Gorące krzesła

<p>W ciągu kilku dni w różnych częściach Europy dochodzi do trzech zaskakujących zgonów. Choć wydarzenia nie wydają się być ze sobą powiązane, Paul Hjelm i jego koledzy z Opcopu wyczuwają związek. Chirurg plastyczny prowadzący tajny projekt UE zostaje znaleziony martwy w swoim domu w Belgii – samobójstwo lub morderstwo. Albański handlarz bronią zostaje brutalnie zastrzelony w barze sportowym w Sztokholmie. Z kolei zasztyletowane ciało czeskiego posła zostaje znalezione na wyspie więziennej u wybrzeży Toskanii. I wydaje się, że istnieje realne ryzyko, że będzie ich więcej.</p><p>Grupa Opcop, która wciąż odczuwa skutki zabójstwa dwóch swoich członków, poluje na jednego zabójcę lub wręcz całą zorganizowaną grupę przestępczą. Nic nie jest tak proste, jak się wydaje, a ślady wędrują w kilku różnych kierunkach. W jakiś sposób sprawa wydaje się być związana z osławioną wyspą więzienną, na której więźniowie byli porzucani bez jedzenia i przeprowadzano na nich przerażające eksperymenty w imię badań naukowych.</p><p>Minęło już trochę czasu, odkąd przeczytałam serię „Drużyna A”, którą absolutnie uwielbiam, a także „Głuchy telefon” (pierwszą odsłonę serii „Opcop”) i szczerze mówiąc, zatęskniłam za Arne Dahlem.</p><p>Mimo że od przeczytania „Głuchego telefonu” minęło już trochę czasu, wsiąknęłam w „Gorące krzesła” dość szybko, ale mam mały problem z zapamiętaniem szczegółów. Bardzo pomaga fakt, że wszyscy, którzy byli w „Drużynie A”, są dla mnie jak starzy znajomi i bardzo się cieszę, że znów ich widzę. Nawet Viggo się pojawia i gra niewielką rolę.</p><p>Książka zaczyna się bardzo dobrze, bardzo charakterystycznym dla Arnego Dahla otwarciem i pomimo oczywistego szoku, sprawiło ono, że czułam się, że jestem w dobrych rękach. Humor jest najwyższej klasy, a ironia niesamowita. Przynajmniej we fragmentach dotyczących Opcopu. Są jeszcze dwie "części". Jedna jest opowiadana z perspektywy nieznanej nam osoby i tutaj język jest nieco rozgorączkowany, niemalże jakby ktoś wygłaszał przemowę, a większość tego tekstu jest naprawdę dziwna. Druga "część" składa się z raportów, gdzie język jest nieco suchy i pełno jest niedomówień na niemal każdym kroku. W miarę trwania książki punkt ciężkości przesuwa się coraz bardziej w stronę Opcop, co jest dobre, ale niestety zarówno akcja jak i humor trochę się zatrzymują.</p><p>Bohaterów jest wielu – bardzo wielu i tak naprawdę nie zżyłam się z nikim. Nawet z tymi, którzy pracują w grupie. Brakuje mi skupienia na członkach grupy, tak jak to było w książkach o Drużynie A, gdzie czułam się, że znam bohaterów na wylot. Byli dla mnie jak bliscy przyjaciele. W „Gorących krzesłach” w ogóle tego nie czuję. Ale muszę powiedzieć, że rozdział o Felipe Navarro może być jednym z najzabawniejszych tekstów, jakie czytałam. Wszystkie postacie poboczne niemal mnie nużą i jestem pod wrażeniem, że autorowi udało się znaleźć imiona dla nich wszystkich.</p><p>Myślę, że to świetne, że tak wiele fikcyjnych postaci z innych książek jest włączonych w tę historię, w tym policjant Griessel znany z książek Deona Meyera.</p><p>Wątki są niemal tak liczne jak bohaterowie i co chwilę znajduję się w innym miejscu na świecie w poszukiwaniu świadków i sprawców. Staje się to trochę zbyt rozpraszające. Można uznać, że historia jest trochę zbyt fantastyczna i trudno mi się pogodzić z niektórymi zbiegami okoliczności, które miały tu miejsce. I choć dość szybko rozgryzłam główny wątek, to na końcu zaskoczył mnie mały twist, który zupełnie mi umknął. To było wspaniałe uczucie, kiedy dzieje się coś tak niespodziewanego, czego nie widzimy w zasięgu oka.</p><p>Teraz mam ochotę przeczytać jak najszybciej trzecią część pod tytułem „Ciuciubabka”. Arne Dahl widocznie nie jest w stanie mnie zawieść.</p>

