Zapisane w wodzie

<p>Kiedyś przeczytałem, że Zapisane w wodzie jest dość podobne do popularnego serialu Twin Peaks, co w zasadzie skłoniło mnie do przeczytania tej książki. Serial z międzywymiarowym potworem paraliżującym społeczność, to jedno z najbardziej szanowanym przeze mnie dzieł modernistycznej kultury, a więc jeśli ktoś pisze, że coś przypomina mu Twin Peaks, to od razu zapala się u mnie czerwono lampka „oho, trzeba to sprawdzić”.&nbsp;</p><p>W Zapisane w wodzie znajdziemy małe miasteczko, w tym przypadku Beckford, z jego rzeką, miejscowym liceum, tajemnicami każdego z nich, a potem przyjaźnie, miłostki, swoją porcję pretensji i zdrad. Zaczyna się też od martwej kobiety wyłowionej z rzeki, co jest dużym punktem wspólnym z Twin Peaks.&nbsp;</p><p>W zasadzie rzeka nie po raz pierwszy niesie ciała kobiet. Robi to od zarania dziejów, odkąd niektórym ludziom weszło w nawyk pozbywanie się problematycznych kobiet. Tak więc trwa to już od dłuższego czasu. Jedne oskarżono o czary, inne były ewidentnie czemuś winne, a potem były i takie kobiety, które zdecydowały się zakończyć istnienie w oczekiwaniu na to, co miało nadejść.&nbsp;</p><p>To, co najbardziej podobało mi się w Zapisane w wodzie, poza jakością fabuły i jej suspensem, to sposób, w jaki Paula Hawkins maluje, małymi i subtelnymi pociągnięciami, płótno patriarchatu. Wszystkie kobiety w tej książce doświadczają go, niezależnie od tego, czy stawiają mu czoła, czy się mu poddają.</p><p>Podobała mi się również konstrukcja, sposób w jaki autorka tka historię przeplatając punkty widzenia bohaterów. Przecinają się, rozwidlają, przecinają, konfrontują. A na koniec daje nam subtelną, drobiazgową narrację z gęstymi postaciami. W rzeczywistości daje nam to naprawdę dobrą książkę. Dynamikę powieści zapewniają krótkie rozdziały, a przede wszystkim pojawianie się w każdym z nich innego bohatera, który interweniuje swoim własnym stylem. Jest to całkiem udane, ale radzę jednak zachować skupienie, bo można się pogubić. Jest tak wiele postaci i punktów widzenia, że nie zawsze łatwo jest zapamiętać, kto jest kim.</p><p>Co prawda bohaterowie są znacznie słabiej rozwinięci niż w Dziewczynie z pociągu. Nie umniejsza to jednak złożoności i realizmu postaci. Wiele postaci z powieści rozpoznacie we własnym gronie. Odkryjecie bohaterów skonfrontowanych z rodzinnym tabu, z obskurantyzmem ludzi żyjących w bardzo odległym zakątku, z idiotyzmem, z dyktatem chudości i innymi fatalnymi w skutkach zachowaniami...</p><p>Podsumowując, Zapisane w wodzie jest cholernie wciągającą książką, którą można bez problemu przeczytać w jeden wieczór. Porównanie do serialu Twin Peaks okazały się trochę na wyrost, choć rzeczywiście można odnaleźć podobieństwa, między innymi w klimacie miasteczka Beckford. Spędziłem z książką miły czas, dość szybko o niej zapomnę. Szanuje Paulę Hawkins za być może mimowolne podjęcie tematu dominacji mężczyzn nad kobietami.&nbsp;</p>

