Słuchaj pieśni wiatru. Flipper roku 1973

Kiedy znajdę nowego dla mnie autora i zachwycę się jego twórczością, zazwyczaj dzieją się dwie rzeczy. Szukam wszystkiego, co napisał, i kupuję to wszystko. Następnie robię rozeznanie. Dowiaduję się, które tytuły mają najniższą ogólną ocenę fanów. Dzięki temu moje doświadczenia są zazwyczaj przewidywalne. Pięćdziesiąt milionów fanów Haruki nie może się mylić. Prawda? Uwielbiałam „After Dark” i „Norwegian Wood”, a teraz zaczynam lekturę „Słuchaj pieśni wiatru. Flipper roku 1973”
Pierwsza książka, „Słuchaj pieśni wiatru. Flipper roku 1973”, to katastrofa. Nie jestem nawet pewien, czy to, co przeczytałem, było czymś więcej niż tylko zlepkiem atramentu rzuconym na stronę w niezauważalnym porządku. Nie ma w tym żadnego sensu. Jest kilka dobrych tekstów, ale w większości przypominają one szczyptę soli na zabitej dechami drodze. Fabuła nie istnieje i jestem pewien, że to nie jest kompletna książka. Nie zdziwiłbym się ani trochę, gdyby Murakami wyznał, że ktoś namówił go do opublikowania jednej z jego niedokończonych powieści.
Są ludzie, tacy jak ja, którzy pójdą na krańce ziemi, aby znaleźć materiały, które nie zostały opublikowane, tylko dlatego, że chcą poznać cały dorobek danej osoby. Zanim ukazał się ten dwutomowy zbiór, jedynym sposobem na zdobycie tych opowiadań były nielegalne środki. Sądzę, że aby ukrócić takie działania, wydawnictwo Knopf zdecydowało się na ponowną publikację, ponieważ wiedziało, że zawsze znajdzie się sposób na zdobycie lektury.
Przejdźmy do drugiego tomu, „Pinball. 1973”, który jest nierozerwalnie połączony z pierwszą książką. Niewiele brakowało, żebym zrezygnował z tej książki po dwudziestu stronach. Prawie się poddałem i odłożyłem ją na półkę na czas nieokreślony. Rozwlekła proza, brak logicznej struktury, całe strony, które prowadziły donikąd... Dopiero 40 stron przed końcem książki zrobiło się dobrze. To znaczy naprawdę dobrze. Murakami, którego zdążyłem poznać i pokochać, zaczął się przebijać, aż w końcu wybuchł w całej swojej epickiej chwale. Oszałamiające metafory, surrealistyczne wydarzenia, pięknie oddane opisy. Byłem tak szczęśliwy, że chciałem wybaczyć poprzednie 190 stron i dać tej książce pięć gwiazdek.
Ale nie zamierzam tego zrobić, nie byłoby to w porządku. Czuję, że danie tej książce wszystkich gwiazdek byłoby złamaniem zaufania społeczności. Ale te ostatnie 40 stron to złoto, panie i panowie.
Czytając tę książkę, można zobaczyć dokładny moment, w którym Murakami doszedł do głosu. Dokładnie tę stronę, na której prawdopodobnie zatrzymał się i powiedział: "Spróbuję czegoś szalonego". Bo te ostatnie 40 stron wypełnione jest tym, co fani Murakamiego uwielbiają. Tak więc, koniec końców, tak, ta książka jest warta przeczytania.
„Słuchaj pieśni wiatru. Flipper roku 1973” - zdecydowanie nie jest to dobra lektura na rozpoczęcie przygody z tym autorem, ale interesująca książka dla zagorzałych fanów.

„Słuchaj pieśni wiatru. Flipper roku 1973” jest to jedna z najwcześniejszych powieści Murakamiego – a tak naprawdę nowelka, ponieważ każda z nich ma tylko około 100 stron. Opowiadają o tych samych dwóch młodych mężczyznach, bezimiennym narratorze oraz jego przyjacielu i byłym współlokatorze, "Szczurze". Nie czytałem późniejszych, dłuższych powieści, ale podobno te dwa opowiadania są prequelami do innych powieści Murakamiego.

