Msza żałobna

<p>Jest marzec 2003 roku, rozpoczyna się wojna w Iraku. Była żona członka jednostki Krajowej Policji Kryminalnej zajmującej się brutalnymi przestępstwami o charakterze międzynarodowym, lepiej znana jako Drużyna A, wchodzi do banku w Östermalm w Sztokholmie, aby załatwić kilka spraw. To początek dziwnej serii incydentów, która poprzez dramatyczną sytuację z zakładnikami, tajemnicze biurko i szereg dawnych wydarzeń prowadzi prosto do najbardziej dramatycznych epizodów II wojny światowej i jej reperkusji w następującej po niej zimnej wojnie. Wszystko dlatego, że jeden człowiek chce zmienić przeszłość...</p><p>Siódma sprawa Drużyny A, w książce „Msza żałobna” to głębokie nurkowanie w najmroczniejsze zakamarki XX wieku. Paul Hjelm, Kerstin Holm, Arto Söderstedt i inni początkowo stają przed zagadką, która jest tak samo dobrze zbudowana jak i nieuchwytna. Co jest niezwykłego w sytuacji zakładników na Karlavägen w Sztokholmie? Wszystko to dzieje się w czasie, gdy koperta ze szpiegowskiej skrzynki pocztowej w Berlinie Wschodnim jest w drodze do adresata.</p><p>Jak zwykle książka Arne Dahla zaczyna się znakomicie. Po około trzydziestu stronach znajdujemy się w samym środku akcji i nic nie jest tym, czym się z początku wydaje. Tajemniczy list umieszczony w tajnym punkcie doręczeń, aukcja, na której Arto niespodziewanie staje się właścicielem zabytkowego biurka, napad na bank i uwięzienie w nim zakładników, z których jednym jest była żona Paula Hjelma. Myślicie, że wszystko jest ze sobą powiązane?</p><p>W fabule „Mszy żałobnej” zostały ukazane trzy różne wojny: druga wojna światowa, zimna wojna i wojna w Iraku. Ze swojej strony uważam, że było za dużo "skoków w czasie", miałam trochę problemów z rozróżnieniem wszystkich Niemców i tego, w jakich czasach żyli. Pewnie w większości były to moje własne niedopatrzenia i brak skupienia. Było też kilka niezwykłych ciekawostek, gdy cały rozdział nagle okazał się przemówieniem Busha do narodu, odtworzonym słowo w słowo. Przemówienie to jest pełne frazesów i z perspektywy czasu nieco absurdalne.</p><p>Autor mówi czytelnikom też coś, co może wydawać się kontrowersyjne – a mianowicie, że to ropa jest korzeniem wszelkiego zła i, jeśli dobrze to wszystko interpretuję, gdyby złoża były tylko trochę bardziej sprawiedliwie rozłożone na ziemi, wszystko wyglądałoby inaczej. A może Arne Dahl nie do końca to miał na myśli… może chodziło raczej o to, że niektórzy ludzie są gotowi zrobić wszystko, by uzyskać dostęp do ostatniej ropy. Gdziekolwiek by ona nie była.</p><p>Arne Dahl jest jednym z niewielu autorów, którym udaje się zawrzeć wiele ciekawostek bez wygłaszania niepotrzebnych wykładów. Tutaj dowiadujemy się sporo o masakrze na Chios z 1822 roku i ani razu nie poczułam się zmuszona do przeczytania niechcianego fragmentu o nudnej odległej historii. Nie będę nawet próbowała tłumaczyć, jak to się ma do fabuły – nie chcę wchodzić na teren spoilerów.</p><p>W poprzednich książkach z serii Drużyna A zazwyczaj była jedna z postaci, której życie poznawaliśmy bliżej, ale w „Mszy żałobnej” tak naprawdę nie wiem, który z bohaterów miałby być tym „głównym". Choć nadal skupia się autor głównie na tytułowej drużynie, to w sumie fajnie było dowiedzieć się trochę więcej o Cilli, byłej żonie Paula i gdyby Hjelmowi zostało trochę rozumu, to nigdy nie zostawiłby tej niesamowitej kobiety.</p><p>Podsumowując, mimo niewielkich uchybień bardzo podobała mi się siódma część historii o niezrównanej Drużynie A. Postacie są wyraziste, a Arne Dahl ma niesamowity talent do budowania wokół nich ciekawych wydarzeń i poruszania ważkich kwestii społecznych. Mam nadzieję, że kolejne książki będą tylko lepsze i nie mogę doczekać się ich lektury.</p>

