Na szczyt góry

<p>Zeszłego lata po raz pierwszy natknęłam się na szwedzką serię kryminalną Arne Dahla „Drużyna A”. Absolutnie podobała mi się książka „Misterioso", a bohaterowie są wspaniali i świetnie wpasowują się w tą konwencję. „Na szczyt góry” to trzecia książka z serii „Drużyna A”.</p><p>Jak wiadomo wszystkim czytelnikom poprzednich dwóch książek Drużyna A została rozwiązana, rozrzucona po wszystkich częściach kraju, a każdy jej członek zajmuje się innymi sprawami. Pojawiają się jednak nowe, nietypowe sprawy – do rozwiązania jest morderstwo wśród kibiców piłkarskich, eksplozja bomby w więzieniu, w wyniku której zginął jeden człowiek, szalona jatka między dwoma gangami zakończona masakrą i wreszcie siatka pedofilska.</p><p>Widoczna wojna gangów staje się sprawą polityczną i aby móc szybko pokazać wyniki, Drużyna A zostaje przywrócona do pracy. W miarę trwania śledztwa ujawniają się powiązania z innymi wydarzeniami i stopniowo poszczególne elementy pasują do siebie jak puzzle, tworząc niesamowity obraz.</p><p>Niektórzy recenzenci zarzucają, że to wszystko jest zbyt wydumane, ale ja właśnie tego nie odczułam. Stopniowe łączenie się poszczególnych wątków w żadnym momencie nie wydawało mi się wymyślone, wręcz przeciwnie, wszystko pasowało do siebie tak logicznie i przejrzyście, że nawet nie można sobie wyobrazić, że mogłoby się to potoczyć inaczej.</p><p>W przeciwieństwie do dwóch poprzednich powieści Hjelm i Holm są nieco odsunięci na dalszy plan, ale nie umniejsza to w niczym fabule. Bohaterowie Dahla pozostają cudownie różnorodni, a ja uwielbiam jego powieści właśnie za te wszystkie z pozoru nieistotne drobnostki. Podobnie jak w poprzednich książkach, przedstawia wyraźny rys społeczeństwa, nie popadając w czarno-biały obraz. Całość napisana jest pięknym i dość wyszukanym językiem – po prostu genialne.</p><p>To właśnie osobiste relacje pomiędzy wszystkimi członkami Drużyny A odróżniają tę książkę od innych kryminałów, które czytałam. Można łatwo wyczuć poczucie koleżeństwa, które istnieje w tej zgranej grupie. Szczególnie Atro Söderstedt i Viggo Norlander zachowują się momentami jak stare małżeństwo, uwielbiam ich ciągłe sprzeczki. Dahl zręcznie oddaje wszystkie subtelne niuanse swoich bohaterów i ich dziwactwa.</p><p>Miałam obawy dotyczące tego, że czytałam te trzy książki ze sporą przerwą pomiędzy, jednak były one całkowicie bezpodstawne. W „Na szczyt góry” są wzmianki o wydarzeniach, które obejmują wydarzenia z poprzednich powieściach, ale nawet bez nich książkę czyta się doskonale jako samodzielną powieść.</p><p>Arne Dahl jest niesamowitym autorem. Opisuje wiele pozornie niepowiązanych ze sobą wydarzeń, a następnie splata je ciasno razem, by stworzyć satysfakcjonująco złożoną narrację. Lokalne chuligaństwo piłkarskie, gangi neonazistów, nikczemna międzynarodowa cyberprzestępczość i przemyt narkotyków – to wszystko pojawia się w książce. Przy tak bogatej i wciągającej fabule trudno się dziwić, że powieści te cieszą się niezmienną popularnością.</p>

<p>Chociaż „Na szczyt góry” jest trzecią powieścią z serii spokojnie można pominąć poprzednie dwie i przejść do rzeczy – początkowe rozdziały zręcznie wyjaśniają istotne punkty historii. Zespół został rozwiązany po tym, jak wszystko wymknęło się spod kontroli pod koniec ostatniej książki – ale teraz eksplozja w więzieniu, zabójstwo w pubie, śledztwo w sprawie hardcorowego porno i mnóstwo innych pozornie niepowiązanych wątków prowadzą do złowieszczego zagrożenia bezpieczeństwa publicznego.</p><p>Incydent w sztokholmskim barze z udziałem kibiców rywalizujących drużyn sportowych kończy się śmiercią jednego z mężczyzn. Więzień ginie w wybuchu w celi więziennej w zakładzie o zaostrzonym rygorze. Pięciu mężczyzn ginie na terenie przemysłowym w trakcie czegoś, co wygląda na strzelaninę między dwoma gangami – z jednej strony członkami kartelu narkotykowego, a z drugiej – członkami grupy neonazistowskiej. Elitarny zespół policyjnych śledczych znany jako Drużyna A, który we wcześniejszej książce został poddany rozwiązaniu, zostaje ponownie zjednoczony, aby zbadać wszystkie te rozbieżne przestępstwa. Wkrótce śledczy zaczynają podejrzewać, że wszystkie te z pozoru niepowiązane zbrodnie mogą być ze sobą powiązane i że w morderstwach na mogła uczestniczyć jedna osoba. Ginie też walizka, która była przykuta kajdankami do nadgarstka jednej z ofiar.</p><p>To, co zaczyna się jako zwykła bójka w barze, skutkująca pozornie niefortunnym wypadkiem, staje się czymś więcej, ponieważ postępujące śledztwo odkrywa dalekosiężne i międzynarodowe implikacje. Jednak dopiero sprawa, jak się wydaje, odrębnej zbrodni dotyczącej dziecięcej pornografii ujawnia niepokojące rewelacje, dzięki którym Drużyna A może w końcu odkryć, co tak naprawdę stoi za tym całym zamieszaniem.</p><p>Prawdziwa przyjemność w powieściach Arne Dahla nie wynika z przeplatających się wątków i jego umiejętnego manipulowania czasem, miejscem i osobami, które wciągają czytelnika w coraz bardziej napięty scenariusz. Nie, prawdziwą nagrodę przynoszą bohaterowie: sześć odrębnych, wiarygodnych, zaangażowanych jednostek, których wzajemne interakcje są fascynujące.</p><p>„Na szczyt góry” jest skomplikowaną i intensywną powieścią, przeplataną momentami ciętego dowcipu i obrazowymi opisami. Arne Dahl umiejętnie opracował historię i umiejętnie zrównoważył tempo śledztwa z przejmującymi osobistymi momentami i porywającymi sekwencjami akcji. Dla czytelników bardziej przyzwyczajonych do amerykańskich thrillerów cała akcja do ostatecznej puenty może trwać zbyt długo. Niektórzy czytelnicy będą sfrustrowani skomplikowaną ścieżką fabuły, która coraz ciaśniej krąży wokół sedna sprawy – ale dla mnie właśnie to czyni książki Arne Dahla tak interesującymi. Zdecydowanie polecam fanom skandynawskich kryminałów.</p>