<p>Trochę minęło czasu odkąd przeczytałam “Dziewczynę z pociągu” Pauli Hawkins. Teraz wbiłam swoje zęby w jej inną powieść - wydane dwa lata później “Zapisane w wodzie”. Po tym, jak bardzo spodobała mi się "Dziewczyna z pociągu", stało się dla mnie jasne, że w najbliższym czasie będę chciała przeczytać także inne książki Pauli Hawkins.</p><p>Na początku miałam pewne problemy ze stylem pisania. Choć znów narracja wydała mi się bardzo żywa i daje możliwość wystarczająco poznania wszystkich bohaterów, to historia ma też swoje dłużyzny, w których zupełnie nic się nie dzieje. Moim zdaniem można było nieco udramatycznić ten początek i rozwiązać to inaczej, ale jest też wystarczająco dużo ciekawych i trzymających w napięciu momentów, które bardzo mi się podobały.</p><p>Historię opowiada Jules, której siostra, Nel, zmarła w tajemniczych okolicznościach. Podczas nagrania na skrzynkę głosową poprosiła siostrę o pomoc, ale Jules nie odebrała telefonu, przez co jakakolwiek pomoc dla Nel przyszła za późno. Jules musi teraz zaopiekować się swoją siostrzenicą i w tym celu wraca do Beckford, miejsca, do którego nigdy nie chciała wracać. Za bardzo boi się swoich wspomnień i miasta, które dla niej zawsze skrywało mroczne tajemnice. Jej największym lękiem jest tzw. Topielisko, które wywołuje w miasteczku przerażenie z powodu tajemniczych zdarzeń, które miały tam miejsce...</p><p>Bardzo ciekawe jest tutaj to, jak Paula Hawkins opisuje miejsce akcji tej książki. Momentami autorka zachowuje się jak podglądacz, tak blisko i dokładnie rejestruje wszystkie zmiany jakie zachodzą w Beckford. Wydaje się, że zdradza zbyt wiele szczegółów, ale jednocześnie dostarcza dobry wgląd w życie mieszkańców tego miasteczka i ich tajemnic. Jednocześnie interesujące jest to, że całość z jednej strony jest bardzo mocno wyłożona wprost - a jednocześnie zostaje pewna aura niepewności, która przejawia się przez całą fabułę. To nie tylko czyni historię ekscytującą, ale także doprowadziło do świetnego zakończenia, które zaskakuje i satysfakcjonuje.</p><p>Podsumowując: mimo że "Zapisane w wodzie" miejscami zmaga się z pewnymi dłużyznami, to i tak historia była w stanie mnie przekonać ze względu na bohaterów i wiele pomysłów, które były bardzo intrygujące. Hawkins świetnie wykreowała świat pełen interesujących i złożonych bohaterów. Jeśli podobała Wam się już "Dziewczyna z pociągu", to zdecydowanie powinniście dać szansę tej książce, pomimo tego, że jest trochę inna od swojej poprzedniczki.</p>

<p>“Zapisane w wodzie”… Cóż, przyznam się, że ta książka mnie kompletnie rozłożyła na łopatki.</p><p>Założenie tej książki było dla mnie fascynujące - kobieta jest zainteresowana poznaniem i napisaniem o tym, dlaczego tak wiele kobiet przybywa w ten jeden rejon rzeki, aby się zabić. A może ta sprawa jest nieco bardziej skomplikowane - może te kobiety nie szukają końca swojego życia, ale w jakiś sposób każda z nich znajduje koniec swojej drogi w tym samym miejscu. Tak czy inaczej, kiedy pewnego dnia ciało tej właśnie kobiety zostaje znalezione w rzece, sprawy zaczynają się znacznie, znacznie bardziej komplikować. Tajemnice wychodzą na jaw, lojalność zostaje zakwestionowana, a nawet to, co kiedyś uważano za tak proste w tym małym miasteczku, zostaje wywrócone do góry nogami.</p><p>Zgodzę się, że trend pisania powieści, które ukazują wiele różnych punktów widzenia stał się niemal irytująco tendencyjny, ale “Zapisane w wodzie” bardzo dobrze sobie radzi z konceptem, który sobie obrała autorka. Bywa momentami chaotycznie, lecz zakończenie powieści naprawdę wiele wynagradza i zostawia odpowiedzi na pytania, które co rusz rodziły się w mojej głowie.