Drugie życie pana Roosa

Pan Roos nie jest zadowolony ze swojego życia. Dom i praca zlewają się w jedną nudną, ziejącą przepaść. Pewnego razu dopisało mu szczęście i wygrywa na loterii, używając tych samych numerów, na które przez wiele lat wiernie grał jego ojciec, zanim powiesił się w wieku pięćdziesięciu czterech lat.

Pan Roos nie mówi żonie o wygranej. Zamiast tego kupuje mały domek, o wdzięcznej nazwie Lograna, dwadzieścia kilometrów za miastem. Jest to jego miejsce od poniedziałku do piątku. Podczas gdy jego żona myśli, że jest w pracy, pan Roos siedzi w swoim małym domku, rozmyślając o świecie, ciesząc się naturą i nowo odkrytą wolnością od kajdan życia.

Ale los, jak to zwykle bywa, ma inne plany. Uciekinierka z miejscowego ośrodka dla uzależnionych kobiet natyka się na jego azyl w lesie i tak rozpoczyna się łańcuch wydarzeń, których żaden z nich nie mógł przewidzieć ani nad którymi nie miał kontroli.

Czytając tę historię, miałam tak wiele sprzecznych uczuć i perspektyw. Na początku cieszyłam się z rozwijającej się przyjaźni między panem Roosem (zbliżającym się do sześćdziesiątki) i Anną (około dwudziestki), ponieważ było to spotkanie dwóch zagubionych dusz, szukających pocieszenia w bezpieczeństwie drugiej osoby. Która nie znała historii drugiej osoby. Kto akceptował ich takimi, jakimi byli, tu i teraz, w tej chwili. Siedzieli razem na schodach, popijając kawę, ciesząc się dźwiękami i świeżością natury, chłodnym powietrzem, zmieniającymi się kolorami. W ich przyjaźni nie było nic niestosownego.

Ale idylle są po to, by je łamać. I ta się złamała. W sposób rozpaczliwie łamiący serce. Przez chwilę odrzuciła mnie ich przyjaźń, zastanawiałam się, co z tego wynika dla każdego z nich, po czym znów zatoczyłam koło i znów poczułam, że ich spotkanie jest im pisane.

Taka jest właśnie zdolność pisarska Nesser. Potrafi on naprawdę zagłębić się w uczucia i psychikę swoich bohaterów. Sprawić, że poczujesz empatię wobec nich i tragicznych sytuacji, w których się znaleźli. Pod koniec tej historii, a zwłaszcza na ostatniej stronie, czułam niewytłumaczalny smutek. To właśnie może zrobić z tobą dobry pisarz. Przenosi cię w świat bohaterów, w ich strach, samotność i niezrozumienie, jakie odczuwają. Wiesz, że popełniają błąd, ale i tak patrzysz, jak się on rozwija.

Czy wspomniałam już, że to powieść kryminalna z inspektorem Gunnarem Barbarottim? Sama zbrodnia, choć przerażająca, jest niewielką częścią tej historii. Skupia się na dwóch głównych bohaterach, panu Roosie i Annie. Tak naprawdę chodzi o to, że prawdopodobnie nie masz pojęcia, co dzieje się w sercu lub głowie najbliższych ci osób. Nawet tych, z którymi mieszkasz lub z którymi jesteś w bliskiej relacji.

"Drugie życie pana Roosa" Hakana Nessera to trzecia część jego serii o inspektorze Barbarottim.

Jest to książka składająca się z dwóch części. Pierwsza z nich to znakomita lektura na pięć gwiazdek, ale druga spadła mi do trzech gwiazdek. Z jakiegoś powodu pan Nesser musiał być rozkojarzony, może gotował, a może coś oglądał, ale początek stał się trochę płaski.

Valdemar Roos to pięćdziesięciodziewięcioletni żonaty facet z kobietą, której tak naprawdę nie kocha. Mężczyzna ma dwie przybrane córki, które nim gardzą i go nie szanują, oraz z syna, którego nie widział od lat. Ma pracę w dziale księgowości w miejscowej firmie - pracę, której nienawidzi, i nie lubi ludzi, z którymi pracuje. Oni też nie wydają się go lubić.

Ponieważ Valdemar jest w tym samym wieku, co ja, pewne aspekty jego historii i sposobu, w jaki się czuje, poruszyły mnie. Jego charakter i sposób myślenia są dla mnie bardzo identyczne. Mimo że jego sytuacja pod wieloma względami jest zupełnie inna, to pewnie kwestia wieku. Polubiłem go, ale prawdopodobnie nie moglibyśmy się przyjaźnić ponieważ jest zbyt ponury i smutny.

Wygrywa na loterii i postanawia kupić małą chatkę w środku lasu. Rzuca pracę, po kryjomu kupuje domek i udaje, że codziennie jedzie do "pracy", aby spędzić samotnie czas w swoim nowym azylu. Uwielbia to miejsce. Ale zaczynają się dziać różne rzeczy. Poznajemy nowych bohaterów, niektórych miłych, innych nie.

Mimo że uwielbiam Gunnara Barbarottiego, ta historia tak naprawdę go nie potrzebowała. Nie potrzebowała tajemnicy. Zadowoliłaby mnie opowieść wyłącznie o Valdemarze, jego życiu i życiu tych, którzy go otaczają. Pod wieloma względami tajemnica zepsuła mi tę historię.

Bohaterowie tej książki są tak fascynujący. Uwielbiam Gunnara Barbarottiego i jego pomocnicę Eve Backman, ich rodziny i życie. Jestem zachwycony książką "Drugie życie pana Roosa".

