Ja także żyłam! Korespondencja

Na początku byłam podekscytowana, bo to takie ciekawe czytać zapiski ze świata, w którym Astrid Lindgren była autorką, której książek trzeba było bronić przed zaniepokojonymi rodzicami i bibliotekarzami czującymi w powietrzu zapach nadchodzącej rewolucji kulturowej i społecznej. Widoczny jest kontrast między listami napisanymi przez bawiących się ludzi a zdjęciami w książce, które przedstawiają dwie kobiety ubrane jak emerytki i uczesane niczym staruszki, czyli kobiety w moim wieku;-) <br> <br> Mniej więcej po pierwszej ćwiartce tej grubej książki moja chęć do kontynuowania czytania nieco…. osłabła? Potem trochę szybciej przejrzałem pozostałe części. Znajdziemy tu zapiski o wysyłaniu butelek i kieliszków do wina, które czasami się tłuką, o wydarzeniach kulturalnych, zakupie nieruchomości, wyjątkowych dywanów i skórzanych płaszczy, a tylko z rzadka o ciekawych sprawach, takich jak pogoda;-) <br> <br> W mojej ocenie podobne treści są wartościowe, ukazują nam bowiem wielkie umysły literackie nieco z mniejszym dystansem, nie tyle widziane przez pryzmat tworzonych książek, ale codziennego, prawdziwego życia jakie wiodły obie Panie, autorki listów. To z kolei w oczach czytelnika czyni je bardziej ludzkimi, prawdziwymi, pełnymi wad i zalet ludźmi, którzy mieli swoje marzenia, pragnienia, strachy i obawy. Mimo upływu czasu, ta książka pozostaje aktualna jako inspiracja dla pokoleń kolejnych ludzi.

W 1957 r. Astrid Lingren spotkała w Berlinie swoją przyjaciółkę Louise Hartung.<br> Od tamtej pory te dwie silne, wyjątkowe kobiety łączyła piękna i fascynująca przyjaźń, udokumentowana wymianą listów.<br> Powieść zawiera ilustracje listów i zdjęcia obu kobiet.<br> Polecam każdemu, kto chce posłuchać audiobooka, aby mimo wszystko kupił książkę, ponieważ dołączone faksymile wspaniale uzupełniają całość, a "historia" wydaje się bardziej żywa.<br> <br> Praca zawiera dzienniki autora z okresu II wojny światowej.<br> Słowa "Miałam również inne życie" odnoszą się do wydarzeń, które miały miejsce w jej życiu, a które często były opisywane w dziennikach wojennych.<br> Bardzo podobał mi się ta książka z uwagi na przedstawiony w niej klimat, jednak osobiście bardziej interesuje mnie wojna niż okres powojenny…<br> Oczywiście, nie poznajemy ich jako całości, lecz tylko tak, jak przedstawiają się w swoich listach, ale ta subiektywność wnosi do samej książki charakterystyczną narrację, zupełnie jak gdyby czytelnik miał okazję poznać dwie bohaterki jednej książki!

Na początku byłam podekscytowana, bo to takie ciekawe czytać zapiski ze świata, w którym Astrid Lindgren była autorką, której książek trzeba było bronić przed zaniepokojonymi rodzicami i bibliotekarzami czującymi w powietrzu zapach nadchodzącej rewolucji kulturowej i społecznej. Widoczny jest kontrast między listami napisanymi przez bawiących się ludzi a zdjęciami w książce, które przedstawiają dwie kobiety ubrane jak emerytki i uczesane niczym staruszki, czyli kobiety w moim wieku;-) <br> <br> Mniej więcej po pierwszej ćwiartce tej grubej książki moja chęć do kontynuowania czytania nieco…. osłabła? Potem trochę szybciej przejrzałem pozostałe części. Znajdziemy tu zapiski o wysyłaniu butelek i kieliszków do wina, które czasami się tłuką, o wydarzeniach kulturalnych, zakupie nieruchomości, wyjątkowych dywanów i skórzanych płaszczy, a tylko z rzadka o ciekawych sprawach, takich jak pogoda;-) <br> <br> W mojej ocenie podobne treści są wartościowe, ukazują nam bowiem wielkie umysły literackie nieco z mniejszym dystansem, nie tyle widziane przez pryzmat tworzonych książek, ale codziennego, prawdziwego życia jakie wiodły obie Panie, autorki listów. To z kolei w oczach czytelnika czyni je bardziej ludzkimi, prawdziwymi, pełnymi wad i zalet ludźmi, którzy mieli swoje marzenia, pragnienia, strachy i obawy. Mimo upływu czasu, ta książka pozostaje aktualna jako inspiracja dla pokoleń kolejnych ludzi.

W 1957 r. Astrid Lingren spotkała w Berlinie swoją przyjaciółkę Louise Hartung.<br> Od tamtej pory te dwie silne, wyjątkowe kobiety łączyła piękna i fascynująca przyjaźń, udokumentowana wymianą listów.<br> Powieść zawiera ilustracje listów i zdjęcia obu kobiet.<br> Polecam każdemu, kto chce posłuchać audiobooka, aby mimo wszystko kupił książkę, ponieważ dołączone faksymile wspaniale uzupełniają całość, a "historia" wydaje się bardziej żywa.<br> <br> Praca zawiera dzienniki autora z okresu II wojny światowej.<br> Słowa "Miałam również inne życie" odnoszą się do wydarzeń, które miały miejsce w jej życiu, a które często były opisywane w dziennikach wojennych.<br> Bardzo podobał mi się ta książka z uwagi na przedstawiony w niej klimat, jednak osobiście bardziej interesuje mnie wojna niż okres powojenny…<br> Oczywiście, nie poznajemy ich jako całości, lecz tylko tak, jak przedstawiają się w swoich listach, ale ta subiektywność wnosi do samej książki charakterystyczną narrację, zupełnie jak gdyby czytelnik miał okazję poznać dwie bohaterki jednej książki!

Astrid Lindgren poznaje Louise Hartung rok po tym, jak jej mąż nagle stracił życie. Louise Hartung jest wielkim wsparciem dla szwedzkiej autorki książek dla dzieci i potrafi wczuć się w jej pełne smutku i cierpienia chwile, które czasem ją przerastają… W ciągu 11 lat wymieniły w sumie około 600 listów!!!<br> <br> Louise Hartung była trochę zakochana w Astrid Lindgren, co nadało kolejny wspaniały koloryt ich przyjaźni. Nie chcę wchodzić w szczegóły dotyczące treści, każdy powinien się w nie zagłębić osobiście, można bowiem z nich wyciągnąć szereg interesujących, inspirujących wniosków i przemyśleń. <br> Każdy, kto jest fanem Astrid Lindgren, powinien koniecznie przyjrzeć się bliżej tej korespondencji.<br> Autorka była wspaniałą i silną kobietą, a jej życie nie było usłane różami, tym bardziej należy docenić fakt publikacji tych listów, przedstawione w nich obie panie wskazują kierunek dla prawdziwej przyjaźni, opartej na wzajemnym zrozumieniu, życzliwości oraz pełnym wsparciu dla drugiego człowieka!