</p><p>&nbsp;Ponieważ tak bardzo podobała mi się "Dziewczyna z pociągu", sięgnięcie po tę książkę było nie lada wyzwaniem - obawiałam się, że zupełnie zepsuje mi ona wrażenie, jakie Hawkins zbudowała swoją pierwszą książką. Początkowo byłam ciągle zaskoczona wyborami, jakich dokonywali bohaterowie. Autorka wielokrotnie wodziła mnie za nos i udało jej się mnie zmylić nieraz - ciekawie było przeczytać tę książkę, bo zazwyczaj nie lubię takich powieści, w których co kilkanaście stron pada plot twist.</p><p>Łatwo byłoby powiedzieć, że jeśli podobała wam się “Dziewczyna z pociągu” to powinniście sprawdzić również “Zapisane w wodzie”, ale myślę, że ta książka może często odbiegać od tego, co znamy z poprzedniej powieści Hawkins. Jeśli jednak kręcą was tajemnicze historie, które rozwijają się powoli i budują niepokojącą atmosferę, to jest zdecydowanie książka przeznaczona dla was.</p>

<p>„Dziewczyna z pociągu” była dla mnie wielkim odkryciem, więc z dużą nadzieją i oczekiwaniem podszedłem do thrillera „Zapisane w wodzie”. Nie zawiodłem się. Obie książki są skrajnie różne, zarówno pod względem fabuły, postaci, jak i klimatu, jednak jedna rzecz pozostaje wspólna dla obu książek: Paula Hawkins jest utalentowaną pisarką. Przypomnę dla tych, którzy mogą nie wiedzieć: w 2015 roku Paula Hawkins wspięła się na szczyty czytelniczych list przebojów z „Dziewczyną z pociągu, 18 milionami sprzedanych egzemplarzy na całym świecie, czemu towarzyszył hollywoodzki film z utalentowaną Emily Blunt w roli głównej.</p><p>W książce przenosimy się do miasteczka od lat kojarzonego z mroczną tajemnicą Topieliska – miejsca nad rzeką, gdzie znajdowane są martwe kobiety. Klimat jest mroczny i ciężki. Mieszkańcy kłamią, zatajają wstydliwe fakty oraz z egoizmu i wygody przymykają oczy na to, co oczywiste. To od nas zależy, czy poprzez różne punkty widzenia przedstawiane na przestrzeni książki dojdziemy do zakończenia tej historii.&nbsp;</p><p>Podobnie jak w „Dziewczynie z pociągu”, również „Zapisane w wodzie” powaliło mnie wspaniale przedstawionymi postaciami przez Paulę Hawkins. Bohaterowie ujmujący przez smutek, który przeżywają i denerwujący przez prawdę, której nie chcą przyjąć do wiadomości. Ale to, że bohaterowie są irytujący, nie oznacza, że nie są interesujący. W pewnym sensie polubiłem ich wszystkich, bo każdy ma wady i przywary, które tak dobrze służą historii. Zacząłem książkę nienawidząc Leny, córki Nel, ale w końcu przywiązałem się do niej, bo z biegiem stron zrozumiałem złożoność jej bólu i winy.</p><p>Styl Hawkins jest taki jak w „Dziewczynie z pociągu”. Tworzy narrację, w&nbsp; której każdy coś ukrywa, kłamstwa przeplatają się z prawdami i nawet jeśli pod koniec udaje nam się odgadnąć niektóre "szczegóły", to tajemnice pozostają nieodkryte do samego końca .Nawet niektóre z nich nie zostały ujawnione! Jeśli nie lubicie powieści, w których nie wszystko jest do końca wyjaśnione i wytłumaczone, to nie jest to książka dla Was.</p><p>Jedynym małym minusem, na który zwróciłbym uwagę, to występowanie zbyt wielu punktu widzenia. Na początku lektury bardzo łatwo poczuć się zagubionym w obliczu tak wielu postaci opowiadających swoją wersję historii. Ale kiedy już połapiesz się, gdzie każda postać ma swoje miejsce w historii &nbsp;i jak oddziałowują na do siebie, „Zapisane w wodzie” jest czystą przyjemnością.&nbsp;</p>