Pan Roos nie jest zadowolony ze swojego życia. Dom i praca zlewają się w jedną nudną, ziejącą przepaść. Pewnego razu dopisało mu szczęście i wygrywa na loterii, używając tych samych numerów, na które przez wiele lat wiernie grał jego ojciec, zanim powiesił się w wieku pięćdziesięciu czterech lat.

Pan Roos nie mówi żonie o wygranej. Zamiast tego kupuje mały domek, o wdzięcznej nazwie Lograna, dwadzieścia kilometrów za miastem. Jest to jego miejsce od poniedziałku do piątku. Podczas gdy jego żona myśli, że jest w pracy, pan Roos siedzi w swoim małym domku, rozmyślając o świecie, ciesząc się naturą i nowo odkrytą wolnością od kajdan życia.

Ale los, jak to zwykle bywa, ma inne plany. Uciekinierka z miejscowego ośrodka dla uzależnionych kobiet natyka się na jego azyl w lesie i tak rozpoczyna się łańcuch wydarzeń, których żaden z nich nie mógł przewidzieć ani nad którymi nie miał kontroli.

Czytając tę historię, miałam tak wiele sprzecznych uczuć i perspektyw. Na początku cieszyłam się z rozwijającej się przyjaźni między panem Roosem (zbliżającym się do sześćdziesiątki) i Anną (około dwudziestki), ponieważ było to spotkanie dwóch zagubionych dusz, szukających pocieszenia w bezpieczeństwie drugiej osoby. Która nie znała historii drugiej osoby. Kto akceptował ich takimi, jakimi byli, tu i teraz, w tej chwili. Siedzieli razem na schodach, popijając kawę, ciesząc się dźwiękami i świeżością natury, chłodnym powietrzem, zmieniającymi się kolorami. W ich przyjaźni nie było nic niestosownego.

Ale idylle są po to, by je łamać. I ta się złamała. W sposób rozpaczliwie łamiący serce. Przez chwilę odrzuciła mnie ich przyjaźń, zastanawiałam się, co z tego wynika dla każdego z nich, po czym znów zatoczyłam koło i znów poczułam, że ich spotkanie jest im pisane.

Taka jest właśnie zdolność pisarska Nesser. Potrafi on naprawdę zagłębić się w uczucia i psychikę swoich bohaterów. Sprawić, że poczujesz empatię wobec nich i tragicznych sytuacji, w których się znaleźli. Pod koniec tej historii, a zwłaszcza na ostatniej stronie, czułam niewytłumaczalny smutek. To właśnie może zrobić z tobą dobry pisarz. Przenosi cię w świat bohaterów, w ich strach, samotność i niezrozumienie, jakie odczuwają. Wiesz, że popełniają błąd, ale i tak patrzysz, jak się on rozwija.

Czy wspomniałam już, że to powieść kryminalna z inspektorem Gunnarem Barbarottim? Sama zbrodnia, choć przerażająca, jest niewielką częścią tej historii. Skupia się na dwóch głównych bohaterach, panu Roosie i Annie. Tak naprawdę chodzi o to, że prawdopodobnie nie masz pojęcia, co dzieje się w sercu lub głowie najbliższych ci osób. Nawet tych, z którymi mieszkasz lub z którymi jesteś w bliskiej relacji.

"Drugie życie pana Roosa" Hakana Nessera to trzecia część jego serii o inspektorze Barbarottim.

Jest to książka składająca się z dwóch części. Pierwsza z nich to znakomita lektura na pięć gwiazdek, ale druga spadła mi do trzech gwiazdek. Z jakiegoś powodu pan Nesser musiał być rozkojarzony, może gotował, a może coś oglądał, ale początek stał się trochę płaski.

Valdemar Roos to pięćdziesięciodziewięcioletni żonaty facet z kobietą, której tak naprawdę nie kocha. Mężczyzna ma dwie przybrane córki, które nim gardzą i go nie szanują, oraz z syna, którego nie widział od lat. Ma pracę w dziale księgowości w miejscowej firmie - pracę, której nienawidzi, i nie lubi ludzi, z którymi pracuje. Oni też nie wydają się go lubić.

Ponieważ Valdemar jest w tym samym wieku, co ja, pewne aspekty jego historii i sposobu, w jaki się czuje, poruszyły mnie. Jego charakter i sposób myślenia są dla mnie bardzo identyczne. Mimo że jego sytuacja pod wieloma względami jest zupełnie inna, to pewnie kwestia wieku. Polubiłem go, ale prawdopodobnie nie moglibyśmy się przyjaźnić ponieważ jest zbyt ponury i smutny.

Wygrywa na loterii i postanawia kupić małą chatkę w środku lasu. Rzuca pracę, po kryjomu kupuje domek i udaje, że codziennie jedzie do "pracy", aby spędzić samotnie czas w swoim nowym azylu. Uwielbia to miejsce. Ale zaczynają się dziać różne rzeczy. Poznajemy nowych bohaterów, niektórych miłych, innych nie.

Mimo że uwielbiam Gunnara Barbarottiego, ta historia tak naprawdę go nie potrzebowała. Nie potrzebowała tajemnicy. Zadowoliłaby mnie opowieść wyłącznie o Valdemarze, jego życiu i życiu tych, którzy go otaczają. Pod wieloma względami tajemnica zepsuła mi tę historię.

Bohaterowie tej książki są tak fascynujący. Uwielbiam Gunnara Barbarottiego i jego pomocnicę Eve Backman, ich rodziny i życie. Jestem zachwycony książką "Drugie życie pana Roosa".