Kaldera. Drużyna. Tom 7

"Kaldera" to krótkie opowiadanie, z serii "Drużyna" fantasy przygodowej dla średniozaawansowanych czytelników "Zwiadowców", którego akcja toczy się wokół Maddie. Minęły prawie dwa lata od czasu Królewskiego Strażnika.
Chociaż seria "Zwiadowcy" jest skierowana do młodych czytelników, uwielbiam pisarstwo Flanagana i jego historie, a ta jest mieszanką współczucia, wiedzy i niewiedzy z kobietą w sercu. Kobieta, która może czuć się urażona postawą innych, ale bierze pod uwagę swoją kulturę i czasy, w których żyje. Niestety, jest to ignorancka postawa ze strony jej świata... podobnie jak nasza własna.

W tej krótkiej historii Flanagan wykorzystuje trzecioosobowy prosty subiektywny punkt widzenia, który według mnie jest praktycznym wyborem dla tego opowiadania, dzięki czemu Maddie jest dobrym wzorem do naśladowania dla dziewcząt, a dla chłopców - do zrozumienia, że dziewczęta są tak samo dobre jak chłopcy. "Kaldera" spodoba się również tym, którzy zachęcają do ochrony zwierząt, jak i tym, którzy opłakują ich wyginięcie.


Pewna para naturalnie przychodzi do Willa po pomoc, skarżąc się na tajemniczą bestię, która kradnie ich owce. Tyle że Will wyjechał z domu na kilka tygodni, zostawiając Maddie pod opieką i ufając, że będzie umiała wybierać bitwy. W końcu jest uczennicą dopiero od kilku lat! Ale Maddie jest dziewczyną! Wszyscy wiedzą, że dziewczynki nie są Strażnikami! Właśnie po to Maddie się szkoli, żeby pomagać ludziom. A ona wie wystarczająco dużo, by przeprowadzić badania i opracować plan. Plan, który nie jest całkowicie pozbawiony niebezpieczeństw...

Moimi ulubionymi bohaterami są Maddie i Will. Maddie, księżniczka Madelyn i następczyni tronu Araluenu, jest uczennicą Willa od prawie dwóch lat i jest zabójcza zarówno w strzelaniu z procy, jak i z łuku. Bumper to koń Maddie. Jej rodzicami są księżniczka Cassandra i sir Horace Altman.
Will Treaty jest już dorosły i uczy Maddie jako uczennicę. Tug jest jego koniem, a Sable nadal jest jego psem. George, który został wyszkolony na skrybę w tym samym czasie, gdy Will szkolił się na ucznia Strażnika, jest teraz głównym bibliotekarzem i historykiem w Zamku Redmont.

Bardzo lubię tę książkę. John Flanagan jest zdecydowanie jednym z moich ulubionych autorów wszechczasów. Chciałabym zobaczyć więcej Ingvara w tej książce. Punkt kulminacyjny tej książki jest jednym z najlepiej napisanych punktów kulminacyjnych, jakie kiedykolwiek czytałam! To było takie wciągające. Polecam Wam tą ksiązkę z całego serca!!

Zawsze z niecierpliwością czekam na kolejną książkę Johna Flanagana.

Kilka lat temu, kiedy szukałam książek do czytania dla dziecka, odkryłam serię "Zwiadowcy". Przyniosłam do domu pierwszą z tej serii i dałam jej ją. Nie była zainteresowana. Przeczytałam ją więc sama. W opowieściach o Willu i Halcie znalazłem ten sam rodzaj dobroci, który wyniosłam z "Zimowego żołnierza". Kiedy odkryłam serię "Zwiadowców", było już jedenaście książek. Dwunasta, ostatnia książka, była w drodze. W ciągu tygodnia przeczytałam całą serię. Nie mogłam się od nich oderwać. Jasne, Will był wielką Mary Sue. Jasne, że wiedziałam, że na końcu wszystko się ułoży dla głównych bohaterów. Ale i tak mi się podobało.

