Nic do stracenia. Jack Reacher. Tom 12

-"Nic do stracenia"- czyli co nam przynosi tym razem klasyczny thriller Lee Childa, z głównym bohaterem- Reacherem- samotnie podróżującym na opustoszałej autostradzie oddzielającej fikcyjne i alegorycznie nazwane miasteczka w stanie Kolorado - Nadzieję i Rozpacz. Reacher nie pragnie niczego więcej niż filiżanki kawy podczas przejazdu przez Rozpacz. Zamiast tego, najpierw zostaje zignorowany, a potem trafia do więzienia za włóczęgostwo. Prowokacyjny i tajemniczy prolog oraz pierwsza walka na pięści Reachera sprawiły, że wszystkie elementy szybko zaczęły układać się w klasyczną ucieczkę Childa do szybkiej akcji i wyśmienitej zemsty, która oczywiście najlepiej smakuje na zimno! Tajemnica Rozpaczy pogłębiała się, miasteczko wspierane przez potężny zakład recyklingu metali i kontrolowane przez wszechobecnego "Pana Thurmana". Trzymając się swojej zaufanej i udanej formuły, Child dostarcza Reacherowi miłosne zainteresowanie w postaci "Vaughana", patrolującego sąsiednią Nadzieję. Czy to wszystko brzmi nieco abstrakcyjnie? Tylko dla tych, którzy nie znają Jacka Reachera, nie wiedzą czego się po nim spodziewać i nie doceniają z jaka łatwością przyciąga kłopoty aby znów znaleźć zupełnie niemożliwe z nich wyjście - mili Państwo, oto uniwersum naszego ulubionego bohatera :D <br> <br> Obiecujący początek zaczyna się strzępić i w połowie drogi dosłownie stracił całą "Nadzieję". Powtarzające się spotkania Reachera z Thurmanem i jego bandytami stają się nużące - a nawet nudne, co jest niespotykane na kartkach Childa - ponieważ fabuła meandruje i potyka się o nieścisłości i niespójności zazwyczaj wiarygodnym liniom fabularnym i osiąga oczekiwany sukces dzięki skrupulatnym badaniom Childa. Jednak w tej odsłonie, choć Child wciąż potrafi dodać głębi i zainteresować opowieścią o najdrobniejszych szczegółach, od idealnej filiżanki kawy po fizykę rozmowy przez telefon komórkowy, jednak miejscami jest niewybaczalnie niechlujny w wiązaniu głównego tematu z tymi watkami pobocznymi. W przeciwieństwie do inteligentnej, i nieobciążonej wadami prozy, której się spodziewaliśmy, "Nic do stracenia" czyta się z całą sie chwilami dość siermiężnie, ale może być tez tak, że jestem zbyt krytyczny wobec tej lektury ponieważ moi znajomi zupełnie nie podzielili tych wniosków :D <br> <br> Lee Child to niewątpliwie wzorzec w wyznaczaniu trendów współczesnego thrillera/akcji, a Jack Reacher to bohater idealny, kochany przez kobiety i mężczyzn, szanowany przez wszystkich i ja sam osobiście chętnie poszedłbym z nim na szklaneczkę whisky :D

"Nic do stracenia" nie wydaje się należeć do najpopularniejszych książek o Jacku Reacherze. W zasadzie mnie to nie dziwi, bo omawiana część nie sięga poziomem najlepszych powieści, ale to na pewno wciąż dzieło co najmniej dobre. Przede wszystkim Lee Child dał mi to, co lubię najbardziej: Jack Reacher dba o sprawiedliwość i porządek, więc napotykane zbiry i łajdaki dostają po główkach i brzuszkach soczystymi kopniakami i ciosami. <br> <br> Nadzieja i Rozpacz - gdy ujrzałem te dwa słowa w opisie książki od razu skojarzyło mi się ze mną i uznałem, że może to być znak. Są to dwa miasteczka, które odwiedza dwumetrowy Reacher przemieszczając się z północnego wschodu na południowy zachód kraju. Kiedy wysiada i zagląda do Rozpaczy chce się tylko napić filiżaneczki dobrej kawki. Lecz nie o kawie jest to książka oczywiście. Na początku Reacher zachowuje się trochę jak palant, bo skoro mieszkańcy dają mu jasno do zrozumienia, że nie jest mile widziany w Rozpaczy, to może mógłby sobie uprzejmie pójść. Ale niee... to w końcu Reacher. On już wiedział, że coś tutaj śmierdzi. Trochę bitki nie zaszkodzi. W miarę szybko odkrywa, co jest nie tak z Rozpaczą, a na jego drodze pojawia się zapewne śliczna policjanta, z którą przeżyje piękne chwile, ale przede wszystkim spróbują wyjaśnić wszystko co złe! <br> <br> Po raz kolejny Lee Child wykonał swoją robotę jak x-razy wcześniej i później. Pisze prosto i dobitnie, potrafi zainteresować i wciągnąć na dłuższe niż 5 minut chwile. Reacher jak zawsze naraża swoje życie, aby inni nie cierpieli, a obok niego zjawia się piękna niewiasta. Prawdziwym przykładem powieści sensacyjnym jest "Nic do stracenia", niewątpliwie, więc jeśli tego szukacie, to szukajcie Childa, gdzie tam możecie.