Opowiadają o anomii i samotności w młodości. Dwaj młodzi mężczyźni, dwudziestolatkowie usiłują odnaleźć sens i rolę w życiu. Obaj mają dziewczyny - narrator mieszka z dwiema identycznymi bliźniaczkami, ale nie ma między nimi prawdziwej miłości. Ich życie jest samotne i pozbawione celu, wałęsają się bez ambicji, palą i piją. W obu historiach pewną rolę odgrywa chiński barman. W swoich postawach obaj młodzi mężczyźni są do siebie bardzo podobni. Nie ma w nich nic dramatycznego ani porywającego. A jednak styl Murakamiego chwyta i utrzymuje uwagę.

„Pinball” druga z początkowych powieści, połączona z „Słuchaj pieśni wiatru. Flipper roku 1973”, ma bardziej tradycyjną strukturę fabularną. Narrator i jego przyjaciel rozpoczęli działalność jako niezależny tłumacz z angielskiego i francuskiego na język japoński. Narrator ma obsesję na punkcie wczesnej gry pinball. Opowiada nam trochę o historii tej gry i pierwszych wynalazcach. Kiedy salon gier zostaje zburzony, maszyna, która najbardziej przypadła mu do gustu, znika, a narrator kontaktuje się z innym obsesyjnym graczem w pinball, by odnaleźć starą maszynę.

W międzyczasie mieszka z bliźniakami i opowiada nam o swoich wspomnieniach z japońskiego ruchu studenckiego oraz o byłej dziewczynie, która się powiesiła. Pojawiają się ikony kultury zachodniej, zwłaszcza amerykańskiej, w tym alkohole, muzyka i programy telewizyjne. I, jak to często bywa w opowiadaniach Murakamiego, pojawia się w nich aspekt surrealistyczny, a nawet science fiction, ponieważ pisze on o tym, że niektórzy ludzie pochodzą z innych planet i wciąż przystosowują się do ziemskiego środowiska.

Książka „Słuchaj pieśni wiatru. Flipper roku 1973” rozpoczyna się esejem Murakamiego, w którym opowiada on, jak zaczął pisać, gdy podczas meczu baseballowego uderzyła go "błyskawica": "Hej, mogę napisać powieść!". Wspomina o tym, jak jego pierwsze szkice były "płaskie", więc pisał po angielsku, w którym nie był wtedy wcale biegły, a potem tłumaczył tekst z powrotem na japoński.

Uważam, że są to dobre historie, które przyciągnęły moją uwagę i warto poświęcić im kilka chwil.

Kiedy znajdę nowego dla mnie autora i zachwycę się jego twórczością, zazwyczaj dzieją się dwie rzeczy. Szukam wszystkiego, co napisał, i kupuję to wszystko. Następnie robię rozeznanie. Dowiaduję się, które tytuły mają najniższą ogólną ocenę fanów. Dzięki temu moje doświadczenia są zazwyczaj przewidywalne. Pięćdziesiąt milionów fanów Haruki nie może się mylić. Prawda? Uwielbiałam „After Dark” i „Norwegian Wood”, a teraz zaczynam lekturę „Słuchaj pieśni wiatru. Flipper roku 1973”
Pierwsza książka, „Słuchaj pieśni wiatru. Flipper roku 1973”, to katastrofa. Nie jestem nawet pewien, czy to, co przeczytałem, było czymś więcej niż tylko zlepkiem atramentu rzuconym na stronę w niezauważalnym porządku. Nie ma w tym żadnego sensu. Jest kilka dobrych tekstów, ale w większości przypominają one szczyptę soli na zabitej dechami drodze. Fabuła nie istnieje i jestem pewien, że to nie jest kompletna książka. Nie zdziwiłbym się ani trochę, gdyby Murakami wyznał, że ktoś namówił go do opublikowania jednej z jego niedokończonych powieści.
Są ludzie, tacy jak ja, którzy pójdą na krańce ziemi, aby znaleźć materiały, które nie zostały opublikowane, tylko dlatego, że chcą poznać cały dorobek danej osoby. Zanim ukazał się ten dwutomowy zbiór, jedynym sposobem na zdobycie tych opowiadań były nielegalne środki. Sądzę, że aby ukrócić takie działania, wydawnictwo Knopf zdecydowało się na ponowną publikację, ponieważ wiedziało, że zawsze znajdzie się sposób na zdobycie lektury.
Przejdźmy do drugiego tomu, „Pinball. 1973”, który jest nierozerwalnie połączony z pierwszą książką. Niewiele brakowało, żebym zrezygnował z tej książki po dwudziestu stronach. Prawie się poddałem i odłożyłem ją na półkę na czas nieokreślony. Rozwlekła proza, brak logicznej struktury, całe strony, które prowadziły donikąd... Dopiero 40 stron przed końcem książki zrobiło się dobrze. To znaczy naprawdę dobrze. Murakami, którego zdążyłem poznać i pokochać, zaczął się przebijać, aż w końcu wybuchł w całej swojej epickiej chwale. Oszałamiające metafory, surrealistyczne wydarzenia, pięknie oddane opisy. Byłem tak szczęśliwy, że chciałem wybaczyć poprzednie 190 stron i dać tej książce pięć gwiazdek.
Ale nie zamierzam tego zrobić, nie byłoby to w porządku. Czuję, że danie tej książce wszystkich gwiazdek byłoby złamaniem zaufania społeczności. Ale te ostatnie 40 stron to złoto, panie i panowie.
Czytając tę książkę, można zobaczyć dokładny moment, w którym Murakami doszedł do głosu. Dokładnie tę stronę, na której prawdopodobnie zatrzymał się i powiedział: "Spróbuję czegoś szalonego". Bo te ostatnie 40 stron wypełnione jest tym, co fani Murakamiego uwielbiają. Tak więc, koniec końców, tak, ta książka jest warta przeczytania.
„Słuchaj pieśni wiatru. Flipper roku 1973” - zdecydowanie nie jest to dobra lektura na rozpoczęcie przygody z tym autorem, ale interesująca książka dla zagorzałych fanów.