<p>Jest coś naprawdę niezwykłego w całym gatunku kryminału. Wydaje się, że coraz więcej autorów zdaje sobie sprawę z potencjału, jaki czai się w tym rodzaju książek. Powieści kryminalne sprzedają się i nie mają tak niskiego statusu, jak chociażby powieści romansowe, a oba te gatunki dostarczyć mają głównie rozrywkę. Jeśli chcesz napisać bestseller, to właśnie powieść kryminalną powinieneś napisać. Ale w tych książkach autor może zawrzeć naprawdę wiele. I jest jeszcze to niezwykłe napięcie, które wykrada się z tekstu i sprawia, że nie można odłożyć książki na bok.</p><p>Szczególnie lubię starsze klasyki kryminalne, gdzie same zbrodnie schodzą na dalszy plan na rzecz postaci detektywa i jego pracy przy rozwiązywaniu sprawy. W nowszych kryminałach podoba mi się dialog z czytelnikami i to, że jest mnóstwo detektywów z osobistymi problemami, którzy rozwiązują zbrodnie poprzez pracę umysłową i zbieranie do kupy tego, co na początku wydaje się bezsensowne i niepowiązane ze sobą w żaden sposób. Ale to, co wydaje mi się problematyczne, to romantyzowanie związku przestępczości i policji, który zawiera wiele z tych książek. W „Mszy żałobnej” nie znajdziemy tego. Nie znajdziemy też pojedynczego detektywa z problemami. Jest tutaj cała jednostka specjalna, która ma wielu bohaterów opatrzonych życiem prywatnym i każdy z nich ma zupełnie inne podejście do policyjnej przemocy.</p><p>Dodatkowo historia jest doprawiona wątkiem szpiegowskim – tajemnicami i tragediami z czasów II wojny światowej – i próbą rozwiązania światowych potrzeb energetycznych. Może wydawać się, że historia jest nieco zbyt górnolotna, jednak działa całkiem nieźle do samego końca i wszystko koniec końców zgrabnie się ze sobą łączy. Wielkie fascynujące tajemnice mogą być trudne do rozwiązania, przynajmniej jeśli zamierzasz dać historii odpowiednio satysfakcjonujące zakończenie. Arne Dahl z tej próby wychodzi zwycięsko.</p><p>Historia zaczyna się od napadu na bank w Sztokholmie oraz wzięciem zakładników, całość rozwija się i kończy się bardzo nietypowo. Wkrótce ujawniają się powiązania z zimnowojenną przeszłością, a nawet te jeszcze wcześniejsze.</p><p>„Msza żałobna” to siódmy tom serii o Drużynie A autorstwa Arne Dahla, której wcześniej nie czytałem. W związku z tym nie mogłem dobrze zinterpretować niektórych nawiązań, ale nie miało to większego wpływu na zrozumienie historii.</p><p>Zazwyczaj zawsze denerwują mnie szorstkie historie i akcje dziejące się na kilku poziomach, ale tym razem uważam, że spełnia to swoją funkcję. Co prawda łączenie problemów II wojny światowej i działalności szpiegowskiej w Szwecji w czasie zimnej wojny ze współczesnym dramatem zakładników na Karlavägen w Sztokholmie jest trochę naciągane, ale to dobrze – w końcu mamy do czynienia z fikcją. Podzielona na rozdziały fabuła dostarcza tła w odpowiednich dawkach, a całość historii płynie całkiem przyjemnie.</p><p>To moja pierwsza powieść kryminalna od Arne Dahla. Książka jest naprawdę dobra i bardzo mi się podoba jego styl pisania. „Msza żałobna" jest emocjonująca, a bohaterowie mają swoje niepowtarzalne charaktery. Jest tu wiele ciekawych osobowości i żadna z nich nie sprawia wrażenie płytkiej. „Msza żałobna” to doskonała książka do czytania po pracy. Zamierzam przeczytać wszystkie poprzednie książki z serii i potencjalnym czytelnikom również to polecam.</p>