Sceneria to... pustynia. Nic więcej. Miało to zarówno pozytywny, jak i negatywny wpływ na moje doświadczenie z książką. Negatywny, ponieważ na początku nie rozumiałam zupełnie nic z tego, co się dzieje i w zasadzie nie interesował mnie los bohaterów. Dlaczego miałoby mnie to interesować, skoro nie było sposobu, aby dowiedzieć się jakie intencje mają bohaterowie. Pozytywną rzeczą jest to, że książka staje się coraz lepsza wraz z kolejnymi stronami. W końcu dowiadujemy się, kim są bohaterowie, jakie tajemnice skrywa ich przeszłość i dokąd odbywa się pościg.<br> <br> Roland jest jednym z tych zdeterminowanych i cichych bohaterów, którzy pozwalają, by jego broń mówiła za niego (nie jego usta). Pod wieloma względami przypomina on postać Clinta Eastwooda ze słynnej "Trylogii Dolarowej", co z pewnością jest zamierzeniem Stephena Kinga.<br> <br> Styl pisania w pierwszej części tej serii jest dość dziwny... King wydaje się nieustannie przechodzić pomiędzy prostotą a złożonością w konstruowaniu swoich zdań, tworząc jakieś dziwne kombinacje długich i efektownych słów, a potem irytujących dźwięków w rodzaju "Yar". Nie oznacza to jednak, że styl jest zły, a po prostu być może jedynie to, że styl nie do końca odpowiada moim gustom. Mimo wszystko powiem, że lektura tej książki sprawiła mi przyjemność. Fabuła serii "Mroczna Wieża" wydaje się być dość ciekawa, ale "Roland" jako samodzielna książka nie ma sensu. Ostatecznie The Gunslinger niestety nie spełnił moich oczekiwań. Może to mówić coś o książce, a może o moich oczekiwaniach. Obie opcje są możliwe. Polecam jednak spróbować ją przebrnąć, aby rozkoszować się całością serii "Mroczna Wieża". Sequele są po prostu lepsze.

Typowy King, dziwny, bardzo dziwny.<br> Roland, ostatni rewolwerowiec, ściga "człowieka w czerni" przez pustynię. Dlaczego? Nie jestem do końca pewien. Coś związanego z Wieżą i faktem, że "człowiek w czerni" jest zły. <br> <br> Styl pisania odznacza się typowymi dla Stephena Kinga cechami - przede wszystkim dziwny. W tej książce ma on zwyczaj rozpoczynania rozdziału od zdania typu: "Chłopiec znalazł wyrocznię i to prawie go zniszczyło". Następnie skupia się na retrospekcji lub innych nie związanych z chłopcem wątkach, aż w pewnym momencie wraca do chłopca i wyroczni. Domyślam się, że ma to na celu budowanie napięcia. Czułem jednak, że to spowalnia tempo fabuły. <br> <br> Jak w większości książek Kinga, czasem może być ciężkostrawnie. Nie są one dla każdego. Osadzony w dystopijnym świecie język i styl pisania wymaga trochę przyzwyczajenia, ale nie odwraca uwagi od fabuły. Podobnie jak w przypadku wszystkich swoich książek, King tworzy bardzo realistyczny świat, który praktycznie można poczuć i posmakować do czasu, gdy skończy. To wręcz przerażające, jak bardzo staje się on realny po pewnym czasie. Chyba na tym polega kunszt Stephena Kinga.<br> Zamierzam kontynuować czytanie serii po prostu dlatego, że chcę zobaczyć, o co chodzi w tym całym zamieszaniu wokół "Mrocznej Wieży".