„Słuchaj pieśni wiatru. Flipper roku 1973” jest to jedna z najwcześniejszych powieści Murakamiego – a tak naprawdę nowelka, ponieważ każda z nich ma tylko około 100 stron. Opowiadają o tych samych dwóch młodych mężczyznach, bezimiennym narratorze oraz jego przyjacielu i byłym współlokatorze, "Szczurze". Nie czytałem późniejszych, dłuższych powieści, ale podobno te dwa opowiadania są prequelami do innych powieści Murakamiego.

Opowiadają o anomii i samotności w młodości. Dwaj młodzi mężczyźni, dwudziestolatkowie usiłują odnaleźć sens i rolę w życiu. Obaj mają dziewczyny - narrator mieszka z dwiema identycznymi bliźniaczkami, ale nie ma między nimi prawdziwej miłości. Ich życie jest samotne i pozbawione celu, wałęsają się bez ambicji, palą i piją. W obu historiach pewną rolę odgrywa chiński barman. W swoich postawach obaj młodzi mężczyźni są do siebie bardzo podobni. Nie ma w nich nic dramatycznego ani porywającego. A jednak styl Murakamiego chwyta i utrzymuje uwagę.

„Pinball” druga z początkowych powieści, połączona z „Słuchaj pieśni wiatru. Flipper roku 1973”, ma bardziej tradycyjną strukturę fabularną. Narrator i jego przyjaciel rozpoczęli działalność jako niezależny tłumacz z angielskiego i francuskiego na język japoński. Narrator ma obsesję na punkcie wczesnej gry pinball. Opowiada nam trochę o historii tej gry i pierwszych wynalazcach. Kiedy salon gier zostaje zburzony, maszyna, która najbardziej przypadła mu do gustu, znika, a narrator kontaktuje się z innym obsesyjnym graczem w pinball, by odnaleźć starą maszynę.

W międzyczasie mieszka z bliźniakami i opowiada nam o swoich wspomnieniach z japońskiego ruchu studenckiego oraz o byłej dziewczynie, która się powiesiła. Pojawiają się ikony kultury zachodniej, zwłaszcza amerykańskiej, w tym alkohole, muzyka i programy telewizyjne. I, jak to często bywa w opowiadaniach Murakamiego, pojawia się w nich aspekt surrealistyczny, a nawet science fiction, ponieważ pisze on o tym, że niektórzy ludzie pochodzą z innych planet i wciąż przystosowują się do ziemskiego środowiska.

Książka „Słuchaj pieśni wiatru. Flipper roku 1973” rozpoczyna się esejem Murakamiego, w którym opowiada on, jak zaczął pisać, gdy podczas meczu baseballowego uderzyła go "błyskawica": "Hej, mogę napisać powieść!". Wspomina o tym, jak jego pierwsze szkice były "płaskie", więc pisał po angielsku, w którym nie był wtedy wcale biegły, a potem tłumaczył tekst z powrotem na japoński.

Uważam, że są to dobre historie, które przyciągnęły moją uwagę i warto poświęcić im kilka chwil.