Dżinn

Jak w przypadku większości powieści Mastertona, „Dżinn” jest jak lektura horroru klasy B. Postaciom brakuje głębi, ale akcja toczy się wartko i dostarcza czytelnikowi dosadnych i przerażających opisów. Choć założeniem powieści jest uwięzienie ducha w słoiku, to tak naprawdę jest to kolejna historia o nawiedzonym domu. Większość akcji rozgrywa się w starym domu, a istota w „złowrogim” naczyniu robi wszystko, by zniszczyć to, co pozostało z rodziny. W przeciwieństwie do większości powieści Mastertona, „Dżinn” kończy się krótkim opowiadaniem, które próbuje powiązać wszystkie wątki fabularne, tak jakby działy się one od wieków. Zastanawiam się, czy gdyby ta opowieść była prologiem, a nie epilogiem, to czy zakończenie powieści nie wydawałoby się mniej pośpiesznym łączeniem kropek? Prawdopodobnie nie. Niemniej jednak Masterton zawsze zapewnia dobrą zabawę. Oczywiście w „Dżinnie” występuję przedsiębiorczy wróżbita (żadnym wypadku nie jest on prawdziwym jasnowidzem, a jedynie oszustem) Harry Erskine, sympatyczny bohater z "Manitou", "Krew Manitou", "Zemsta Manitou", "Duch zagłady", "Armagedon", "Infekcja", który po raz kolejny musi sobie poradzić z nadprzyrodzonym wrogiem, tym razem w postaci arabskiego demona. „Dżinn” jak książka grozy przepełniona jest makabrycznością, zgonami, soczystymi opisami i potwornościami w stylu Lovecraft. „Dżinn” jest lekturą krótką, do przeczytania w jeden wieczór. Być może zyskałaby na wartości, gdyby była dłuższa. Niezależnie od tego, czy Masterton zbadał historię Ali Baby i Czterdziestu Rozbójników, czy też wymyślił ją w swojej nie do końca zdrowej wyobraźni, nie da się zaprzeczyć, że jego metaforyczna przeróbka znanej opowieści ma swój urok. Interesującym jest, iż w całej wiedzy starożytnej mitologii i czarnej magii, kryje się pewien wątek detektywistyczny. Przyczyna śmierci Maxa Greavesa i powód, dla którego się oszpecił, pozostają tajemnicą. Całkiem przypadkiem zostaje rozwiązana inna zagadka, dotycząca tożsamości innej postaci. Nie da się nie zwrócić uwagi na występujący w książce seksizm. Wszystkie kobiety giną, wszyscy mężczyźni przeżywają, okeeej. W końcu książka ukazała się w 1977 roku i może trzeba zaakceptować to jako produkt swojej epoki.

„Dżinn” warto potraktować jako dodatek do cyklu „Manitou”, choć o tym w samej książce się nie wspomina. Lektura ma swój klimat i typowe elementy Mastertona. Jedni będą zniesmaczeni, drudzy zachwyceni. Taki to już autor, ale też taka literatura. Każdy znajdzie coś dla siebie.

Jeśli chcesz poznać inną (no zdecydowanie inną) i krwawszą wersję Ali Baby i 40 rozbójników, to „Dżinn” to powieść, która to gwarantuje. Zaczyna się od pogrzebu ojca chrzestnego Harry'ego, Maxa Greavesa, który popełnił straszliwe samobójstwo. Max był szanowanym naukowcem-amatorem i kolekcjonerem islamskich artefaktów, który w ostatnich latach życia stawał się coraz dziwniejszy i paranoiczny. Wdowa po Maxie, Marjorie, niepokoi Harry'ego, gdy mówi mu, że Max chciał, aby po jego śmierci ich dom - stara, posiadłość w Cape Cod - spłonęła wraz ze wszystkimi znajdującymi się w nim arabskimi artefaktami. Szczególnie jeden przedmiot - bardzo duży słój ozdobiony bezokimi końmi, który Harry pamięta z wizyt w dzieciństwie . Z pomocą zagadkowej kobiety Anny, która pojawia się na pogrzebie, profesora zajmującego się Bliskim Wschodem oraz starego lekarza, docieramy do sedna tej arabskiej tajemnicy.

Choć „Dżinn” nie jest tak satysfakcjonujący jak najlepsze pozycje z cyklu Manitou, to mówimy tu o kolejnym klasycznym horrorze Mastertona, który z pewnością dobrze się czyta. Szczególnie podoba mi się sposób, w jaki Masterton łączy prawdziwą historię z własną, niepowtarzalną grozą, tworząc oryginalne ujęcie opowieści o Ali Babie. Historia rozwija się w kozackim tempie i stanowi udaną mieszankę horroru i badań historycznych. Opowieść dobrze się spisuje, przedstawiając wiarygodne tło historyczne, które może, ale nie musi, mieć swoje korzenie w prawdziwej arabskiej liryce ludowej. To wszystko dodaje wiarygodności „Dżinnowi”, co w przeciwnym razie mogłoby być jedynie fantazją. Przy 200 stronach można ją przeczytać w jeden wieczór, delektując się atmosferą pulpowego horroru. Mój jedyny zarzut - tym razem zagrożenie nie wydaje się tak niebezpieczne, jak w przypadku szamana z książek o Manitou, ale nie dajcie się zniechęcić, bo „Dżinn” to nadal świetna rozrywka.

