Pippi na Południowym Pacyfiku. Pippi Pończoszanka. Tom 3

"Pippi na Południowym Pacyfiku" to już trzecia książka o Pippi Pończoszance: porywczej, silnej rudej dziewczynce, która przeżywa liczne przygody i żyje po to, by zabawiać swoich przyjaciół z sąsiedztwa, Tommy'ego i Annikę. Teraz Pippi zabiera ich z wizytą na tropikalną wyspę, gdzie jej ojciec został królem kanibali. Choć akcja dzieje się w innych lokacjach, Pippi nadal pozostaje sobą!<br> Jak można się spodziewać po poprzednich książkach Astrid Lindgren, "Pippi Pończoszanka" i "Pippi wchodzi na pokład", dzieci po raz kolejny przeżywają przygody pełne psot. Od przygód ukrytych w codziennym życiu szwedzkiej wioski, po zabawy z dziećmi-kanibalami, piratami, rekinami i wodospadami - książka przepełniona jest niezwykłymi wydarzeniami Szkoda, że na ich drodze stają dorośli. W końcu Pippi jawi się jako dziewczynka, która z chęcią nigdy by nie dorosła - gdyby tylko była w stanie. A niewiele jest rzeczy, których nie może zrobić, jeśli tylko się na to zdecyduje!<br> Jeden z rozdziałów "Pippi na Południowym Pacyfiku", który szczególnie zapadł mi w pamięć, ma miejsce przed podróżą morską dzieci. Pippi uczestniczy w dziwacznym wydarzeniu, podczas którego jakaś pozornie przypadkowa osoba z miasta poddaje wszystkie dzieci w szkole stresującemu egzaminowi ustnemu, który kończy się publiczną pochwałą lub publicznym zawstydzeniem, w zależności od tego, jak dobrze każde dziecko odpowie na jej pytania. W dzisiejszych czasach wydaje się, że to straszna sytuacja, w której biedne dzieci oceniane są jako "dobre" lub "głupie". Na szczęście Pippi ratuje gromadkę dzieci przed hańbą, kierując się swoim dobrym sercem i poczuciem sprawiedliwości. Szczególnie podobało mi się zakończenie, w którym Pippi, jak zwykle całkowicie i bezinteresownie, poświęca swój czas i energię, by uszczęśliwić swoich drogich przyjaciół, Tommy'ego i Annikę. Ostatnie strony mają w sobie pewien rodzaj tęsknoty, ponieważ trójka dzieci ma nadzieję, że nigdy nie dorośnie, a Tommy i Annika pocieszają się świadomością, że Pippi "zawsze" będzie mieszkać w Willi Śmiesznotce. <br> Bardzo przyjemna lektura. Powróciłam do tych książek jako osoba dorosła i był to bardzo przyjemny powrót do świata Astrid Lindgren. Polecam, czytajcie je dzieciom, czytajcie je jako dorośli. Wspaniała lektura!

"Pippi na Południowym Pacyfiku" to już trzecia książka o Pippi Pończoszance: porywczej, silnej rudej dziewczynce, która przeżywa liczne przygody i żyje po to, by zabawiać swoich przyjaciół z sąsiedztwa, Tommy'ego i Annikę. Teraz Pippi zabiera ich z wizytą na tropikalną wyspę, gdzie jej ojciec został królem kanibali. Choć akcja dzieje się w innych lokacjach, Pippi nadal pozostaje sobą!<br> Jak można się spodziewać po poprzednich książkach Astrid Lindgren, "Pippi Pończoszanka" i "Pippi wchodzi na pokład", dzieci po raz kolejny przeżywają przygody pełne psot. Od przygód ukrytych w codziennym życiu szwedzkiej wioski, po zabawy z dziećmi-kanibalami, piratami, rekinami i wodospadami - książka przepełniona jest niezwykłymi wydarzeniami Szkoda, że na ich drodze stają dorośli. W końcu Pippi jawi się jako dziewczynka, która z chęcią nigdy by nie dorosła - gdyby tylko była w stanie. A niewiele jest rzeczy, których nie może zrobić, jeśli tylko się na to zdecyduje!<br> Jeden z rozdziałów "Pippi na Południowym Pacyfiku", który szczególnie zapadł mi w pamięć, ma miejsce przed podróżą morską dzieci. Pippi uczestniczy w dziwacznym wydarzeniu, podczas którego jakaś pozornie przypadkowa osoba z miasta poddaje wszystkie dzieci w szkole stresującemu egzaminowi ustnemu, który kończy się publiczną pochwałą lub publicznym zawstydzeniem, w zależności od tego, jak dobrze każde dziecko odpowie na jej pytania. W dzisiejszych czasach wydaje się, że to straszna sytuacja, w której biedne dzieci oceniane są jako "dobre" lub "głupie". Na szczęście Pippi ratuje gromadkę dzieci przed hańbą, kierując się swoim dobrym sercem i poczuciem sprawiedliwości. Szczególnie podobało mi się zakończenie, w którym Pippi, jak zwykle całkowicie i bezinteresownie, poświęca swój czas i energię, by uszczęśliwić swoich drogich przyjaciół, Tommy'ego i Annikę. Ostatnie strony mają w sobie pewien rodzaj tęsknoty, ponieważ trójka dzieci ma nadzieję, że nigdy nie dorośnie, a Tommy i Annika pocieszają się świadomością, że Pippi "zawsze" będzie mieszkać w Willi Śmiesznotce. <br> Bardzo przyjemna lektura. Powróciłam do tych książek jako osoba dorosła i był to bardzo przyjemny powrót do świata Astrid Lindgren. Polecam, czytajcie je dzieciom, czytajcie je jako dorośli. Wspaniała lektura!

