Elektrochemiczne metody skaningowe i ich...

Książka analizuje tendencje autorytarne i profaszystowskie w polskiej myśli politycznej w latach 1921-1935, które były odpowiedzią na kryzys liberalnej demokracji parlamentarnej, nasilający się w okresie międzywojennym. Pierwszy rozdział skupia się na zagadnieniach terminologicznych, wyjaśniając pojęcia takie jak demoliberalizm, autorytaryzm i totalitaryzm. Rozdział drugi bada tło, z którego wyrastały te tendencje w dwudziestoleciu międzywojennym, analizując krytykę demokracji, która istniała w polskiej myśli politycznej jeszcze w okresie zaborów.

Następne części książki poświęcono antydemoliberalnym teoriom różnych grup politycznych z lat 20. i początku lat 30., takich jak faszyści, konserwatyści, endecy, zwolennicy nurtu chrześcijańsko-społecznego, piłsudczycy, narodowi robotnicy, ludowcy i marksiści. Analizowany jest także wpływ ezoteryków, panslawistów, eugeników, technokratów, kombatantów oraz narodowych radykałów. Dzieło bada zarówno proponowane przez te grupy rozwiązania ustrojowe, jak i uzasadnienia ideologiczne dla ich wizji przyszłości.

Alternatywne wobec demokracji parlamentarnej koncepcje przyjmowały różne formy – od subtelnych reform po całkowite odrzucenie systemu demokratycznego. Część grup, takich jak "starzy" endecy, pewni konserwatyści, chadecy, ludowcy i początkowo piłsudczycy, skłaniała się jedynie do modyfikacji istniejącego systemu. Jednak Obóz Wielkiej Polski, większość konserwatystów, a po 1926 roku także sanacja, celowali w autorytarne rozwiązania. Totalitarne koncepcje nie zdobyły jednak dużego poparcia.