Białe zwierzęta są bardzo często głuche.

Przedstawione historie opowiadają o ludziach, którzy, choć na pozór są nam bliscy, nagle podejmują decyzje, które zaskakują swoją nieprzewidywalnością. Ci bohaterowie wydają się być uwięzieni w codzienności niczym biały jeleń zaplątany w starą oponę, próbując odnaleźć się w absurdalnych sytuacjach. Przyciskają twarze do zimnych szyb, z irytacją spoglądają na świąteczne ozdoby, kroją galasy na kawałki, prowadzą żaby na spacery z pomocą smyczy czy konstruują maszyny mające uchwycić nieuchwytny czas. Ich walka z otoczeniem jest często naznaczona porażką, ponieważ sami stawiają sobie przeszkody przez własną nierozwagę, niechlujstwo, egocentryzm lub nadmierną żarliwość. Każda z tych postaci poszukuje czegoś istotnego, lecz droga do tego celu zdaje się być ciągle poza ich zasięgiem.

Każdą opowieść autorka wzbogaca cytatem pochodzącym od uznanego pisarza z XX wieku, co, jak zauważył jeden z czeskich krytyków, sugeruje pewne pokrewieństwo literackie. W tej mozaice literackiej pojawiają się nazwiska takie jak Musil, Gombrowicz, Mann czy Bernhardt, które otwierają różne opowieści, zapowiadając unoszący się w tle intelektualny dialog.