Związek z o.o.

„Czasami wszystko, co daje przebaczenie, to uwolnienie się od przeszłości.”

Co kojarzy się Wam z remontem?

𝚉𝚆𝙸𝙰𝚉𝙴𝙺 𝚉 𝙾. 𝙾. to książka, której teoretycznie nie mam wiele do zarzucenia, ale… No właśnie.

Zacznę jednak od pozytywów. Uwielbiam motyw małżeństwa dla korzyści, z sytuacyjnego przymusu - nazywajcie to jak chcecie. Tarah przedstawiła ich sytuację nadzwyczaj dobrze, choć miałam wrażenie, że chwilami coś uciekało mi przez palce.

Podobało mi się również to, że motyw remontu domu nie stanowi jakiegoś półtła dla tej historii tylko faktycznie przewija się przez całą powieść - motyw z wybieraniem między odcieniami bieli był jak wyjęty z mojego życia (spojler, to Mężu widział różnicę, nie ja XD) i bardzo mnie rozbawiał.

Generalnie poczucie humoru autorki bardzo trafia w moje gusta, dlatego nie raz parskałam pod nosem. Uwielbiam to.

Na plus także to, że całość nie kręciła się wyłącznie wokół dostania się do majtek swojego współlokatora, a kiedy sceny miały miejsce, były sugestywne, acz dające naszej wyobraźni pole do popisu. Takie fade to black wymieszane ze szczyptą pieprzu.

Jednak nastąpił moment, w którym relacja LaRynn i Deacona mi przestała się podobać i przez chwilę nie widziałam dlaczego. Problem tkwił w tym samym, co zawsze, czyli w braku rozmowy. Na spokojnie 70% ich nieporozumień nie miałoby miejsca, gdyby któreś z nich zaczęło używać jadaczki do czegoś innego niż marudzenie i wytykanie sobie różnych rzeczy. Wytykanie i przytyki też z czasem zaczęły mnie nużyć, ponieważ stały się powtarzalne. Naprawdę, potrafię docenić ironię i sarkazm, ale mam granice wytrzymałości.

Czy polecam tę książkę? Tak, ale musicie mieć na względzie to, że nie jest to pozycja idealna. Że ma wady, mogą pojawić się zgrzyty, ale całościowo jest to książka, przy której można się zrelaksować i miło spędzić czas.

“Związek z o.o.”

[ współpraca reklamowa @wydawnictwopapieroweserca ]

“Czasami wszystko, co daje wybaczenie, to uwolnienie się od przeszłości.”

Dlaczego…

Dlaczego droga autorko sprawiasz, że znowu płaczę na twojej książce? Dlaczego tak bardzo dotykają mnie tematy, które poruszasz? Czy każda twoja książka będzie tak na mnie działać? A łzy z łzowego więzienia będą uciekać raz po raz bez żadnych konsekwencji?

Tarah znowu to zrobiła.

Poprawiła humor, wywołała łzy, a swym zakończeniem wyprosiła mnie z historii.

Bo “Związek z o. o.” mogłoby się wydawać lekką lekturą, a jednak…

W środku zastałam tematy, które poruszają mnie do głębi.

Dom pogrążony w chaosie,
Dwójka (nie)znajomych mający wspólną przeszłość i…
Przyszłość, w której trzeba podrasować teraźniejszość?

“Mam to, czego ty potrzebujesz, a ty masz to, czego potrzebuję ja.”

Postacie mający własne problemy i nieprzepracowaną przeszłość, które wpływały na ich zachowanie. Jednak… najbardziej podobał mi się ich rozwój i to, jak potrafili przyznać się do błędów.

Między nimi było burzliwie, pełno przekomarzań... Ale chyba tak właśnie bywa, gdy spotykają się dwa przeciwieństwa, które nie chcą ustąpić, prawda?

Uczą się żyć ze sobą.
Uczą się kochać.
Uczą się rozwijać i polegać na sobie.

Jedynym zastrzeżeniem, jakie mogłabym mieć do ich relacji, to niektóre nieporozumienia i moment kliknięcia i przyznania się do uczuć. Czytałam ten rozdział trzy razy i ani razu nie odczułam tej zmiany. Mam wrażenie, że zabrakło tam czegoś. Może autentyczności? Albo sama nie wiem…

Nie mniej… sam zamysł domu i wplecenia do niego historii babć był urzekający i bardzo rozśmieszający, i to się udało autorce. Przyjemnie było w końcu spotkać książkę, która element związany z samą perspektywą domu ma poprowadzone od a do z.

A jakie jest przesłanie tej książki?

Bardzo jasne i klarowne…

“Ludzie to nie domy ani projekty. Nie można ich rozłożyć na kawałki i zrozumieć, w jaki sposób działają, ustalić, które części są zepsute, a potem je wymienić. Można starać się zrozumieć, jacy są, ale… Ludzie się zmieniają. Dojrzewają. Uczą się. Po prostu… są w ruchu.”