<p>Książki Arne Dahla poznałem jakieś pięć lat temu, kiedy przeczytałem serię „Drużyna A”. Prawda jest taka, że nie mam go na liście ulubionych autorów, ale to w żaden sposób nie oznacza, że nie uznaję jego twórczości, nawet jeśli nie zawsze trafia ona w moje gusta. Muszę przyznać, że Arne Dahl jest pisarzem, który ma ciekawy styl, który nadaje jego tekstom wyraźną tożsamość. Arne Dahl, niezależnie od tego, z jakim gatunkiem pracuje, pozostawia tam swój wyraźny ślad. Bez wątpienia, jest jedną z tych postaci na scenie literackiej, której warto się przyglądać.</p><p>Znany chirurg zostaje znaleziony powieszony w swoim domu, i choć początkowo wydaje się, że jest to samobójstwo, pojawiają się uzasadnione podejrzenia, które wskazują, że te pozory mogą mylić. W pubie w Sztokholmie, w strzelaninie zostaje zabity albański handlarz bronią. Na wyspie, która kiedyś służyła jako więzienie, czeski poseł zostaje znaleziony zasztyletowany na śmierć. Trzy niepowiązane sprawy, trzy ofiary pozornie ze sobą niezwiązane. Europejski zespół policyjny Opcop przejmuje te sprawy, starając się dociec prawdy i udowodnić, że coś jednak je łączy. Wkrótce ich śledztwo prowadzi do wniosku, że dwaj seryjni mordercy ponownie zaczynają zabijać.</p><p>„Gorące krzesła” to druga książka z serii "Opcop", w której tajny zespół Europolu pracujący nad rozprawieniem się z przestępczością w Europie podejmuje działania, tym razem z osobistych pobudek, by odkryć prawdę, zanim będzie za późno. Jest to zespół bardzo specyficzny, bo złożony z członków różnych narodowości, co nadaje mu aspektu wielokulturowości. Opcop składa się z ludzi głęboko charyzmatycznych, niezawodnych i zdolnych do podjęcia i wykonania nawet najtrudniejszych i najbardziej tajemniczych misji. Dahlowi udaje się w „Gorących krzesłach” pożenić różne kultury i zaoferować czytelnikom wybuchową mieszankę różnych ludzkich charakterów. Rozbudowuje przy tym takie pojęcia jak zaufanie, wzajemne wsparcie i współpraca, udowadniając, że różnorodność między ludźmi nie działa negatywnie, ale może przynieść wiele dobrego</p><p>Jak we wszystkich książkach Dahla informacje, które otrzymujemy na początku historii, wydają się zagmatwane i bezładne. Tak samo jest w „Gorących krzesłach”, gdzie mamy trzy morderstwa, różne fakty na ich temat. Mimo wspólnej opinii zespołu Opcop, że muszą być one w jakiś sposób powiązane, jako czytelnicy nie mamy nawet cienia podejrzeń kto może za tym stać. Ale Dahl radzi sobie doskonale z podrzucaniem kolejnych wskazówek, po mistrzowsku tworząc mozaikę, która prowadzi krok po kroku do ujawnienia kolejnych powiązań.</p><p>Historia zaczyna się od trzech niepowiązanych ze sobą morderstw, a w miarę jej rozwoju ujawnia się wiele innych. Wszystkie mają wspólną podstawę i, być może, wspólny motyw. Zastanawiałem się przez całą książkę, jak zachowuje się morderca, jakie są jego motywy i co chce powiedzieć swoimi czynami? A gdy spotyka się z innym mordercą, jaki może być wynik, gdy obaj karmią swoje brutalne instynkty poprzez pragnienie zemsty?</p><p>Jest to dwupoziomowa historia, z całkiem sporą ilością akcji i mnóstwem informacji wokół tematów takich jak komunizm, zdrada i genetyka, z których wszystkie są stawiane pod mikroskopem, aby mogły zostać przetworzone i zinterpretowane przez Arne Dahla w inteligentny i kreatywny sposób. To z pewnością nie jest łatwa książka, ale z pewnością jest to powieść warta przeczytania.</p>