Jak w przypadku większości powieści Mastertona, „Dżinn” jest jak lektura horroru klasy B. Postaciom brakuje głębi, ale akcja toczy się wartko i dostarcza czytelnikowi dosadnych i przerażających opisów. Choć założeniem powieści jest uwięzienie ducha w słoiku, to tak naprawdę jest to kolejna historia o nawiedzonym domu. Większość akcji rozgrywa się w starym domu, a istota w „złowrogim” naczyniu robi wszystko, by zniszczyć to, co pozostało z rodziny. W przeciwieństwie do większości powieści Mastertona, „Dżinn” kończy się krótkim opowiadaniem, które próbuje powiązać wszystkie wątki fabularne, tak jakby działy się one od wieków. Zastanawiam się, czy gdyby ta opowieść była prologiem, a nie epilogiem, to czy zakończenie powieści nie wydawałoby się mniej pośpiesznym łączeniem kropek? Prawdopodobnie nie. Niemniej jednak Masterton zawsze zapewnia dobrą zabawę. Oczywiście w „Dżinnie” występuję przedsiębiorczy wróżbita (żadnym wypadku nie jest on prawdziwym jasnowidzem, a jedynie oszustem) Harry Erskine, sympatyczny bohater z "Manitou", "Krew Manitou", "Zemsta Manitou", "Duch zagłady", "Armagedon", "Infekcja", który po raz kolejny musi sobie poradzić z nadprzyrodzonym wrogiem, tym razem w postaci arabskiego demona. „Dżinn” jak książka grozy przepełniona jest makabrycznością, zgonami, soczystymi opisami i potwornościami w stylu Lovecraft. „Dżinn” jest lekturą krótką, do przeczytania w jeden wieczór. Być może zyskałaby na wartości, gdyby była dłuższa. Niezależnie od tego, czy Masterton zbadał historię Ali Baby i Czterdziestu Rozbójników, czy też wymyślił ją w swojej nie do końca zdrowej wyobraźni, nie da się zaprzeczyć, że jego metaforyczna przeróbka znanej opowieści ma swój urok. Interesującym jest, iż w całej wiedzy starożytnej mitologii i czarnej magii, kryje się pewien wątek detektywistyczny. Przyczyna śmierci Maxa Greavesa i powód, dla którego się oszpecił, pozostają tajemnicą. Całkiem przypadkiem zostaje rozwiązana inna zagadka, dotycząca tożsamości innej postaci. Nie da się nie zwrócić uwagi na występujący w książce seksizm. Wszystkie kobiety giną, wszyscy mężczyźni przeżywają, okeeej. W końcu książka ukazała się w 1977 roku i może trzeba zaakceptować to jako produkt swojej epoki.

„Dżinn” warto potraktować jako dodatek do cyklu „Manitou”, choć o tym w samej książce się nie wspomina. Lektura ma swój klimat i typowe elementy Mastertona. Jedni będą zniesmaczeni, drudzy zachwyceni. Taki to już autor, ale też taka literatura. Każdy znajdzie coś dla siebie.

Jeśli chcesz poznać inną (no zdecydowanie inną) i krwawszą wersję Ali Baby i 40 rozbójników, to „Dżinn” to powieść, która to gwarantuje. Zaczyna się od pogrzebu ojca chrzestnego Harry'ego, Maxa Greavesa, który popełnił straszliwe samobójstwo. Max był szanowanym naukowcem-amatorem i kolekcjonerem islamskich artefaktów, który w ostatnich latach życia stawał się coraz dziwniejszy i paranoiczny. Wdowa po Maxie, Marjorie, niepokoi Harry'ego, gdy mówi mu, że Max chciał, aby po jego śmierci ich dom - stara, posiadłość w Cape Cod - spłonęła wraz ze wszystkimi znajdującymi się w nim arabskimi artefaktami. Szczególnie jeden przedmiot - bardzo duży słój ozdobiony bezokimi końmi, który Harry pamięta z wizyt w dzieciństwie . Z pomocą zagadkowej kobiety Anny, która pojawia się na pogrzebie, profesora zajmującego się Bliskim Wschodem oraz starego lekarza, docieramy do sedna tej arabskiej tajemnicy.

Choć „Dżinn” nie jest tak satysfakcjonujący jak najlepsze pozycje z cyklu Manitou, to mówimy tu o kolejnym klasycznym horrorze Mastertona, który z pewnością dobrze się czyta. Szczególnie podoba mi się sposób, w jaki Masterton łączy prawdziwą historię z własną, niepowtarzalną grozą, tworząc oryginalne ujęcie opowieści o Ali Babie. Historia rozwija się w kozackim tempie i stanowi udaną mieszankę horroru i badań historycznych. Opowieść dobrze się spisuje, przedstawiając wiarygodne tło historyczne, które może, ale nie musi, mieć swoje korzenie w prawdziwej arabskiej liryce ludowej. To wszystko dodaje wiarygodności „Dżinnowi”, co w przeciwnym razie mogłoby być jedynie fantazją. Przy 200 stronach można ją przeczytać w jeden wieczór, delektując się atmosferą pulpowego horroru. Mój jedyny zarzut - tym razem zagrożenie nie wydaje się tak niebezpieczne, jak w przypadku szamana z książek o Manitou, ale nie dajcie się zniechęcić, bo „Dżinn” to nadal świetna rozrywka.