John Flanagan, po zakończeniu przygód Willa i Halta, rozpoczął spin-off serii "Zwiadowcy". Seria książek "Drużyna" to opowieści o grupie skandynawskich żeglarzy (wikingów). Chłopcy, ukształtowani przez próby związane z rytuałami dojrzewania w ich społeczności, stają się bractwem - jednostką żeglarską. Hal, ich przywódca, ma mały, ale sprytny wilczy okręt, którym płyną na różne przygody. Po siedmiu książkach w tej serii podoba mi się ona bardziej niż seria "Zwiadowcy".

Jasne, Hal jest wielką Mary Sue. Oczywiste jest, że Lydia jest zbyt fajna dla własnego dobra. Stefan, Jesper i Edvin to postacie niewykorzystane. Ingvar jest fajny, ale stał się jednowymiarowy. To samo ze Stigiem. I Ulfem, i Wulfem. I Thorn. Ale i tak uważam, że książki są dobre, mądre i bardzo ciekawe. Relacje między braćmi są zdrowe, a za każdym razem, gdy kończę czytać którąś z tych książek, uderza mnie ta sama fala przygnębienia, która dopadła mnie po "Zimowym żołnierzu". Chcę, żeby to było prawdziwe, i chcę być jednym z nich. Dla mnie to najwyższy komplement, jaki mogę dać jakiejkolwiek książce.

Książki są napisane dla nastolatków. Nie są to trudne lektury. Siódmą część serii "Kaldera" przeczytałam w kilka godzin. Czasami są trochę schematyczne, ale nie przeszkadza mi to. Flanagan zawsze znajduje sposób, by nadać im nowy zwrot akcji, dzięki któremu nie są takie same jak poprzednie. Te książki nie zmienią świata, ale za każdym razem, gdy je czytam, w mojej głowie świat staje się lepszy, przynajmniej na jakiś czas.

"Kaldera" to krótkie opowiadanie, z serii "Drużyna" fantasy przygodowej dla średniozaawansowanych czytelników "Zwiadowców", którego akcja toczy się wokół Maddie. Minęły prawie dwa lata od czasu Królewskiego Strażnika.
Chociaż seria "Zwiadowcy" jest skierowana do młodych czytelników, uwielbiam pisarstwo Flanagana i jego historie, a ta jest mieszanką współczucia, wiedzy i niewiedzy z kobietą w sercu. Kobieta, która może czuć się urażona postawą innych, ale bierze pod uwagę swoją kulturę i czasy, w których żyje. Niestety, jest to ignorancka postawa ze strony jej świata... podobnie jak nasza własna.

W tej krótkiej historii Flanagan wykorzystuje trzecioosobowy prosty subiektywny punkt widzenia, który według mnie jest praktycznym wyborem dla tego opowiadania, dzięki czemu Maddie jest dobrym wzorem do naśladowania dla dziewcząt, a dla chłopców - do zrozumienia, że dziewczęta są tak samo dobre jak chłopcy. "Kaldera" spodoba się również tym, którzy zachęcają do ochrony zwierząt, jak i tym, którzy opłakują ich wyginięcie.


Pewna para naturalnie przychodzi do Willa po pomoc, skarżąc się na tajemniczą bestię, która kradnie ich owce. Tyle że Will wyjechał z domu na kilka tygodni, zostawiając Maddie pod opieką i ufając, że będzie umiała wybierać bitwy. W końcu jest uczennicą dopiero od kilku lat! Ale Maddie jest dziewczyną! Wszyscy wiedzą, że dziewczynki nie są Strażnikami! Właśnie po to Maddie się szkoli, żeby pomagać ludziom. A ona wie wystarczająco dużo, by przeprowadzić badania i opracować plan. Plan, który nie jest całkowicie pozbawiony niebezpieczeństw...

