Zimowy ogród Kristin Hannah

Meredith i Nina, dwie przeciwstawne sobie siostry, prowadzą zupełnie inne życie dzięki wyborom, jakich dokonują w swoim życiu. Jedyne co ich łączy to rodzina z kochającym ojcem i niezwykle zdystansowaną matką. Pewnego dnia, gdy ich ojciec choruje, cała rodzina znów się spotyka. Jako ojciec i mąż ma tylko jedno życzenie przed śmiercią; opowiedzieć tę historię po raz ostatni, tym razem do końca. W rodzinie Whitsonów każdy w zasadzie żył własnym życiem. Ojciec wydawał się być jedynym ogniwem, które trzymało wszystkich razem. Kiedy nagle umiera, zarówno matka, jak i siostry Meredith i Nina są przytłoczone sytuacją. Czytając o rodzicach Meredith i Niny, wyczuwa się ich głęboką miłość, która jednak ogranicza się tylko do nich dwojga i nie jest rozszerzona na rodzinę. Wynika to z muru, jaki postawiła wokół niej ich matka Anya i zamknięcia, jakie zawsze okazywała. Jedynie wieczorami, gdy opowiadała tę historię swoim córkom, jej głos stawał się łagodny, a słowa tworzyły rodzaj mostu między nimi a nią. Czytając o rodzicach Meredith i Niny, wyczuwa się ich głęboką miłość, która jednak ogranicza się tylko do nich dwojga i nie jest rozszerzona na rodzinę. Wynika to z muru, jaki postawiła wokół niej ich matka Anya i zamknięcia, jakie zawsze okazywała. Jedynie wieczorami, gdy opowiadała tę historię swoim córkom, jej głos stawał się łagodny, a słowa tworzyły rodzaj mostu między nimi a nią.

Moim zdaniem książka dzieli się na dwie części: część o Meredith i Ninie, czyli normalny okres czasu, oraz części, w których opowiadana jest bajka, związana z przeszłością ich matki. Na początku książki, nie możemy w pełni odczytać historii ich matki, a raczej czytamy o przeżyciach Meredith i Niny, być może jakichś traumach w ich życiu z powodu matki. Z tego powodu proszę Was, abyście nie przerywali lektury i przewracali strony w poszukiwaniu kontynuacji opowieści. Na ostatnich 100-200 stronach czytamy kontynuację opowieści o chłopce i księciu. Wtedy właśnie „Zimowy ogród” dosłownie zapiera nam dech w piersi. To była wspaniała książka, która sprawiła, że poczułam okropności wojny i sprawiła, że wraz z Veraylą poczułam tam zimno i głód. W rzeczywistości ostatnie 100 stron daje odpowiedzi na wydarzenia, których nie możesz znaleźć w pierwszej połowie książki. Szczególnie świetne było to, że autorka urozmaiciła fikcję drobnymi szczegółami i sprawiła, że można było poczuć się tak realistycznie! Kluczem do „Zimowego ogrodu” jest bajka. Czytając ją zrozumiecie jak ważna jest umiejętność opowiadania, umiejętność wyjaśniania zdarzeń i wyrażania uczuć, czego nie da się zrobić w żaden inny sposób. Narracja zasypuje nas niepokojem i zmartwieniami, których nigdy nie chciałoby się poczuć. Jej historia rozgrywa się w Rosji w 1944 roku, Rosji atakowanej przez Niemców, wśród wojny, głodu i zimna. W najzimniejszą zimę w historii Vera, główna bohaterka, ma do wychowania dwoje dzieci, jej mąż musi wyjechać na wojnę. Rodzina Very żyje z dnia na dzień, a jej członkowie umierają powoli. Jest to smutna historia, pełna goryczy. Czułam emocje i dar autorki. Głód i zimno to tylko początek męki, jaką miała przejść ta rozmarzona, piękna i kochająca młoda kobieta. Co z niej zostanie dowiecie się dopiero na końcu, kiedy to nastąpi prosty wybór: osądzić ją czy wybaczyć. Nigdy nie mogła sobie wybaczyć i myślę, że to straszna ironia życia. Przeżyć wojnę, ale pozostać z dręczącym sumieniem.