Trzecia i ostatnia powieść Astrid Lindgren, "Pippi na Południowym Pacyfiku", jest odpowiednim zakończeniem długiej historii o Pippi. Pierwotnie ukazała się w 1948, co oznacza, że książka ma obecnie ponad 70 lat!<br> W tym zbiorze opowiadań o Pippi Pippi przemierza okolicę w poszukiwaniu świecidełek, pociesza smutne dzieci w szkole i dostaje list, w którym dostaje informację, że została zaproszona przez ojca na wyspę znajdującą się daleko na Południowym Pacyfiku. Tommy i Annika, od dawna cierpiący z powodu choroby, znów mają złamane serce na myśl o stracie Pippi. Jednak Pippi w jakiś sposób przekonuje rodziców, by pozwolili jej się z nimi zabrać. Na wyspie przeżywają różne przygody, a do domu wracają tuż po Bożym Narodzeniu, ku przerażeniu przyjaciół. Ale Pippi, będąc Pippi, organizuje świąteczną ucztę i przyjęcie dla Tommy'ego i Anniki, więc naprawdę nic ich nie ominęło. Następnie oferuje im magiczną pigułkę, dzięki której nigdy nie będą musieli dorosnąć. Czytelnicy mogą jedynie przypuszczać, że jeśli pigułka zadziałała zgodnie z obietnicą, cała trójka do dziś bawi się w Willi Śmiesznotce.<br> Wszelkich obrońców politycznej poprawności, może razić fakt, że w książce tej czarnoskórzy są pokazani jako kanibale i pierwotni ludzie. Jest to trochę rasistowskie i budujące fałszywe stereotypy, ale trzeba wziąć jednak jako poprawkę rok, w którym Astrid Lindgren napisała historie o Pippi. Jeśli czytamy te powieści dzieciom, myślę, że warto też sprostować i wytłumaczyć im pewne rzeczy z tym wiązane (w ogóle warto z dziećmi rozmawiać o czytanych im książkach). Ale jeśli "W pustyni i w puszczy" budzą tyle kontrowersji w Polsce, to nie chcę wiedzieć jak obecnie "Pippi na Południowym Pacyfiku" odbierana jest w Szwecji!<br> Była to przyjemna lektura, bardzo mi się podobało zakończenie tego szalonego cyklu. Myślę, że Astrid Lindgren bardzo dobrze rozumiała dzieci i dość dobrze widać to w cyklu o Pippi. Pełno w niej radości z najprostszych rzeczy i dostrzeganie magii w najprostszych żartach i figlach. Aż miło to czytać - można znowu poczuć, jakby się miało te kilka lat!

Trzecia i ostatnia powieść Astrid Lindgren, "Pippi na Południowym Pacyfiku", jest odpowiednim zakończeniem długiej historii o Pippi. Pierwotnie ukazała się w 1948, co oznacza, że książka ma obecnie ponad 70 lat!<br> W tym zbiorze opowiadań o Pippi Pippi przemierza okolicę w poszukiwaniu świecidełek, pociesza smutne dzieci w szkole i dostaje list, w którym dostaje informację, że została zaproszona przez ojca na wyspę znajdującą się daleko na Południowym Pacyfiku. Tommy i Annika, od dawna cierpiący z powodu choroby, znów mają złamane serce na myśl o stracie Pippi. Jednak Pippi w jakiś sposób przekonuje rodziców, by pozwolili jej się z nimi zabrać. Na wyspie przeżywają różne przygody, a do domu wracają tuż po Bożym Narodzeniu, ku przerażeniu przyjaciół. Ale Pippi, będąc Pippi, organizuje świąteczną ucztę i przyjęcie dla Tommy'ego i Anniki, więc naprawdę nic ich nie ominęło. Następnie oferuje im magiczną pigułkę, dzięki której nigdy nie będą musieli dorosnąć. Czytelnicy mogą jedynie przypuszczać, że jeśli pigułka zadziałała zgodnie z obietnicą, cała trójka do dziś bawi się w Willi Śmiesznotce.<br> Wszelkich obrońców politycznej poprawności, może razić fakt, że w książce tej czarnoskórzy są pokazani jako kanibale i pierwotni ludzie. Jest to trochę rasistowskie i budujące fałszywe stereotypy, ale trzeba wziąć jednak jako poprawkę rok, w którym Astrid Lindgren napisała historie o Pippi. Jeśli czytamy te powieści dzieciom, myślę, że warto też sprostować i wytłumaczyć im pewne rzeczy z tym wiązane (w ogóle warto z dziećmi rozmawiać o czytanych im książkach). Ale jeśli "W pustyni i w puszczy" budzą tyle kontrowersji w Polsce, to nie chcę wiedzieć jak obecnie "Pippi na Południowym Pacyfiku" odbierana jest w Szwecji!<br> Była to przyjemna lektura, bardzo mi się podobało zakończenie tego szalonego cyklu. Myślę, że Astrid Lindgren bardzo dobrze rozumiała dzieci i dość dobrze widać to w cyklu o Pippi. Pełno w niej radości z najprostszych rzeczy i dostrzeganie magii w najprostszych żartach i figlach. Aż miło to czytać - można znowu poczuć, jakby się miało te kilka lat!