Moimi ulubionymi bohaterami są Maddie i Will. Maddie, księżniczka Madelyn i następczyni tronu Araluenu, jest uczennicą Willa od prawie dwóch lat i jest zabójcza zarówno w strzelaniu z procy, jak i z łuku. Bumper to koń Maddie. Jej rodzicami są księżniczka Cassandra i sir Horace Altman.
Will Treaty jest już dorosły i uczy Maddie jako uczennicę. Tug jest jego koniem, a Sable nadal jest jego psem. George, który został wyszkolony na skrybę w tym samym czasie, gdy Will szkolił się na ucznia Strażnika, jest teraz głównym bibliotekarzem i historykiem w Zamku Redmont.

Bardzo lubię tę książkę. John Flanagan jest zdecydowanie jednym z moich ulubionych autorów wszechczasów. Chciałabym zobaczyć więcej Ingvara w tej książce. Punkt kulminacyjny tej książki jest jednym z najlepiej napisanych punktów kulminacyjnych, jakie kiedykolwiek czytałam! To było takie wciągające. Polecam Wam tą ksiązkę z całego serca!!

Zawsze z niecierpliwością czekam na kolejną książkę Johna Flanagana.

Kilka lat temu, kiedy szukałam książek do czytania dla dziecka, odkryłam serię "Zwiadowcy". Przyniosłam do domu pierwszą z tej serii i dałam jej ją. Nie była zainteresowana. Przeczytałam ją więc sama. W opowieściach o Willu i Halcie znalazłem ten sam rodzaj dobroci, który wyniosłam z "Zimowego żołnierza". Kiedy odkryłam serię "Zwiadowców", było już jedenaście książek. Dwunasta, ostatnia książka, była w drodze. W ciągu tygodnia przeczytałam całą serię. Nie mogłam się od nich oderwać. Jasne, Will był wielką Mary Sue. Jasne, że wiedziałam, że na końcu wszystko się ułoży dla głównych bohaterów. Ale i tak mi się podobało.

John Flanagan, po zakończeniu przygód Willa i Halta, rozpoczął spin-off serii "Zwiadowcy". Seria książek "Drużyna" to opowieści o grupie skandynawskich żeglarzy (wikingów). Chłopcy, ukształtowani przez próby związane z rytuałami dojrzewania w ich społeczności, stają się bractwem - jednostką żeglarską. Hal, ich przywódca, ma mały, ale sprytny wilczy okręt, którym płyną na różne przygody. Po siedmiu książkach w tej serii podoba mi się ona bardziej niż seria "Zwiadowcy".

Jasne, Hal jest wielką Mary Sue. Oczywiste jest, że Lydia jest zbyt fajna dla własnego dobra. Stefan, Jesper i Edvin to postacie niewykorzystane. Ingvar jest fajny, ale stał się jednowymiarowy. To samo ze Stigiem. I Ulfem, i Wulfem. I Thorn. Ale i tak uważam, że książki są dobre, mądre i bardzo ciekawe. Relacje między braćmi są zdrowe, a za każdym razem, gdy kończę czytać którąś z tych książek, uderza mnie ta sama fala przygnębienia, która dopadła mnie po "Zimowym żołnierzu". Chcę, żeby to było prawdziwe, i chcę być jednym z nich. Dla mnie to najwyższy komplement, jaki mogę dać jakiejkolwiek książce.

Książki są napisane dla nastolatków. Nie są to trudne lektury. Siódmą część serii "Kaldera" przeczytałam w kilka godzin. Czasami są trochę schematyczne, ale nie przeszkadza mi to. Flanagan zawsze znajduje sposób, by nadać im nowy zwrot akcji, dzięki któremu nie są takie same jak poprzednie. Te książki nie zmienią świata, ale za każdym razem, gdy je czytam, w mojej głowie świat staje się lepszy, przynajmniej na jakiś czas.