Karambol

Moja pierwsza przygoda z Hakanem Nesser'em i zastanawiam się, jak udało mu się mnie ominąć do tej pory - dzięki Radek za polecenie tej wspaniałej lektury!<br> <br> Jako ktoś, kto bardzo marudzi, gdy ma do czynienia z bardziej gotyckim i spektakularnie melodramatycznym końcem spektrum kryminału (obłąkani psychopaci kierujący się pop-psychologicznymi wyjaśnieniami traumy z dzieciństwa, seryjni mordercy, którzy popełniają morderstwa, przywiązując swoje ofiary do olbrzymich mechanizmów zegarowych, aby je rozerwać na strzępy...), ta książka doskonale odpowiadała mi swoją normalnością. Nie popełniajcie błędu, jest tu kilka strasznych morderstw, ale są one tym bardziej przejmujące, że narracja nie umniejsza ich znaczenia poprzez nadmierne upiększanie.<br> <br> Proza Nessera jest prosta i oszczędna, ale jego zespół policyjny żyje prawdziwym życiem, historią i osobowością - mimo że trafiłem na tę serię w połowie, z rozmów i interakcji między bohaterami jasno wynika, że nadal "żyją" oni poza książkami i pomiędzy nimi.<br> <br> Sama fabuła jest nietypowa - skupia się na przemian na zabójcy i policji. Mimo że nie trzyma się konwencjonalnej formuły kryminału, narracja trzyma w napięciu gdy obserwujemy, jak policja dogania i wypełnia luki w historii, którą przynajmniej częściowo sami widzieliśmy.<br> <br> Wykorzystując teorię chaosu i ustalając kolejność ujawnianych informacji, jest to książka dla dorosłych, ponieważ zamienia gore i "twisty" z listy B na coś bardziej mrożącego krew w żyłach właśnie dlatego, że możemy w pewnym sensie zrozumieć, jak to wszystko się dzieje w mroczny, koszmarny sposób.<br> <br> Hakan Nesser, cieszę się, że Cię znalazłam!