Serdecznie polecam „Zimowy ogród”. Dziękuje za przeczytanie. 5/5⭐️

To druga książka Kristin Hannah, którą przeczytałam i jestem absolutnie zakochana w tej autorce! Wcześniej przeczytałam "Słowika" (chyba najbardziej znana powieść Hannah) i już ta ostatnia wywołała we mnie przeróżne emocje i pokochałam ją, ale "Zimowy ogród" idzie o krok dalej! Jest to opowieść o rodzinnych relacjach - sióstr, matki i córki, małżonków. Tyle, że nie są one przedstawione w sposób powierzchowny, ale są rozebrane warstwa po warstwie, szczegół po szczególe i to tak boleśnie, że często samemu można poczuć ten ból.

Największe wrażenie zrobił na mnie sposób, w jaki historia została opowiedziana. Najpiękniej jest czytać o więzi między matką a córkami, być świadkiem rozwoju ich charakterów. Gdybym przeczytała pierwszą połowę książki i odłożyła ją na bok, nigdy nie stałabym się taką entuzjastką tej książk. Wraz z drugą połową „Zimowy ogród” osiągnął swój szczyt. Moja prośba od Was to czytanie tej książki z otwartą głową. Bez względu na to, ile mamy lat, najcenniejsza powinna być dla nas rodzina; od niej najwięcej dostajemy i od niej najbardziej błagamy o miłość. Czytamy o poznawaniu przez Meredith i Ninę ich matki, a przy okazji czytamy o ich własnych charakterach i życiu, a także czytamy o krokach matki w kierunku naprawy rzeczy poprzez uświadomienie sobie swoich błędów. Myśli, które dodaje nam ta książka są bardzo piękne. To co wydarzyło się na końcu książki było cudowne. Niezależnie od tego, kiedy to się dzieje, zawsze mamy szansę dokonać wyboru, a czasem po prostu musimy zrobić coś dla siebie.

Powieść Kristin Hannah wymaga od czytelnika ponownego spojrzenia w tył na czasy wojny i próby wyobrażenia sobie okropności, których musieli doświadczyć ludzie w oblężonym Leningradzie. Mamy 2022 rok i niestety cierpienia związane z bezsensownymi wojnami nadal dotyczą ogromnej liczby ludzi. Nie chodzi wyłącznie o Ukrainę, ale przecież takie historie mają miejsce również w Afryce, Azji, czy ostatnio na Bałkanach. To ciągle się dzieje. Nie możemy o tym zapominać, choć niestety chyba nic nie jesteśmy w stanie zmienić. 

„Zimowy ogród” na szczęście nie stał się przytłaczający z rozmiarów emocji, jakie za sobą niesie. Oczywiście smutne, bolesne, wywołujące gniew było czytanie o wszystkich okrucieństwach. Było to smutne ze względu na więź, którą kobiet chciały poczuć, ale nie było to wcale proste. Czy można powiedzieć, że w „Zimowym ogrodzie” wszystko mi się podobało? Raczej tak! To chyba idealnie mój typ książek, a Kristin Hannah udało się za sprawą słów zawartych w tej powieści trafiać w głębokie zakamarki mojej wrażliwości. Czytając, chciałam coraz więcej tych delikatnych uderzeń w pierś. Zdecydowanie polecam „Zimowy ogród” wszystkim wielbicielom literatury przepełnionej emocjami, bez niepotrzebnego upiększania. 

„-Miłość jest czymś strasznym - odparła mama spokojnie. - Lecz jeszcze gorsze jest zaprzeczenie miłości. Chcesz się męczyć i do końca życia zastanawiać, czy nie odeszłaś zbyt szybko, zbyt łatwo? Martwić się, czy jeszcze kogoś w życiu pokochasz?"