Moje życie barbarzyńcy

W tej książce przeżywamy emocjonującą podróż przez wojenne wspomnienia, które ożywają za sprawą starych zdjęć z rodzinnego albumu — jedynej pamiątki z trudnych czasów wojennych. Pomimo że wspomnienia z tamtych dni powoli zacierają się, a ich echa cichną, te fotografie działają jak klucze do przeszłości, przypominając o ludziach, których los zatarł się w wojennej zawierusze. Kwestionujemy jednak, na ile można polegać na pamięci, która jest tak podatna na zniekształcenia.

Historię tę poznajemy przez pryzmat życia Janiny Katz, której dzieciństwo przypadło na czasy wojny. Jej los został naznaczony przez przybraną matkę i bolesne doświadczenia związane z obozami koncentracyjnymi, w których zginęła niemal cała jej rodzina. Po zakończeniu wojny Janina odnajduje swoją biologiczną matkę, a ich relacja potrzebuje odbudowy od podstaw. Lata powojenne to czas odbudowy i zaangażowania w tworzenie Polski Ludowej, udziału w ZMP i pracy naukowej na Uniwersytecie. Niestety, dekada lat 60. przynosi antysemickie nastroje, a wydarzenia Marca 1968 roku odradzają dawne lęki, co zmusza Janinę do podjęcia trudnej decyzji o emigracji.