-"Nic do stracenia"- czyli co nam przynosi tym razem klasyczny thriller Lee Childa, z głównym bohaterem- Reacherem- samotnie podróżującym na opustoszałej autostradzie oddzielającej fikcyjne i alegorycznie nazwane miasteczka w stanie Kolorado - Nadzieję i Rozpacz. Reacher nie pragnie niczego więcej niż filiżanki kawy podczas przejazdu przez Rozpacz. Zamiast tego, najpierw zostaje zignorowany, a potem trafia do więzienia za włóczęgostwo. Prowokacyjny i tajemniczy prolog oraz pierwsza walka na pięści Reachera sprawiły, że wszystkie elementy szybko zaczęły układać się w klasyczną ucieczkę Childa do szybkiej akcji i wyśmienitej zemsty, która oczywiście najlepiej smakuje na zimno! Tajemnica Rozpaczy pogłębiała się, miasteczko wspierane przez potężny zakład recyklingu metali i kontrolowane przez wszechobecnego "Pana Thurmana". Trzymając się swojej zaufanej i udanej formuły, Child dostarcza Reacherowi miłosne zainteresowanie w postaci "Vaughana", patrolującego sąsiednią Nadzieję. Czy to wszystko brzmi nieco abstrakcyjnie? Tylko dla tych, którzy nie znają Jacka Reachera, nie wiedzą czego się po nim spodziewać i nie doceniają z jaka łatwością przyciąga kłopoty aby znów znaleźć zupełnie niemożliwe z nich wyjście - mili Państwo, oto uniwersum naszego ulubionego bohatera :D <br> <br> Obiecujący początek zaczyna się strzępić i w połowie drogi dosłownie stracił całą "Nadzieję". Powtarzające się spotkania Reachera z Thurmanem i jego bandytami stają się nużące - a nawet nudne, co jest niespotykane na kartkach Childa - ponieważ fabuła meandruje i potyka się o nieścisłości i niespójności zazwyczaj wiarygodnym liniom fabularnym i osiąga oczekiwany sukces dzięki skrupulatnym badaniom Childa. Jednak w tej odsłonie, choć Child wciąż potrafi dodać głębi i zainteresować opowieścią o najdrobniejszych szczegółach, od idealnej filiżanki kawy po fizykę rozmowy przez telefon komórkowy, jednak miejscami jest niewybaczalnie niechlujny w wiązaniu głównego tematu z tymi watkami pobocznymi. W przeciwieństwie do inteligentnej, i nieobciążonej wadami prozy, której się spodziewaliśmy, "Nic do stracenia" czyta się z całą sie chwilami dość siermiężnie, ale może być tez tak, że jestem zbyt krytyczny wobec tej lektury ponieważ moi znajomi zupełnie nie podzielili tych wniosków :D <br> <br> Lee Child to niewątpliwie wzorzec w wyznaczaniu trendów współczesnego thrillera/akcji, a Jack Reacher to bohater idealny, kochany przez kobiety i mężczyzn, szanowany przez wszystkich i ja sam osobiście chętnie poszedłbym z nim na szklaneczkę whisky :D

"Nic do stracenia" nie wydaje się należeć do najpopularniejszych książek o Jacku Reacherze. W zasadzie mnie to nie dziwi, bo omawiana część nie sięga poziomem najlepszych powieści, ale to na pewno wciąż dzieło co najmniej dobre. Przede wszystkim Lee Child dał mi to, co lubię najbardziej: Jack Reacher dba o sprawiedliwość i porządek, więc napotykane zbiry i łajdaki dostają po główkach i brzuszkach soczystymi kopniakami i ciosami. <br> <br> Nadzieja i Rozpacz - gdy ujrzałem te dwa słowa w opisie książki od razu skojarzyło mi się ze mną i uznałem, że może to być znak. Są to dwa miasteczka, które odwiedza dwumetrowy Reacher przemieszczając się z północnego wschodu na południowy zachód kraju. Kiedy wysiada i zagląda do Rozpaczy chce się tylko napić filiżaneczki dobrej kawki. Lecz nie o kawie jest to książka oczywiście. Na początku Reacher zachowuje się trochę jak palant, bo skoro mieszkańcy dają mu jasno do zrozumienia, że nie jest mile widziany w Rozpaczy, to może mógłby sobie uprzejmie pójść. Ale niee... to w końcu Reacher. On już wiedział, że coś tutaj śmierdzi. Trochę bitki nie zaszkodzi. W miarę szybko odkrywa, co jest nie tak z Rozpaczą, a na jego drodze pojawia się zapewne śliczna policjanta, z którą przeżyje piękne chwile, ale przede wszystkim spróbują wyjaśnić wszystko co złe! <br> <br> Po raz kolejny Lee Child wykonał swoją robotę jak x-razy wcześniej i później. Pisze prosto i dobitnie, potrafi zainteresować i wciągnąć na dłuższe niż 5 minut chwile. Reacher jak zawsze naraża swoje życie, aby inni nie cierpieli, a obok niego zjawia się piękna niewiasta. Prawdziwym przykładem powieści sensacyjnym jest "Nic do stracenia", niewątpliwie, więc jeśli tego szukacie, to szukajcie Childa, gdzie tam możecie.