Tango

Książka "Tango" Sławomira Mrożka, teraz dostępna w nowej szacie graficznej, jest dziełem, które zasługuje na uwagę nie tylko jako szkolna lektura, ale przede wszystkim jako głęboka refleksja nad społecznymi zagrożeniami. To dramat, który wciąż wart jest odkrywania na nowo, a nowa edycja ma na celu zachęcenie do ponownego pochylenia się nad jego treścią.

W 2009 roku, na deskach Teatru Narodowego, Jerzy Jarocki ponownie zinterpretował "Tango". Mimo że od momentu powstania utworu minęły już ponad cztery dekady, tekst pozostaje aktualny i mówi o dzisiejszej rzeczywistości.

Aneta Kyzioł w "Polityce" (nr 46, 14 listopada 2009) pisała o tym spektaklu, zwracając uwagę na to, jak trudno dojrzeć w świecie promującym dziecięce cechy takie jak bezrefleksyjność i radość. W dzisiejszej kulturze powaga bywa uważana za coś niemodnego, podobnie jak dojrzałość, przyrównywana często do starości. Współczesna młodzież zmaga się z rzeczywistością, którą dla nich stworzyli ich rodzice. Popularność książek i filmów o II wojnie światowej oraz tłumy zwiedzające Muzeum Powstania Warszawskiego pokazują nie tylko patriotyzm młodych, ale także pragnienie doświadczenia okresu, w którym wojna jasno definiowała przejście od dzieciństwa do dorosłości. Wówczas chłopcy i dziewczynki szybko dojrzewali, co niosło ze sobą nie tylko straty, ale i zysk w postaci powagi, której brak odczuwany jest w obecnych, lekkich czasach. Pytanie, które pozostaje, to czy, podobnie jak postać Artura, nie pozostajemy płaczliwymi dziećmi, pragnącymi dorosnąć, lecz niezdolnymi do uniesienia ciężaru dojrzałości. "Tango" Mrożka, nawet po upływie niemal pięćdziesięciu lat, doskonale oddaje naszą współczesność.